Amunicja artyleryjska – Wikipedia, wolna encyklopedia
Amunicja artyleryjska – naboje przeznaczone do strzelania z broni artyleryjskiej (a więc o kalibrze równym lub większym 20 mm), oraz ich części.
Do amunicji artyleryjskiej zaliczamy:
- pociski artyleryjskie;
- zapalniki;
- łuski;
- ładunki miotające;
- zapłonniki;
- podsypki;
- przybitki;
- flegmatyzatory;
- przyćmiewacze;
- odmiedzacze.
W zależności od sposobu ładowania wyróżnia się:
- naboje scalone (zespolone)
- naboje składane (dzielone)
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.