Łódka nabojowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Łódka nabojowa – metalowy element łączący ze sobą kilka naboi, w celu przyspieszenia i ułatwienia ładowania magazynka broni palnej. Łódka nabojowa najczęściej ma formę łukowato zakrzywionego lub prostego paska blachy, z zagiętymi brzegami (umożliwiającymi wsunięcie między nie kryz łusek)^[1].

Ładowanie broni przy pomocy łódki nabojowej w przypadku magazynka stałego, odbywa się poprzez^[1]:
1) Odryglowanie zamka.
2) Umiejscowienie łódki wraz z nabojami poziomo na wlocie magazynka lub w specjalnym wcięciu w zamku.
3) Naparcie od góry na naboje i wciśnięcie ich jednym ruchem do wnętrza magazynka.
4) Odrzucenie opróżnionej łódki.
5) Zaryglowanie zamka.

Łódki nabojowe mają zazwyczaj pojemność skorelowaną z pojemnością magazynków, do których są przeznaczone, lub mieszczą tyle nabojów, by napełnić magazynek kilkoma ładowaniami. Stosowanie łódek umożliwia przyśpieszenie ładowania broni, poprzez umieszczenie jednym ruchem większej ilości amunicji w magazynku, zamiast ładowania go pojedynczymi nabojami. Łódki mogą być wykorzystywane wielokrotnie (przykładowo podczas przerw w walce obronnej, żołnierze mogą zebrane łódki powtórnie doładowywać nabojami luzem).

Dawniej system oparty na łódkach nabojowych, cieszył się szczególną popularnością w wojskowych karabinach powtarzalnych (rzadziej w samopowtarzalnych). Stosowany był również w niektórych typach pistoletów, karabinów automatycznych i maszynowych oraz działek przeciwlotniczych. Współcześnie w broni wojskowej wyparty przez system oparty na magazynkach wymiennych^[a].

Zobacz multimedia związane z tematem: Łódka nabojowa

Zobacz hasło łódka nabojowa w Wikisłowniku

• Ładownik

• Mała Encyklopedia Wojskowa (K-Q). T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 114. ISBN 83-86028-01-7.

• Ładowanie karabinka SKS przy pomocy łódki nabojowej