سندرم نورولپتیک بدخیم - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

سندرم نورولپتیک بدخیم
هالوپریدول یکی از علل NMS
تخصص	عصب‌شناسی، طب اورژانس
فراوانی	0.0025215%
طبقه‌بندی و منابع بیرونی
آی‌سی‌دی-۱۰	G21.0
آی‌سی‌دی-۹-سی‌ام	333.92
دادگان بیماری‌ها	8968
ئی‌مدیسین	emerg/۳۳۹ med/2614ped/1581
پیشنت پلاس	سندرم نورولپتیک بدخیم
سمپ	D009459
[ویرایش در ویکی‌داده]

سندرم نورولپتیک بدخیم (به انگلیسی: Neuroleptic malignant syndrome) که به اختصار NMS نامیده می‌شود. عارضه ای است که علل مختلفی دارد ولی اغلب ناشی از مصرف داروهای آنتاگونیست گیرنده دوپامین به وجود می‌آید.^[۱] داروهایی مانند هالوپریدول و کلرپرومازین از علل این سندرم هستند. NMS می‌تواند در شرایطی مرگبار باشد.

• سفتی عضلانی
• هیپرترمی (افزایش دمای بدن)
• تعریق
• اشکال در بلع
• ترمور (لرزش)
• بی‌اختیاری ادراری
• تغییر سطح هوشیاری
• موتیسم
• تاکیکاردی (افزایش ضربان قلب)
• افزایش فشار خون
• لکوسیتوز
• شواهد آزمایشگاهی دال بر صدمه عضلانی (مثل افزایش کراتین فسفوکیناز)^[۱]

سندرم نورولپتیک بدخیم یک وضعیت اورژانس است. عدم درمان ممکن است به مرگ بینجامد. اولین قدم درمان با کاهش سریع دما و قطع داروهای آنتی‌سایکوتیک می‌باشد. دانترولن، آمانتادین، داروهای آگونیست دوپامین مانند بروموکریپتین، آپومورفین و بنزودیازپین‌ها در درمان بکار رفته‌اند.

این یک مقالهٔ خرد دربارهٔ روان‌پزشکی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.