Amunicja kulowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Amunicja kulowa – żargonowe określenie myśliwskich wersji nabojów karabinowych (rażących pojedynczym pociskiem strzeleckim – nazywanym dawniej kulą) dla odróżnienia ich od naboi śrutowych (rażących naraz wieloma drobnymi pociskami w formie śrutu)^[1][2].

Amunicja kulowa zapewnia prowadzenie celniejszego i precyzyjnego ostrzału względem amunicji śrutowej.

Amunicję taką dzieli się ze względu na budowę pocisku na:

• pełnopłaszczową – stosowaną głównie przez wojsko,
• półpłaszczową – zakazaną w działaniach wojennych przez ustawy międzynarodowe, ze względu na naturę wywoływanych obrażeń, stosowaną natomiast podczas polowań: kule takie grzybkują w tuszy zwierzyny, przez co na cel przekazywana jest większa część energii pocisku.

• Mała Encyklopedia Wojskowa (K-Q). T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
• Stanisław Torecki: 1000 słów o broni i balistyce. Wyd. 3, popr. i uzup. Warszawa: Wydawn. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982. ISBN 83-11-06699-X.