Adam Rudnicki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Adam Rudnicki
	podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	16 marca 1897 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	7 grudnia 1964 ; Tyrol, Austria
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Formacja	Polska Organizacja Wojskowa
Jednostki	66 Kaszubski Pułk Piechoty; 57 Pułk Piechoty Wielkopolskiej
Stanowiska	dowódca Okręgu Suwalskiego POW; szef sztabu dywizji
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; powstanie sejneńskie; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Adam Czesław Rudnicki-Behczyc^[1]^[2] (ur. 16 marca 1897 w Warszawie^[1], zm. 7 grudnia 1964 w Tyrolu w Austrii^[3]) – działacz niepodległościowy, działacz POW, podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 16 marca 1897 roku w Warszawie, w rodzinie Adama i Zofii Anastazji z Joteyków. Ukończył szkołę handlową Zgromadzenia Kupców m. Warszawy, SGGW, wydział prawa Uniwersytetu Warszawskiego (absolutorium) i Wyższą Szkołę Wojskową. Przed I wojną światową czynny w skautingu i Organizacji Młodzieży Narodowej^[1]. W 1919 roku był dowódcą Okręgu Suwalskiego POW. W sierpniu 1919 roku zorganizował odbicie Sejn z rąk Litwinów, którzy je zajęli po wycofaniu się Niemców^[4]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Oddziale II Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 1 pułk piechoty Legionów^[5].

W 1923 roku, w stopniu kapitana, pełnił służbę w Oddziale II Sztabu Generalnego pozostając oficerem nadetatowym 66 pułku piechoty w Chełmnie^[6]. W 1924 roku pełnił służbę w 66 pułku piechoty^[7].

2 listopada 1926 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza VII Kursu Normalnego. Na majora awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku^[8]. 31 października 1928 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dowództwa 28 Dywizji Piechoty w Warszawie na stanowisko szefa sztabu. W styczniu 1931 roku został przeniesiony do 57 pułku piechoty wielkopolskiej w Poznaniu na stanowisko dowódcy batalionu^[9]^[10]. W listopadzie 1933 roku został przeniesiony do Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego w Warszawie^[11]^[12]. Był redaktorem pisma „Polska Zbrojna”. 27 czerwca 1935 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 34. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[13]. W styczniu 1936 roku został zastępcą szefa instytutu.

Przed wybuchem II wojny światowej został skierowany do sztabu Grupy Operacyjnej „Jasło”. Po przegranej kampanii wrześniowej znalazł się na Węgrzech. Był jednym z oficerów negocjujących przejście oddziałów polskich na Węgry. Na przełomie 1939 i 1940 roku był pierwszym dowódcą tajnego Biura Ewakuacyjnego, organizującego przerzuty Polaków do Francji i Wielkiej Brytanii^[14].

Po wojnie pozostał w Austrii. Utrzymywał kontakty wywiadowcze z emigracyjnym rządem polskim w Londynie. Według bezpieki komunistycznej współpracował z wywiadem brytyjskim i amerykańskim. Zginął w wypadku samochodowym w Tyrolu^[15].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4953 (1921)^[16]
Krzyż Niepodległości z Mieczami (12 marca 1931)^[17]
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)^[1]
Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[18]^[1]
Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej^[1]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[1]
Brązowy Medal za Długoletnią Służbę^[1]
Krzyż Węgierski Zasługi II Klasy (Węgry)^[1]
Komandor Orderu Korony Jugosłowiańskiej (1937)^[19]
Komandor Orderu Krzyża Orła (Estonia, 1938)^[20]
Oficer Orderu św. Sawy (Jugosławia, 1929)^[21]
Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 1937)^[19]^[22]
Oficer Orderu Korony (Belgia)^[1]
Oficer Orderu Korony Rumunii (Rumunia)^[1]
Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)^[1]
Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[1]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 263. [dostęp 2021-08-11].
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1759. W ewidencji Wojska Polskiego figurował, jako „Adam II Rudnicki” w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko.
↑ Wacław Jędrzejewicz, Wspomnienia, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1993.
↑ Polityka.pl Adam Grzeszak – Gdzie Litwa, gdzie ojczyzna? 4 listopada 2009.
↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 22, 851.
↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 9, 314, 419.
↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 280, 363.
↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 126, 184.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 10.
↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 33, 585.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 8.
↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 24.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 69.
↑ Jarosław Giziński, Węgierski azyl dla Polaków 30 marca 2010. spoleczenstwo.newsweek.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-21)]..
↑ Rudnicki, Adam (1897 – 1964) – Powstańcy sejneńscy [online], 30 stycznia 2022 [dostęp 2023-11-04] (pol.).
↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3423 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 43, s. 1722).
↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
↑ ^a ^b „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 38, nr 2 z 11 listopada 1937. Ministerstwo Spraw Wojskowych.
↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-11-13]. (est.).
↑ Dziennik Personalny MSWojsk Nr 19/1929, s. 361.
↑ Pułk. Rudnicki kawalerem Legii Honorowej. „Gazeta Lwowska”, s. 1, nr 85 z 16 kwietnia 1937.

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwca 1935. Dodatek bezpłatny dla prenumeratorów „Przeglądu Piechoty”. Jagiellońska Biblioteka Cyfrowa, 1935. [dostęp 2016-06-05].

[sl-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 263. [dostęp 2021-08-11].

[CITEREFRocznik_Oficerski19231759._W_ewidencji_Wojska_Polskiego_figurował,_jako_„Adam_II_Rudnicki”_w_celu_odróżnienia_od_innego_oficera_noszącego_to_samo_imię_i_nazwisko-2] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1759. W ewidencji Wojska Polskiego figurował, jako „Adam II Rudnicki” w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko.

[3] Wacław Jędrzejewicz, Wspomnienia, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1993.

[4] Polityka.pl Adam Grzeszak – Gdzie Litwa, gdzie ojczyzna? 4 listopada 2009.

[CITEREFSpis_oficerów192122,_851-5] Spis oficerów 1921 ↓, s. 22, 851.

[CITEREFRocznik_Oficerski19239,_314,_419-6] Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 9, 314, 419.

[CITEREFRocznik_Oficerski1924280,_363-7] Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 280, 363.

[CITEREFRocznik_Oficerski1928126,_184-8] Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 126, 184.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_1_z_28_stycznia_1931_roku,_s._10-9] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 10.

[CITEREFRocznik_Oficerski193233,_585-10] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 33, 585.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_2_z_26_stycznia_1934_roku,_s._8-11] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 8.

[CITEREFLista_starszeństwa193524-12] Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 24.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_9_z_28_czerwca_1935_roku,_s._69-13] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 69.

[14] Jarosław Giziński, Węgierski azyl dla Polaków 30 marca 2010. spoleczenstwo.newsweek.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-21)]..

[15] Rudnicki, Adam (1897 – 1964) – Powstańcy sejneńscy [online], 30 stycznia 2022 [dostęp 2023-11-04] (pol.).

[16] Dekret Wodza Naczelnego L. 3423 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 43, s. 1722).

[17] M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[18] M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

[dpmsw1937-2-19] „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”, s. 38, nr 2 z 11 listopada 1937. Ministerstwo Spraw Wojskowych.

[20] Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-11-13]. (est.).

[dp29-21] Dziennik Personalny MSWojsk Nr 19/1929, s. 361.

[22] Pułk. Rudnicki kawalerem Legii Honorowej. „Gazeta Lwowska”, s. 1, nr 85 z 16 kwietnia 1937.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]