İtalya Ordusu (Fransa) - Vikipedi

İtalya Ordusu
İtalya Ordusu Komutanı General Napolyon Bonapart
Etkin	1792-1814
Ülke	Birinci Fransız Cumhuriyeti Birinci Fransız İmparatorluğu
Bağlılık	Büyük Ordu
Büyüklük	1796'da 37.600 asker 1800'de 40.000 asker 1805'te 56.000 1809'da 70.000 1812'de 45.000.
Slogan	"armata dei cenciosi" "düzensizler ordusu"
Teçhizat	Charleville tüfeği
Savaşları	Loano Muharebesi Montenotte Muharebesi Castiglione Muharebesi Arcole Muharebesi Rivoli Muharebesi Novi Muharebesi Cenova Kuşatması Caldiero Muharebesi Raab Muharebesi Wagram Muharebesi Borodino Muharebesi Maloyaroslavets Muharebesi Krasnoi Muharebesi
Komutanlar
Komutan	Eugène de Beauharnais
Tören Şefi	Louis-Alexandre Berthier
Alay Albayı	Barthélemy Louis Joseph Schérer
Kıdemli Başçavuş	André Masséna
Ünlü komutanları	Napolyon Bonapart

İtalya Ordusu (Fransızca: Armée d'Italie), Grande Armée'nin İtalya sınırında konuşlanmış ve İtalya'daki operasyonlar için kullanılan bir sahra ordusuydu. 16. yüzyıldan beri bir şekilde var olmasına rağmen, en iyi Fransız Devrim Savaşları (Napolyon Bonapart'ın da komutanlık yaptığı İtalyan seferi) ve Napolyon Savaşları sırasındaki rolüyle bilinir.

Bu birlikler, 1795'e kadar Alpler'de ve Ligurya'da monarşiye karşı zorlu bir dağ savaşı yaptı. 1796'dan itibaren ordu, bir stratejist ve lider olarak üstün niteliklerini ilk kez gösteren genç general Napolyon Bonapart komutasında elde edilen uzun zaferler serisiyle ünlendi. İtalya Ordusu, kuzey ve orta İtalya'nın çoğunu fethetti.

1799'da Avusturya-Rus ordularına karşı alınan yenilgilerin ardından, Napolyon Bonapart'ın Mısır'a gitmesinden sonra komutasını çok sayıda generalin üstlendiği İtalya Ordusu, Cenova'da kuşatıldı ve ardından Marengo Muharebesi'nden sonra yeniden teşkil edildi. Yeniden teşkil edilen İtalyan Ordusu, Napolyon savaşlarında 1805 ve 1806'daki döneminde İtalya'da başarılı harekâtlar yürüttü. 1809'da, saflarına İtalya Krallığı'nda askere alınan birçok birliğin dahil olduğu İtalya Ordusu birlikleri, Avusturya'ya nakledildi. Eugene de Beauharnais önderliğinde Wagram Muharebesine katılırken, 1812'de ordu yine Prens Eugene komutasındaki Rus seferine katıldı.^[1] İtalya Ordusu, Rus seferinde sayısız savaşta kendini gösterdi, ancak feci geri çekilme sırasında tamamen yok oldu.

Ancien Régime'nin monarşik güçlerine karşı savaşın başlamasından sonra Fransız devrimci ordusunu güçlendirme planının bir parçası olarak, 1 Kasım 1792'de Cumhuriyet Yürütme Konseyi, daha önce ait olan kuvvetlerle İtalya Ordusu'nu kurmaya karar verdi. Alpler Ordusu'nun sağ kanadı; Var Ordusu'nun eski komutanı ve Nice fatihi General Jacques Bernard d'Anselme bu birliklerin komutasını devraldı. Ordunun durumu kısa sürede zorlaştı; General Anselme ile devrimci politikacılar arasında çatışmalar çıktı ve komutan görevden alındı. Savunmaya indirgenen İtalya Ordusu, 1793'ün büyük bir bölümünde birçok bölümü Toulon'u yeniden fethetmekle meşgul olan Fransız ordusuna teslim etmek zorunda kaldı.^[2]

İtalya Ordusu'nun operasyonları, Mart 1794'te General Napolyon Bonapart'ın topçu komutanı olarak gelişinden sonra daha aktif hale geldi; genç subay hemen, Piyemonte'a saldırmak için cesur bir operasyon planının ana hatlarını çizdiği bir dizi operasyonel not sundu. Yeni ordu komutanı General Pierre Dumerbion, Napolyon Bonapart'ın planlarını kısmen kabul etti ve Fransızlar, Saorgio ve Roia'da bazı başarılar elde etti. General Napolyon Bonapart, Jakoben fraksiyonuyla yakından bağlantılıydı; Napolyon, operasyon kararını da destekleyen Maximilien Robespierre'in kardeşi Augustin de Robespierre'in bir arkadaşıydı. Maximilien Robespierre Thermidor tarafından devrilince Napolyon İtalya Ordusu ile operasyonlarına devam ediyordu. Ancak devam eden operasyonlara rağmen Thermidor rejimi Napolyon'u görevden aldı. Napolyon görevini kaybetmesiyle ordu savunmaya geçti.

1794 sonbaharında Alpler cephesindeki saldırı operasyonlarının siyasi nedenlerden ötürü askıya alma kararı alındıktan sonra, İtalya Ordusu fethedilen mevzilerin bir bölümünü kaybetti ve Avusturya-Piedmont ordularına karşı kısır bir mevzi savaşını sürdürdü. Ordu ancak Eylül 1795'te daha saldırgan operasyonlara yeniden başladı ve yeni komutan General Barthélemy Schérer'in rehberliğinde 24 Kasım 1795'te Loano savaşında parlak bir zafer elde etti. İtalya Ordusu; Ligurya kıyısı boyunca Tanaro Vadisi ve Imperia tarafında Savona'ya kadar ele geçirmişti. Ancak bu başarının ardından General Schérer, esas olarak kuvvetlerinin zayıflığı ve düzensizliği nedeniyle operasyonları yeniden askıya aldı.

Son olarak, 1795-1796 kışında, Askeri İşler ve Savaşın Yürütülmesi Müdürlüğü'nün baş subayı Lazare Carnot, kesin başarılar elde etmek için Almanya ve İtalya'da yeni bir saldırı harekâtları planladı. Ana görev, Alman cephesinde konuşlanmış iki ordunun paralelinde İtalya Ordusu, Loano'nun başarısından sonra ulaşılan elverişli mevzilerden başlayarak ikincil bir saldırı başlatacaktı.

General Schérer karamsardı. Ordusunun ciddi organizasyonel ve maddi eksikliklerinden ve askerlerin kötü koşullarından şikayet etti; Şubat 1796'da protesto için istifa etti. Carnot, İtalya Ordusu'nun zorluklarının farkındaydı ve General Napolyon Bonapart ile sürekli temas halindeydi; Napolyon, Carnot'ya güvence verdi ve başarı sözü verdi. Bonapart'ın kız arkadaşı Giuseppina di Beauharnais tarafından teşvik edilen Paul Barras, komutayı genç generale emanet etmesi için baskı yaptı; Carnot, General Bonapart'ın emellerinden korktu, ancak planlarını onayladı ve 2 Mart 1796'da onu İtalya Ordusu başkomutanı olarak atadı.

Ordunun komutasını genç general Napolyon Bonapart'ın devralması ve 27 Mart 1796'da Nice'deki karargaha varması, İtalya Ordusu tarihinde belirleyici bir an oldu. Askerlerin ve üst düzey generallerin başlangıçtaki şüphelerine ve deneyimsiz ve Cumhuriyet'in karanlık olaylarıyla siyasi olarak uzlaşmacı olduğu düşünülen yeni komutana yönelik vasat düşüncelerine rağmen, General Bonaparte otoritesi ve enerjisiyle astlarını hemen etkiledi. "Ufak tefek", "çok zayıf", "uzun saçlı", "kükürt yüzlü", "matematikçi" ve ileri görüşlü" general, otoritesini dayatmış, kararlılığını göstermiş, "şan ve ganimet" vaatleriyle birliklerin moralini yükselterek iddialı savaş planlarını hızlıca uygulanmaya başlamıştı.

İtalya Ordusu, General Bonapart'ın komutayı devraldığı sırada, maddi ve manevi açıdan içler acısı durumdaydı; Aşağılayıcı bir şekilde "düzensiz ordu" lakaplı, resmi olarak 63.000 askerden oluşuyordu, ancak operasyonel kullanım için mevcut gerçek güç yalnızca 37.600 askerdi. Askerlerin morali yüksek değildi, itaatsizlik olayları vardı; yetersiz beslenmiş, yetersiz teçhizatlı, yetersiz silahlanmış, iki yıldan fazla bir süredir şiddetli dağ savaşına katılan askerler çileden çıktı. General Napolyon Bonapart, adamlarının zorluklarının ve içler acısı maddi durumunun tamamen farkındaydı, ancak onların olumlu niteliklerine güveniyordu; büyük ölçüde güney Fransa bölgelerinden gelen bu askerler, disiplin eksikliğine rağmen güçlü bir devrimci motivasyona sahip, cesur, aceleci, tutkulu ve şiddetli askerlerdi.

10 Nisan 1796'dan itibaren İtalya Ordusu, İtalya'daki ilk seferine ve zaferler serisi başladı; General Bonapart stratejilerini ve taktiklerini kararlı ve şiddetli saldırılar üzerinden kurgulamıştı. Napolyon'un taarruzları düşmanı şaşkına çevirdi; Generaller André Masséna, Pierre Augereau ve Jean Mathieu Sérurier, on gün içinde Sardinya Krallığını zorlamaya başladı. Sardinya ordusu silahlarını teslim etti ve Cherasco Mütarekesini imzaladı, bu sırada defalarca yenilen Avusturya ordusu Lombardiya'ya ve ardından Trentino'ya çekildi. Zaferler ve generalin vaatlerinin yerine getirilmesi konusunda hevesli olan İtalya Ordusu askerleri, sonunda zengin toprakları yağmalayarak erzak elde edebildiler. Ordu komutanının muzaffer beyanatlarıyla coşarak, Lodi Muharebesinin "küçük onbaşısı" General Bonapart ile doğrudan bir bağ kurmaya başladılar. Napolyon artık tarihsel önemi olan bir figür olarak kabul ediliyordu.

İtalya Ordusu, 16 Mayıs 1796'da Milano'ya girdikten sonra Po Ovası'nda ilerlemeye devam etti; Mincio'nun Borghetto bölgesinden geçtikten sonra, Fransız birlikleri Mantua kalesini kuşattı. General Bonapart, İtalya'da baskın bir rol üstlendi ve devlet liderlerinden bağımsız olarak kişisel bir politika izledi ve Verona, Bologna, Ferrara ve Livorno'yu işgal ederek Fransız nüfuzunu genişletti. Fransız birlikleri, halkın hoşnutsuzluğunu uyandırarak sanatsal mallara el konuldu ve Fransa'ya gönderildi. Yerel Fransız yanlısı Jakoben temsilciler Fransa ile işbirliği yaptı. Yerel işbirliğinden yararlanan General Bonapart, İtalya'nın bağımsızlığı ve birleşmesi lehine bir politika da geliştirdi; 15 Ekim 1796'da Cispadana Cumhuriyeti'nin anayasasını destekledi.

1796'nın ikinci yarısında, İtalya Ordusu, yarımadadaki Fransız egemenliğini genişletmenin yanı sıra, her şeyden önce, Mantua kalesinin blokajını kaldırmak için organize edilen ve sürekli tekrarlanan Avusturya karşı saldırılarını püskürtmekle meşguldü; Bonapart sık sık kendini zorluk içinde buldu. Fransız birlikleri sürekli yorucu çatışmalara girmek zorunda kalıyordu. Ancak Napolyon, büyük stratejik yeteneğini göstererek Temmuz'da Castiglione Muharebesinde, Kasım'da Ponte di Arcole Muharebesinde ve Ocak 1797'de Rivoli Muharebesinde Avusturya'nın girişimlerini boşa çıkardı. Mantova kalesi nihayet teslim oldu ve İtalyan Ordusu; Tarvisio ve Semmering'e doğru yeni bir sürpriz ilerleme kaydetti. Sonunda 7 Nisan 1797'de Avusturyalılarla ateşkes Leoben'de sonuçlandı. 17 Ekim 1797'de General Bonapart, kişisel başarısını taçlandıran Campo Formio Antlaşmasını imzaladı.

General Bonapart, 12 Kasım 1797'de Milano'dan gelen son bir zafer ilanının ardından İtalya Ordusundan ayrıldı; General, Rastadt kongresinde tam yetkili rolünü oynadıktan sonra 5 Aralık 1797'de Paris'e ulaştı ve ordunun komutasını genelkurmay başkanı general Louis Alexandre Berthier devraldı.^[1]

Kıtada barış sağlanmasına rağmen Direktörlük, İtalya'da elde edilen Fransız egemenliğini sürdürmeyi amaçlıyordu ve bu nedenle ordu, 9 Temmuz 1797'de General Bonapart tarafından Cispadane Cumhuriyeti ile birlikte oluşturulan Cisalpin Cumhuriyeti'nde bir işgal organı olarak kaldı. Fransız yönetici sınıfı, Büyük Britanya'ya karşı savaş devam ederken, 28 Aralık 1797'de Roma'da patlak veren Fransız karşıtı ayaklanmadan yararlanarak General Berthier'e orduyla birlikte Papalık Devleti'nin başkentine yürüme emri verdi. General görevini zorlanmadan yerine getirdi: İtalya Ordusu 11 Şubat 1798'de Roma'ya ulaştı ve işgal etti. Fransızlar papa Siena'ya sürüdü ve işgalci otoriteye sıkı sıkıya bağlı yeni bir kardeş cumhuriyet olan Roma Cumhuriyetini kurdu.

Konumundan memnun olmayan General Berthier, kısa süre sonra İtalya Ordusu'nun komutasını General Guillaume Brune'ye devrederken, Fransız birliklerinin bir kısmı önce General Massena liderliğinde ve ardından Fransız subayları arasında yolsuzluk nedeniyle protestoların ardından Roma'da kaldı. ve General Laurent Gouvion-Saint-Cyr tarafından bu generalin rüşveti. Bu aşamada, aslen İtalya Ordusu'ndan olan Fransız birlikleri ile yakın zamanda Roma'daki Fransız kuvvetlerine toplanan Ren ve Moselle Ordusu'ndan rakip bölümler arasında da şiddetli çatışmalar çıktı. Direktör, İkinci Koalisyon savaşının başlamasından önce bile, devrimci yayılma ve propaganda politikasına yeniden başladı; İtalya'da Milano'da görev yapan General Brune, Jakoben hiziplerini destekledi ve Piyemonte'de Sardunya kralına karşı huzursuzluk çıkardı; Aralık 1798'de İtalya Ordusu Komutanlığı'nda General Brune'nin yerine geçen General Barthélemy Joubert, birlikleriyle direnişle karşılaşmadan Sardunya Krallığı'nı işgal etti ve kral Cagliari'ye sığınmak zorunda kaldı. Ayrıca, "Roma Ordusu" olarak bilinen ancak Roma'da konuşlanmış Fransız birliklerinin yeni komutanı olan General Jean Étienne Championnet, Napoli Krallığı ordusunun saldırısını savuşturdu ve karşı saldırıda bulunarak 23 Ocak 1799'da Napoli'ye ulaştı ve burada Napoli Cumhuriyeti'ni ilan eden yerel Jakobenleri destekledi.

İtalya'daki yeni harekâtın başlangıcında, görünüşte çok elverişli olan bu duruma rağmen, General Joubert'in hükûmetle olan çatışmalar nedeniyle istifasının ardından yeniden General Barthélemy Schérer tarafından komuta edilen İtalya Ordusu, cepheye ancak 45.000 asker konuşlandırabildi. Adige, kısa sürede Mareşal Aleksandr Vasil'evič Suvorov'un Rus ordusu tarafından takviye edilecek olan sayısal olarak üstün Avusturya kuvvetleriyle karşı karşıya kaldı. Birkaç ay içinde Fransız ordusu bir dizi yenilgiye uğrayacak, cumhuriyetler ise koalisyon ordularının ve meşruiyetçi halk ayaklanmalarının etkisiyle hızla çökecekti. Yenilen ve geri çekilmek zorunda kalan General Schérer'in yerine General Jean Victor Moreau geçti, ancak o da 27 Nisan 1799'da Cassano d'Adda'da mağlup oldu ve Cisalpine Cumhuriyeti'ni terk etmek zorunda kaldı. İtalya Ordusu'nun kalıntıları, General Jacques MacDonald komutasındaki sözde Napoli Ordusu birliklerinin güneyden gelişini bekleyerek İskenderiye'ye çekildi; Mareşal Suvorov Milano'ya girdi.

Haziran 1799'da sırayla mağlup olduktan sonra, General Jacques MacDonald'ın birlikleri Ligurya'ya çekildi. Jacques MacDonald'a karşı saldırıya geçme emri verilmişti. Bu amaçla MacDonald Ligurya'daki General Barthélemy Joubert komutasındaki İtalya Ordusu'nun kalıntılarının kuvvetlerini yeniden organize etmeyle meşguldü. İtalya'daki tüm Fransız fetihleri geri tepmeye başlamış ve koalisyon eski monarşileri yeniden kurarak Napoli, Roma ve Torino'ya geri dönmüştü. General Joubert, 15 Ağustos 1799'da Cenova'nın kuzeyindeki Mareşal Suvorov'un Avusturya-Rus ordusuna saldırdı, ancak İtalya Ordusu Novi'de tekrar yenildi, General Joubert ölümcül şekilde yaralandı ve komutayı devralan General Moreau, Ligurya Apenninleri'ne doğru geri çekilmeyi organize etmek zorunda kaldı.

İtalya Ordusu, bir dizi yenilgiden çok yıpranmış olarak ortaya çıktı ve kendisini Ligurya'daki son mevzilerini savunmakla sınırlamak zorunda kaldı. Bu arada, Avusturya-Rusların İsviçre'deki yenilgisinden sonra, Mısır'dan Fransa'ya dönen General Bonapart, Birinci Konsolos olarak Cumhuriyet'te iktidarı ele geçirdi; Fransız ordusunu yeniden düzenlemek ve inisiyatifi yeniden kazanmak için çok çalıştı. Bonapart, General Massena'yı İtalya Ordusu'nun kalıntılarının komutasını alması ve Apenin Dağları'nın savunmasını güçlendirmesi için Cenova'ya gönderdi ve Birinci Konsolosa, Alpleri sürpriz bir şekilde geçip Yedek Orduyu kurması için zaman verdi.

Generaller Nicolas Soult ve Louis Gabriel Suchet'in yardım ettiği General Massena, yaklaşık 40.000 askerden oluşan İtalya Ordusu'nun koşullarını iyileştirmek ve savunmasını güçlendirmek için büyük çaba sarf etti, ancak Nisan 1800'de general Avusturyalıları geri püskürtemedi. Şiddetli bir savunmaya rağmen Fransız birlikleri ikiye bölündü, General Suchet Provence'ı savunmak için Varo hattına geri çekildi, General Massena ise İtalya Ordusu'nun 18.000 askeriyle Cenova'da kuşatıldı. Cenova kuşatması, General Massena'nın bir tahliye anlaşması yapmak zorunda kaldığı 4 Haziran 1800'e kadar sürdü; Şiddetle savaşan ancak kuşatmanın zorluklarından ve yiyecek ve malzeme eksikliğinden büyük zarar gören İtalya Ordusu birlikleri, bu nedenle şehri terk etti ve İngiliz gemileriyle Fransız kıyılarına nakledildi ve burada General Suchet'in askerleriyle yeniden birleştiler. Bu arada Bonapart, Yedek Ordu ile Alpler'deki yürüyüşü tamamlamayı ve Po Vadisi'nde çıkmayı başardı; 14 Haziran 1800'deki Marengo Muharebesi durumu tamamen değiştirdi: Avusturyalılar yenildi ve fethedilen tüm mevzileri boşaltarak ve Mincio'nun gerisine çekileceklerini kabul eden bir ateşkes imzaladılar.

Ancak, genel bir barışa varmak için müzakerelerin başarısız olmasının ardından, Kasım 1800'ün sonunda savaşlar yeniden başladı; General Moreau, Ren Ordusu ile Bavyera'daki operasyonları yönetirken, Bonapart, General Massena ve Suchet'in sağ kalan birlikleri ve Marengo'daki muzaffer Yedek Ordu birlikleriyle oluşturulan İtalya Ordusunu yeniden düzenledi. Ordunun komutasını elinde bulunduran General Brune komutasındaki birlikler Mincio'da yaklaşık 57.000 askerle yoğunlaşırken, General Joachim Murat ve General Jacques MacDonald komutasındaki diğer birlikler Toskana ve Alto Adige'yi işgal etti.

İtalya Ordusu'nun kış harekâtı zorluklarla dolu değildi; General Brune, Mincio'yu geçti, ancak 25 Aralık 1800'deki taktik hatalar nedeniyle bazı birimler Pozzolo savaşında yenildiler; Ciddi krizin üstesinden geldikten sonra, Fransızlar ilerlemelerine devam ederken, General Heinrich Johann Bellegarde tarafından kötü bir şekilde yönetilen Avusturya ordusu geri çekilmek zorunda kaldı. İtalya Ordusu daha sonra Adige ve Brenta'yı geçti; 15 Ocak 1801'de Tarvisio'da yeni bir ateşkes imzalandı ve Avusturyalılar tekrar Tagliamento'nun doğusuna çekildi. General Brune liderliğindeki İtalya Ordusu, Fransız başarısına katkıda bulundu, ancak birliği Hohenlinden Muharebesini kazanan General Moreau tarafından Alman cephesine sevk edildi. Yarımadadaki diğer Fransız birlikleri, sözde General Murat'ın Üçüncü Yedek Ordusu, Toskana'yı kolayca işgal etti ve Napoli Krallığı'nı işgal etti.

9 Şubat 1801'de Luneville barışı imzalandı ve bunu ertesi yıl Amiens antlaşması izledi; neredeyse on yıl sonra, kralcı koalisyona karşı savaş nihayet Cumhuriyet'in zaferiyle sona erdi ve Birinci Konsolos Bonapart, Cisalpin Cumhuriyeti'ni yeniden kurarak ve Piyemonte'yi Fransız topraklarına entegre ederek İtalya'da Fransız egemenliğini yeniden kurdu. İtalya Ordusu resmen feshedildi ve 20 Haziran 1801'de corps de troupes françaises dans la Cisalpine'e dönüştürüldü.

1803'te Büyük Britanya'ya karşı savaşın yeniden başlaması ve 1805 yazında Üçüncü Koalisyon'un kurulmasından sonra, 1804'te Fransız İmparatoru olan Napolyon Bonapart, Kuzey İtalya cephesine atanan Fransız birliklerinden ve İtalya Krallığı Ordusundan yeni bir İtalya Ordusu kurdu. Deneyimli Mareşal Massena, Adige hattı boyunca mevzilenen ordunun komutasını tekrar devraldı; imparator, mareşalin başlangıçta savunmada kalmasını ve arşidük Charles komutasındaki 80.000'den fazla askerden oluşan İtalya'daki Avusturya ordusunun sayısal üstünlüğünü telafi etmek için birliklerini yoğun tutmasını tavsiye etti.

Aslında, seferin başlangıcında, İtalya Ordusu, Piyemonte ve Emilia'yı kontrol etmek için birçok birliğin bölgeye dağılmış olduğu düşünüldüğünde, Adige'de yalnızca 42.000 asker vardı; İmparatorun Mareşal Massena'yı takviye etme emriyle Napoli Krallığı'nı boşaltan General Gouvion-Saint-Cyr komutasındaki 20.000 kişilik bir birliğin gelişi bekleniyordu. İtalya artık İmparator'un planlarında ikincil bir cepheydi ve savaş, Napolyon'un Büyük Ordu ile Alman cephesinde Ulm Muharebesi ve Austerlitz Muharebesi'nde kazandığı ezici zaferlerle belirlendi; Çok kararlı olmayan ve Bavyera'daki yenilgiden haberdar olmayan Arşidük Charles saldırıya geçmedi ve rakibiyle çatışmak için saldıran Mareşal Massena oldu. 29 Ekim 1805 Caldiero Muharebesi'nde İtalya Ordusu sayısal düşüklüğe rağmen galip geldi ve Avusturyalılar Ljubljana yönünde kuzeydoğuya çekilmeye başladılar. Arşidük Charles, Brenta, Tagliamento ve Isonzo hatlarından vazgeçerek yavaş yavaş geri çekilirken, Mareşal Massena, Venedik'teki Avusturya garnizonunu engellemek için General Gouvion-Saint-Cyr'ı gönderdikten sonra, zorlu kış koşullarına rağmen onu yakından takip etti.

Mareşal Massena'nın İtalya Ordusu tarafından takip edilen Arşidük Charles'ın ana Avusturya-Rus ordusuyla olası yeniden birleşmesinden önce, 2 Aralık 1805'teki Austerlitz Muharebesi, Napolyon'un tam zaferini ve Üçüncü Koalisyonun dağılmasını işaret etti. İmparator daha sonra Büyük İmparatorluğun ve doğrudan Fransa'ya bağlı krallıkların yeniden düzenlenmesi ve genişletilmesi ile devam edebildi; Mareşal Massena, 27 Aralık 1805 gibi erken bir tarihte, Bourbonları tahttan indirmek ve yeni bir uydu rejimi kurmak için İtalya Ordusunun bir parçasıyla Napoli Krallığını işgal etme görevini aldı. Misyon, mareşal tarafından hızla tamamlandı ve ordunun Fransız birlikleri yarımada bölgesini işgal etti; kraliyet ailesi Palermo'ya kaçtı, 30 Mart 1806'da Giuseppe Bonaparte Napoli kralı oldu ve ilk başta sadece Gaeta kalesi direnişi 18 Haziran 1806'ya kadar uzattı.

Gerçekte, Fransız birlikleri çok geçmeden Calabria halkının gerici ayaklanmasıyla yüzleşmek zorunda kaldı ve İngiliz birlikleri Sant'Eufemia Körfezi'ne çıktı; 1808'e kadar İtalya'da bulunan Fransız birimlerinin bir kısmı, Mareşal Massena ve General Jean Reynier komutasında, meşruiyetçi ayaklanmanın acımasız bir şekilde bastırılmasında ve İngilizlere karşı çıkmak ve onları püskürtmek için zorlu askeri operasyonlarda görevlendirilmek zorundaydı. Dördüncü Koalisyon Savaşı sırasında, Mareşal Massena yarımadadan geri çağrıldı ve 1807 baharında Polonya'daki bir gözlem birliğinin komutasında görevlendirildi ve İtalya Ordusu, Kuzey İtalya'da Genel Vali Eugene'nin doğrudan komutası altında konuşlandırıldı. Avusturya girişimlerini kontrol etmek için Beauharnais; Napolyon savaşlarının bu döneminde İtalya'da 120.000'den fazla Fransız askeri toplandı.

Hâlâ genç ama yetenekli genel vali Eugene'in komutası altındaki İtalya Ordusu, Beşinci Koalisyon Savaşı sırasında önemli bir savaş rolü oynamak için geri döndü; Mart 1809'da iki kolordu halinde örgütlenmiş, 70.000'den fazla Fransız askeri,132 top ve üçü İtalyan olmak üzere dokuz tümenden oluşuyordu. Başlangıçta Genel Vali Eugene gafil avlandı; İtalya Ordusu birlikleri henüz yoğunlaşmamıştı ve Arşidük Giovanni'nin Avusturya ordusu, Caporetto havzası ve Natisone nehri vadisi boyunca saldırıya geçti. Fransızlar ve İtalyanlar, Sacile savaşında yenildiler ve Veneto'yu terk etmek zorunda kaldılar ve Mincio'nun arkasında pozisyon aldılar, ancak Napolyon'un Bavyera'daki zaferleri sayesinde durum kısa sürede değişti; Avusturya ordusu geri çekilme emri aldı ve ikiye bölünerek, Genel Vali ve General MacDonald komutasında iki ayrı grup halinde ilerleyen İtalya Ordusu tarafından takip edilen Semmering ve Marburg ve Graz üzerinden çekildi.

13 Haziran'da Arşidük John, ertesi gün Genel Vali Eugene liderliğindeki İtalya Ordusu tarafından saldırıya uğradığı Raab'a ulaştı; Raab savaşı Fransız zaferiyle sona erdi ve Avusturyalılar tekrar Komaron ve Pressburg'a doğru çekilirken, 28 Haziran'da Essling'in başarısızlığından sonra takviye kuvvete ihtiyaç duyan Napolyon, genel valiye İtalya Ordusundan takviye istedi. İtalya Ordusu'nun rolü, 5 ve 6 Temmuz 1809'da Wagram Muharebesi'nin büyük son savaşında da çok önemliydi; İki kolordu halinde organize olan genel valinin birlikleri, 5 Temmuz'daki karışık çatışmalarda bazı zayıflık belirtileri gösterdikten sonra, ertesi gün Avusturya konuşlandırmasının merkezine son saldırıyı başlattı. General MacDonald liderliğindeki üç Fransız tümeninin yer aldığı saldırı, Napolyon'un zaferine katkıda bulundu; savaşta 20.300 askerle katılan İtalya Ordusu 6.350 kayıp verdi.

Belirleyici Rus harekâtı için Napolyon, mevcut tüm güçleri yoğunlaştırmanın gerekli olduğunu düşündü; 1812 Şubatının başında genel vali Eugene'e İtalya Ordusunu Krallık topraklarından Niemen'e nakletme gibi zorlu yürüyüşü organize etmesini emretti. İmparator, Büyük Ordu'yu örgütlediği üç ana ordunun birinin komutanlığını genel valiye vermişti; Eugene, resmi olarak Grande Ordusu'nun IV. Kolordusu olacak olan İtalya Ordusu'nun komutasını elinde tutacak ve ayrıca çoğunlukla Bavyera birliklerinden oluşan VI. Kolorduyu da kontrol edecekti. İtalya Ordusu 23 Şubat 1812'de doğuya doğru yürüyüşe başladı ve Alpleri geçti. Birliği; iki Fransız tümeninden, General Domenico Pino'nun İtalyan birliği, General Teodoro Lechi'nin İtalyan Kraliyet Muhafızları ve toplu süvari bölümlerinden oluşuyordu; yani birliği toplamda 54 piyade taburu ve 20 süvari filosuna bölünmüş toplam 46.000 askeri vardı.

Rus harekatı 24 Haziran 1812'de Neman Nehri'ni geçmesiyle başladı ve Büyük Ordu'nun IV. Kolordu haline gelen İtalya Ordusu harekâtın tüm ana aşamalarında yer aldı; zor çevre koşulları ve organizasyon eksiklikleri nedeniyle sürekli kayıplar yaşayan Vali Eugene'nin Fransız ve İtalyan birlikleri, diğer kolordularla birlikte Vitebsk, Orşa ve Smolensk'e kadar yürüdüler. Valinin birlikleri, 7 Eylül 1812'de Borodino Muharebesi'nin kanlı savaşlarında öne çıktı; İki Fransız tümeninden ve İtalyan Kraliyet Muhafızlarından oluşan ve I. Kolordu'dan alınan diğer iki Fransız tümeni tarafından takviye edilen IV. Kolordu, Borodino köyünü ele geçirdi ve ardından "Grande Redoubt" a kesin saldırıyı başlattı. Kolordu daha sonra 14 Eylül'de Moskova'ya kadar varılan ilerlemenin son aşamasına katıldı; Büyük Ordu, başlangıçta güneye doğru ilerleyerek yürüyüşüne devam ettiği 18 Ekim'e kadar Rus şehrinde kaldı; Bu aşamadaki İtalya Ordusu, çatışmalardan kaynaklanan kayıplar ve bölümlerin dağılması nedeniyle zaten 18.000 askere düşmüştü.

Kolordu'nun Fransız ve İtalyan askerleri, geri çekilmenin uzun ve trajik aşaması boyunca şiddetli bir şekilde savaştı; İtalyan birliklerinin belirleyici bir rol oynadığı Maloyaroslavets Muharebesi'nde Rusları zekice püskürttükten sonra, genel valinin birlikleri, 4 Kasım'daki Vyazma Muharebesi'nden sonra düşmandan kaçarken, 15 Kasım'da Krasnoi Muharebesinde ağır kayıplar verdiler. IV. Ordu Kolordusu genellikle arka korumadaydı ve birkaç kez kesilip yok edilme riskiyle karşı karşıya kaldı. Kuşatılmaktan kaçınmış olmasına rağmen, İtalya Ordusu artık sürekli çatışmalar, iklim ve düzensizlik nedeniyle yok oluyordu; 14 Kasım'da Smolensk'te, hala saflarda bulunan yalnızca 5.000 asker Krasnoi Muharebesinden sonra ise 4.000 askere düştü. Ocak 1813'teki seferin sonunda, IV. Ordu Kolordusu, Vistula'da tekrardan toplanmaya çalışırken İtalyan Ordusundan yalnızca 1.700 askeri kalmıştı.

Napolyon'un Paris'e gitmesinden sonra Büyük Ordu'nun kalıntılarının tekrardan bir ordu kurarak 1813 Alman Harekatı için hazırlıklar başlamışken, Harkekatın ilk aşamasında da yer alacak olan Genel Vali Eugene, yeniden bir ordu oluşturmak için İtalya Krallığı'na döndü. Amacı, yaklaşan Avusturya saldırısını savuşturmaktı. Vali, Nisan 1814'te Napolyon'un düşüşüne kadar krallığı savunmak için sadakatle savaşacak yeni bir İtalya Ordusu için 50.000'den fazla asker toplayacaktı.

• 1 Kasım 1792 tarihli Yürütme Konseyi'nin emriyle, General Anselme tarafından Alpler Ordusu'nun sağ kanadından oluşturuldu. Ancak bu emir, 7 Kasım'a kadar yürürlüğe girmedi.
• 4 Eylül 1793 tarihli kararname ile, kendi bölgesinde temsilciler tarafından Toulon Ordusu adı verilen ve biri Alpler ordusundan, diğeri İtalya ordusundan olmak üzere iki güçlü müfrezeden oluşan yeni bir ordu oluşturuldu.
• 25 ve 28 Aralık 1793 kararnamesiyle, Toulon Kuşatmasının sonunda, Toulon önündeki ordu feshedildi ve Güney, Korsika, İtalya ordusu ve doğu Pireneler garnizonları arasında bölündü.
• Eylül 1795'te İtalyan Ordusu, muzaffer Doğu Pireneler Ordusu'ndan 4 tümen (16.000 erkek) takviye aldı. Bu takviyelerle ordunun büyük bir bölümü güneyden gelen gönüllü taburlardan oluşuyordu.
• 3 Şubat 1798 tarihli kararname ile İtalya Ordusu ve Napoli Ordusu olarak ikiye ayrıldı.
• 21 Temmuz'da yürürlüğe giren 5 Temmuz 1799 tarihli kararname ile Alpler Ordusu ve İtalya Ordusu olarak ikiye ayrıldı.
• 1 Eylül'de yürürlüğe giren 29 Ağustos 1799 tarihli kararname ile Alpler Ordusu lağvedildi ve Alpler Ordusundaki birlikler İtalya Ordusu'na devredildi.
• 23 Haziran 1800 tarihli kararname ile, Rezerv ve İtalya orduları, İtalya Ordusu adı altında birleştirildi.
• 20 Haziran'dan itibaren yürürlüğe girecek olan 1 Haziran 1801 tarihli kararname ile İtalya Ordusu feshedildi. Daha sonra yeni bir organizasyonla Cisalpine'deki Fransız birliklerinin adını aldı.
• 14 Şubat 1802'de İtalyan Cumhuriyeti'ndeki Fransız birliklerinin adını aldı.

22 Mart'ta yürürlüğe girecek olan 27 Şubat 1802 tarihli kararname ile barış temeline oturtuldu ve 25.000 askere indirildi.