Nabój – Wikipedia, wolna encyklopedia

Karabinowy nabój zespolony

Nabój (daw. patron) – jednostka amunicji zawierająca w jednym pakiecie wszystkie elementy niezbędne do nadania wystrzeliwanemu z broni palnej pociskowi energii kinetycznej lub do wytworzenia eksplozji[1][2].

Budowa

[edytuj | edytuj kod]
Budowa współczesnego naboju zespolonego

W skład naboju wchodzą[1][3]:

Podział

[edytuj | edytuj kod]

W najogólniejszym ujęciu naboje dzieli się na[4][3]:

  • naboje zespolone (scalone) w których wszystkie elementy pakietu stanowią integralną całość ładowaną do broni (współcześnie najpopularniejsze)
  • naboje rozdzielnego ładowania w których elementy pakietu umieszczane są w broni osobno (popularne do II połowy XIX w., współcześnie wykorzystywane niekiedy jeszcze w działach dużego kalibru – tzw. naboje składane)

Ze względu na przeznaczenie do typu broni wyróżnia się[4][3]:

Ze względu na specjalne przeznaczenie i budowę[4][3]:

Ponadto naboje ze względu na sposób zapłonu ładunku miotającego dzieli się na[4][3]:

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwotnie ładowanie broni palnej było procesem bardzo czasochłonnym, a wszystkie elementy konieczne do wystrzelenia pocisku stanowiły odrębne elementy ekwipunku:

  • prochownica – jako pojemnik na zapas prochu, którego porcję należało każdorazowo odmierzać przed wsypaniem do lufy
  • prochowniczka – jako pojemnik na zapas prochu do podsypania panewki
  • przybitka – oddzielająca proch od pocisku w lufie
  • flejtuch – do utrzymania pocisku w lufie
  • pociski – w formie ołowianych kul trzymanych osobno

Mimo iż sytuacja taka trwała od początku wynalezienia broni palnej, to w okolicach XVII wieku w końcu opracowano system mogący usprawnić ten stan rzeczy – projektując pierwsze naboje stanowiące gotowe pakiety zawierające w sobie wszystkie te elementy (konieczne do oddania jednego strzału). Wynalezienie naboju, zrewolucjonizowało system ładowania broni palnej znacznie skracając cały proces.

Pierwszym rodzajem nabojów były naboje rozdzielnego ładowania[5] (tzw. patrony), w których po rozerwaniu papierowej łuski wszystkie elementy naboju umieszczano oddzielnie w broni (ze względu na specyfikę ładowania broni odprzodowej). Był to nadal proces czasochłonny, ale mimo to znacząco szybszy niż rozwiązania wcześniejsze. Znaczący postęp nastąpił w XIX wieku, za sprawą pojawienia się pierwszych naboi zespolonych[5] (początkowo w łusce papierowej) stosowanych w znacznie nowocześniejszej broni odtylcowej (głównie w karabinach iglicowych). Z czasem łuskę papierową zastąpiono metalową[5], co jeszcze bardziej usprawniło proces ładowania i niezawodność broni, a także umożliwiło projektowanie jej coraz bardziej zaawansowanych rodzajów (np. broń powtarzalna i automatyczna). Współcześnie naboje zespolone w łusce metalowej są zdecydowanie najpopularniejszym typem naboju. Pod koniec XX wieku, prowadzono również prace nad nowatorskimi nabojami bezłuskowymi, które nie zdobyły jednak szerszej popularności.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Mała Encyklopedia Wojskowa Tom 2 ↓, s. 360.
  2. Torecki 1982 ↓, s. 146.
  3. a b c d e Torecki 1982 ↓, s. 146–154.
  4. a b c d Mała Encyklopedia Wojskowa Tom 2 ↓, s. 360–363.
  5. a b c Kwaśniewicz 1987 ↓, s. 111.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Mała Encyklopedia Wojskowa (K-Q). T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
  • Stanisław Torecki: 1000 słów o broni i balistyce. Wyd. 3, popr. i uzup. Warszawa: Wyd. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06699-X.
  • Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o dawnej broni palnej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07350-3.