Hükûmet - Vikipedi

Hükûmet, genellikle bir devlet olan düzenli bir topluluğu yöneten sistem veya insan grubudur.

Hükûmet, genellikle bir devletin yönetimini üstlenen ve düzenli bir topluluğu idare eden sistem veya insanlar grubudur. Hükûmetin geniş bir tanımıyla, genellikle yasama, yürütme ve yargı organlarından oluşur. Hükûmet, organizasyonel politikaların uygulandığı ve politikaların belirlendiği bir mekanizmadır. Birçok ülkede hükûmetin kendi anayasası bulunur, bu anayasa yönetim ilkelerini ve felsefesini belirtir.

Tüm organizasyonların yönetimi olsa da, "hükûmet" terimi genellikle yaklaşık 200 bağımsız ulusal hükûmet ve yan kuruluşlarını ifade etmek için daha spesifik bir şekilde kullanılır.

Modern siyasi sistemlerin başlıca tipleri demokrasiler, totaliter rejimler ve bu ikisi arasında yer alan çeşitli hibrit rejimlerdir. Modern sınıflandırma sistemleri ayrıca monarşileri bağımsız bir varlık olarak veya ana üç sistemin bir hibrit şekli olarak da içerir. Tarihsel olarak yaygın olan yönetim biçimleri arasında monarşi, aristokrasi, timokrasi, oligarşi, demokrasi, teokrasi ve tiranlık yer alır. Bu şekiller her zaman birbirinden kesin çizgilerle ayrılmaz ve karma yönetimler yaygındır. Herhangi bir hükûmet felsefesinin ana yönü siyasi gücün nasıl elde edildiğidir ve bu iki temel şekil seçim yoluyla mücadele ve kalıtsal devralmadır.^[1][2][3][4]

Bir hükûmet, bir devlet veya topluluğun yönetim sistemidir. Columbia Encyclopedia, hükûmeti "toplumda yasaları yapma ve uygulama hakkının belirli bir grup tarafından kullanıldığı bir sosyal kontrol sistem" olarak tanımlar. Tüm organizasyonların yönetimine sahip olmasına rağmen, hükûmet terimi, Dünya üzerindeki yaklaşık 200 bağımsız ulusal hükûmeti ve devlet ve eyalet hükûmetleri ile yerel yönetim gibi onların bağlı kuruluşlarını daha özel olarak ifade etmek için sıkça kullanılır.^[5]

Kelime "hükûmet", Yunanca "κυβερνάω" (kubernáo) fiilinden türetilmiştir ve bir gubernaculum (dümen) ile yönlendirmek anlamına gelir. Bu kelimenin mecazi anlamı, klasik antik çağ edebiyatında, Platon'un Devlet Gemisi dahil olmak üzere, kullanılmaktadır. İngiliz İngilizcesi'nde "hükûmet" bazen "bakanlık" veya "yönetim" olarak da adlandırılan, yani belirli bir icra veya yönetim koalisyonunun politikalarını ve hükûmet yetkililerini ifade etmek için kullanılır. Son olarak, "government" kelimesi bazen İngilizcede yönetim veya idare anlamında da kullanılır.^[6][7]

Diğer dillerde, benzer kelimeler daha dar bir anlam taşıyabilir. Örneğin, Portekiz hükûmeti, aslında "yönetim" kavramına daha çok benzeyen bir anlama sahiptir.

İnsan hükûmetinin ortaya çıktığı an ve yer zaman içinde kaybolmuştur; ancak tarih erken hükûmet oluşumlarını kaydetmektedir. Yaklaşık 5.000 yıl önce, ilk küçük şehir devletleri ortaya çıktı. M.Ö. üçüncü ve ikinci binyıllar arasında bazıları daha büyük yönetilen alanlara dönüşmüştü: Sümer, antik Mısır, İndus Vadisi ve Sarı Nehir medeniyeti.^[8]

Tarımın ve su kontrol projelerinin gelişimi, hükûmetlerin gelişiminde bir katalizör oldu. Bazen bir kabile şefi, çeşitli ritüeller veya güç testleriyle seçilerek kabilenin yönetimini üstlendi, bazen yaşlı kabile üyelerinden oluşan bir konsey eşliğinde. İnsanların soyut ve öğrenilen bilgileri hassas bir şekilde iletebilme yeteneği, tarımda giderek daha etkili olmalarına olanak sağladı ve bu da nüfus yoğunluğunun sürekli artmasına yol açtı. David Christian, bu durumun yasaları ve hükûmetleri olan devletlerin ortaya çıkmasına yol açtığını açıklamaktadır.^[8][9][10]

"Tarım toplulukları daha büyük ve yoğun topluluklarda bir araya geldikçe, farklı gruplar arasındaki etkileşim arttı ve sosyal baskı büyüyerek, yıldız oluşumuyla çarpıcı bir benzerlik gösteren yeni yapılar ve birlikte bir yeni karmaşıklık seviyesi ortaya çıktı. Yıldızlar gibi, şehirler ve devletler, küçük nesneleri çekim alanları içinde yeniden düzenleyip hareketlendirirler."^[8]

17. yüzyılın sonlarından itibaren, cumhuriyetçi hükûmet biçimlerinin yaygınlığı arttı. İngiliz İç Savaşı ve İngiliz Devrimi, Amerikan Devrimi ve Fransız Devrimi, temsilci hükûmet biçimlerinin büyümesine katkıda bulundu. Sovyetler Birliği, komünist bir hükûmete sahip olan ilk büyük ülke oldu. Berlin Duvarı'nın yıkılmasından bu yana, liberal demokrasi daha yaygın bir hükûmet biçimi haline gelmiştir.

19. ve 20. yüzyılda, ulusal düzeyde hükûmetin boyutu ve ölçeği önemli ölçüde arttı. Bu, şirketlerin düzenlenmesini ve refah devletinin gelişimini içeriyordu.

Siyaset biliminde, uzun zamandır hükûmet türlerinin bir tipolojisi veya sınıflandırması oluşturma hedefi bulunmaktadır, çünkü siyasi sistemlerin tanımları açık bir şekilde belirgin değildir. Özellikle karşılaştırmalı siyaset ve uluslararası ilişkiler alanlarında önem taşır. Hükûmet sınıflandırmalarının sınırları, diğer hükûmet türleri içinde belirlenen kategoriler gibi ya belirsiz ya da değişkendir.

Yüzeysel olarak, tüm hükûmetlerin de facto, de jure veya ideal bir biçimi vardır. Amerika Birleşik Devletleri federal anayasal bir cumhuriyetken, eski Sovyetler Birliği federal bir sosyalist cumhuriyetti. Ancak öz tanımlama nesnel değildir ve Kopstein ve Lichbach'ın belirttiği gibi, rejimleri tanımlamak zor olabilir, özellikle de facto durumlarında, hükûmet ve ekonomi uygulamada sapmalar gösterdiğinde. Örneğin, Voltaire "Kutsal Roma İmparatorluğu ne Kutsal'dır, ne de Roma, ne de bir İmparatorluk" şeklinde bir argüman sunmuştur. Uygulamada, Sovyetler Birliği Joseph Stalin döneminde merkeziyetçi otoriter tek parti rejimi olarak işlemiştir. Uygulamada, Amerika Birleşik Devletleri kusurlu bir demokrasidir, çünkü seçim sistemi önden halk oylarını geçersiz kılmıştır; Yüksek Mahkeme tarafından belirlendiği üzere, kazanan siyasi parti seçmenleri başkan adayı için oy kullanmak zorundadır.^[11]

Hükûmet biçimini belirlemek de zor olabilir çünkü birçok siyasi sistem, sosyo-ekonomik hareketler olarak ortaya çıkar ve daha sonra bu hareketlerin adını taşıyan partiler tarafından hükûmetlere taşınır; hepsi de rekabet halinde olan siyasi ideolojilere sahiptir. Bu hareketlerin iktidardaki deneyimleri ve belirli hükûmet biçimleriyle olan güçlü bağları, onları kendileri başlı başına birer hükûmet biçimi olarak kabul etmemize neden olabilir.

Diğer karmaşık durumlar arasında, modern çağın siyasetin doğası gereği, makul teknik tanımların politik ideolojilere ve ilişkili yönetim biçimlerine yönelik genel uzlaşmazlık veya kasıtlı "bozulma veya önyargı" bulunması yer alır. Örneğin, "muhafazakarlık" kelimesinin Amerika Birleşik Devletleri'ndeki anlamı, diğer yerlerde kullanılan tanımın birçok ortak noktası yoktur. Ribuffo'nun belirttiği gibi, "Amerikalıların şu anda muhafazakarlık olarak adlandırdığı şeyin dünyanın büyük kısmının liberalizm veya neoliberalizm olarak adlandırdığı" bir durumdur; Finlandiya'da bir "muhafazakar", Amerika Birleşik Devletleri'nde bir "sosyalist" olarak etiketlenebilir. 1950'lerden bu yana Amerika Birleşik Devletleri'nde muhafazakarlık genellikle sağcı siyaset ve Cumhuriyetçi Parti ile ilişkilendirilmiştir. Bununla birlikte, ırk ayrımcılığı döneminde birçok Güney Demokrat muhafazakarlıkla ilişkilendirilmiş ve 1937-1963 yılları arasında Kongreyi kontrol eden muhafazakar koalisyonda önemli bir rol oynamışlardır.^[a][12]

Hükûmetlerin varoluş biçimleri ve özellikleri konusunda bireyler arasında farklı görüşler bulunmaktadır. Herhangi bir hükûmetin ve buna karşılık gelen sınıflandırmanın içinde "gri tonlar" yaygındır. En liberal demokrasiler bile, belirli bir ölçüde rakip siyasi faaliyetleri sınırlarken, en zalim diktatörlükler geniş bir destek tabanı oluşturmak zorunda kalır ve bu da hükûmetleri dar kategorilere sokmayı zorlaştırır. Örneğin, Amerika Birleşik Devletleri'nin bazı seçmenlerine göre, zengin Süper PAC'lerin seçimleri manipüle ettiği inancıyla Amerika Birleşik Devletleri'nin bir demokrasi yerine bir plutokrasi olduğu iddia edilmektedir.^[13]

Platon'un "Devlet" adlı kitabında, hükûmetleri beş temel tipe ayırdığı belirtilmektedir (dört tanesi mevcut formlar ve biri Platon'un ideal formu olup "yalnızca sözde var olan" bir formdur):^[14]

• Aristokrasi (kanun ve düzene dayalı yönetim)
• Timokrasi ("hayırsever" bir ordu gibi şeref ve göreve dayalı yönetim; örnek olarak Sparta)
• Oligarşi (piyasa temelli ahlak kuralları)
• Demokrasi (özgür bir vatandaş, saf özgürlük ve eşitlikle yönetim)
• Tiranlık (bir despot korkuyla yönetilmek)

Bu beş rejim, en üstte aristokrasi ve en altta tiranlık olmak üzere üstten alta giderek yozlaşıyor. ^[15]

Aristoteles'in "Politika" adlı eserinde, Platon'un beş rejimini ele alarak bunları tek kişi, az sayıda kişi ve halk tarafından yönetilen hükûmetlerle ilişkilendirdiği belirtilir. Bu, insanların yönetim yetkisine sahip olduğu hükûmet türlerinin sınıflandırılmasını takip eder: ya tek bir kişi (monarşi gibi bir otorite), seçilmiş bir grup insan (aristokrasi) veya halkın tamamı (bir demokrasi, örneğin bir cumhuriyet).^[16]

Thomas Hobbes, sınıflandırmalarında şunları söyledi:

"Topluluklar arasındaki fark, egemenin farklılığından kaynaklanır, yani herkesin temsilcisi olan kişinin farklılığından. Ve çünkü egemenlik ya bir kişide ya da birden fazla kişiden oluşan bir mecliste bulunur; ve o meclise ya herkesin giriş hakkı vardır ya da sadece bazı insanlar diğerlerinden ayrılmıştır; açıktır ki sadece üç tür Topluluk olabilir. Çünkü temsilcinin ya bir kişi ya da birden fazla kişi olması gerekir; ve eğer birden fazla kişi ise, o zaman ya herkesin katılma hakkı vardır ya da sadece belirli kişiler diğerlerinden ayrılmıştır; temsilcinin bir kişi olduğu durumda Topluluk bir monarşi olur; herkesin bir araya geleceği bir meclis olduğunda bir demokrasi veya halk Topluluğu olur; sadece bir kısmın bir araya geldiği bir meclis olduğunda ise aristokrasi denir. Başka türde bir Topluluk olamaz: çünkü egemen güç ya bir kişiye, ya birden fazla kişiye ya da herkese ait olmalıdır (bunu bölünemez olduğunu gösterdim)."^[17]

Yale profesörü Juan José Linz'e göre bugün üç ana politik sistem türü bulunmaktadır: demokrasiler, totaliter rejimler ve bu ikisi arasında yer alan, hibrit rejimlerle otoriter rejimler. Diğer bir modern sınıflandırma sistemi ise monarşileri ana üç türün ya bağımsız bir varlık olarak ya da hibrit bir sistem olarak içeren bir şekilde tanımlar.^[1] Akademisyenler genellikle diktatörlüğü otoriterlik veya totalitarizm şeklinde tanımlarlar.^[3][18][19]

Otokrasi, en yüksek gücün bir kişinin elinde toplandığı bir yönetim sistemidir. Bu kişinin kararları, dışsal hukuki kısıtlamalara veya düzenli halk kontrol mekanizmalarına tabi değildir (belki bir darbe veya kitlesel isyan tehdidi gibi ima edilen bir tehdit dışında).^[20] Mutlak monarşi, tarih boyunca yaygın olan bir otkorasi biçimidir, burada bir hükümdar kraliyet yetkilerine herhangi bir sınırlama olmaksızın tek bir egemen olarak hüküm sürer. Çoğu mutlak monarşi kalıtımsaldır, ancak bazıları, özellikle Kutsal Makam gibi, bir seçmen kitlesi tarafından seçilir (örneğin kardinaller koleji veya prens-seçmenler). Diğer otokrasi biçimleri arasında zorbalık, despotizm ve diktatörlük bulunur.

Aristokrasi,^[b] gücü bir küçük, seçkin yönetici sınıfın eline yerleştiren bir yönetim biçimidir, örneğin kalıtsal soyluluk veya ayrıcalıklı bir kast. Bu sınıf, genellikle bir toprak sahibi timokrasi, zengin plutokrasi veya oligarşi olarak azınlık yönetimi uygular.

Birçok monarşi aristokrasilerden oluşurken, modern anayasal monarşilerde hükümdarın etkili gücü olabilir. Aristokrasi terimi aynı zamanda feodal sistemde köylü, hizmetçi ve şehir sınıflarına dahil olmayan sınıfları da ifade edebilir.^{[kaynak belirtilmeli]}

Demokrasi, vatandaşların oy kullanma ve müzakere yoluyla gücü kullanma sistemidir. Doğrudan demokraside, tüm vatandaşlar doğrudan katılımcı bir yönetim organı oluşturur ve her konuda doğrudan oy kullanır. Dolaylı demokraside ise vatandaşlar, genellikle seçim yoluyla veya daha az yaygın olarak kura ile kendi aralarından temsilciler veya delege seçerek dolaylı olarak yönetim yaparlar. Bu seçilmiş vatandaşlar daha sonra bir yasama veya jüri gibi bir yönetim organı oluşturmak üzere bir araya gelirler.

Bazı hükûmetler, doğrudan ve dolaylı demokratik yönetimi birleştirir. Bu durumda, vatandaşlar günlük yönetimi idare etmek için temsilciler seçerken, aynı zamanda referandumlar (halkoylamaları) ve geri çağırma hakkı gibi doğrudan yönetim haklarını da korurlar. Anayasal bir demokraside, çoğunluğun güçleri temsilci demokrasisi çerçevesinde kullanılır, ancak anayasa, genellikle evrensel bazı haklar, örneğin ifade özgürlüğü veya örgütlenme özgürlüğü gibi belirli sınırlamalarla çoğunluk yönetimini sınırlar.^[21][22]

Cumhuriyet, ülkenin hükümdarların özel meselesi veya mülkü olmadığı, "halkın işi" olarak kabul edildiği ve devlet görevlerinin doğrudan veya dolaylı olarak seçilerek veya atanarak, miras yoluyla devralınmadığı bir yönetim biçimidir. Halk veya önemli bir kısmı, hükûmet üzerinde nihai kontrol sahibidir ve devlet görevleri seçilmiş veya seçilmiş kişiler tarafından seçilir veya atanır.^[23]

Bir cumhuriyetin yaygın basitleştirilmiş bir tanımı, devlet başkanının bir hükümdar^[24] olmadığı bir hükûmettir. Montesquieu,^[25] halkın tamamının yönetimde pay sahibi olduğu demokrasileri ve sadece bazı insanların yönetimde söz sahibi olduğu aristokrasi veya oligarşi şeklindeki yönetimleri, cumhuriyetçi hükûmet biçimleri olarak dahil etmiştir.^[26]

Farklı cumhuriyetleri tanımlamak için kullanılan diğer terimler arasında demokratik cumhuriyet, parlamenter cumhuriyet, yarı başkanlık cumhuriyeti, başkanlık cumhuriyeti, federal cumhuriyet, halk cumhuriyeti ve İslam cumhuriyeti bulunur.

Federalizm, bir grup üyenin birleştiği ve bir temsilci başkanıyla bir anlaşmaya bağlandığı bir siyasi kavramdır. "Federalizm" terimi aynı zamanda egemenliğin merkezi bir yönetim otoritesi ile eyalet, bölge veya diğer adlarla anılan bileşen siyasi birimler arasında anayasal olarak bölündüğü bir hükûmet sistemi için kullanılır. Federalizm, gücün ulusal ve bölgesel/eyalet hükûmetleri arasında paylaşıldığı, genellikle bir federasyon olarak adlandırılan demokratik prensipler ve kurumlar üzerine kurulu bir sistemdir. Savunucular genellikle federalistler olarak adlandırılır.^{[kaynak belirtilmeli]}

Hükûmetler genellikle belirli yetkilere, işlevlere, görevlere ve sorumluluklara sahip olan farklı kurumlardan oluşan ayrı kurumlar olarak düzenlenir. Bu kurumlar arasındaki yetki dağılımı hükûmetler arasında farklılık gösterir, aynı şekilde kurumların işlevleri ve sayısı da değişir. Kurumlar arasında bağımsız, paralel bir yetki dağılımı, iktidar ayrılığı olarak adlandırılır. Yetkilerin paylaşıldığı, kesişen veya örtüşen bir dağılım ise yetki birleşimi olarak adlandırılır.

Hükûmetler genellikle üç ayrı yetkiye sahip olan üç kuruluşa, yasama, yürütme ve yargıya, sahiptir. Buna bazen trias politica modeli denir. Bununla birlikte, parlamenter ve yarı başkanlık sistemlerinde, hükûmetin kurumları genellikle kesişir, ortak üyelik ve örtüşen işlevlere sahip olurlar. Birçok hükûmetin daha az veya ek kurumu bulunur, bunlar bağımsız bir seçim komisyonu veya denetim kurumu gibi olabilir.^[28]

Günümüzde çoğu hükûmet, ilişkili hükûmet yetkilileri ve adaylarının faaliyetlerini koordine eden, açıkça kurulmuş bir siyasi parti üyeleri tarafından yönetilmektedir. Çok partili bir hükûmet sisteminde, birden fazla siyasi parti, genellikle seçimlerde yarışarak hükûmet görevlerini ele geçirme kapasitesine sahiptir, ancak etkili parti sayısı sınırlı olabilir.

Çoğunluk hükûmeti, parlamentoda mutlak çoğunluğa sahip olan bir veya daha fazla yönetici parti tarafından oluşturulan bir hükûmettir. Buna karşılık, azınlık hükûmeti, sadece çoğunluğu olmayan ve genellikle diğer partilerle güven ve destek anlaşmasına bağlı olan bir oy çoğunluğuna sahiptir. Koalisyon hükûmeti ise birden fazla parti tarafından koalisyon anlaşması çerçevesinde bir hükûmet oluşturmak için işbirliği yapılan bir hükûmettir. Tek parti hükûmeti ise koalisyon desteği olmaksızın bir parti tarafından oluşturulan bir hükûmettir, bu genellikle çoğunluk hükûmetleriyle olan durumdur, ancak azınlık hükûmeti^[29][30]bile bazen o an için istekli bir koalisyon ortağı bulamayan tek bir parti tarafından oluşturulabilir.^[31]

Bir (adıyla) çok partili sistem içinde sürekli olarak tek parti hükûmetini sürdüren bir devlet, baskın parti sistemi olarak adlandırılır. (Demokratik olmayan) tek parti sistemlerinde ise tek bir hükûmet kurma (daha çok veya daha az) münhasır hakkı tek bir hükûmeti yöneten partiye aittir ve diğer partilerin kuruluşu engellenebilir veya yasa dışı olabilir. Bazı durumlarda ise hükûmetin partizansız bir sistemine sahip olabilir, bu mutlak monarşi veya partizansız demokrasi gibi durumlarda görülebilir.

• The Dictator's Handbook: Why Bad Behavior is Almost Always Good Politics. New York: PublicAffairs. 2012. ISBN 978-1610390446. OCLC 1026803822. 
• The Logic of Political Survival. Cambridge, Massachusetts: MIT Press. 2003. ISBN 978-0262025461. OCLC 475265120. 
• J., William (2013). The Dictator's Learning Curve: Inside the Global Battle for Democracy. New York: Anchor. ISBN 978-0307477552. OCLC 849820048. 
• Totalitarian Dictatorship and Autocracy. 2nd. New York: Frederick A. Praeger. 1966 [1965]. ISBN 978-0674895652. OCLC 826626632. 
• Krader, Lawrence (1968). Formation of the State. Foundations of Modern Anthropology. Englewood Cliffs, New Jersey: Prentice-Hall. ISBN 0133294900. OCLC 266086412.