همخوان برگشته - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

یک همخوان برگشته یک همخوان تیغه‌ای است که در ایجاد آن، زبان حالت صاف، پهن، مقعر یا حتی حلقوی‌شده به خود می‌گیرد، و به‌صورت چیزی میان لبهٔ لثه و سخت‌کام تفسیر می‌شود. برخی اوقات، به‌خصوص در هندشناسی، این همخوان‌ها به‌صورت همخوان دماغی معرفی می‌شوند. گاهی هم از اصطلاح نوکی‌داخلی برای اشاره به این همخوان‌ها استفاده می‌کنند.

برخی از همخوان‌های برگشته با حالت زبانی کاملاً حلقوی‌شده به سمت عقب تلفظ می‌شوند به‌طوری که تلفظ شامل زیر نوک زبان می‌شود (زیرین). این اصوات اغلب به‌صورت همخوان‌های برگشته‌ی «درست» تشریح می‌شوند. با این حال، بیشترین کاربرد همخوان‌های برگشته برای این است که شامل دیگر همخوان‌هایی بشوند که یک جایگاه تولید یکسان بدون حلقوی‌شدن کامل زبان داشته‌باشند؛ این‌ها امکان دارند که با نوک زبان (نوکی) یا تیغهٔ زبان (ورقه‌ای) تفسیر بشوند.

در الفبای آوانگاری بین‌المللی، نمادهایی که برای همخوان‌های برگشته به کار می‌روند، به‌صورت نوشتاری شبیه به نمادهای همخوان‌های لثوی است، اما با این تفاوت که یک قلاب روبه‌جلو را به انتهای آنان می‌افزایند.

همخوان‌های برگشته در الفبای آوانگاری بین‌المللی به حالات زیر نوشته می‌شوند:

• «Retroflex consonant»، ویکی‌پدیای انگلیسی.