French
DeutschAdam Willmann – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Data i miejsce urodzenia | 16 lutego 1908 |
|---|---|
| Data śmierci | 1995 |
| Ambasador PRL na Węgrzech | |
| Okres | od 14 lipca 1955 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador PRL we Włoszech | |
| Okres | od 1962 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Ambasador PRL w Finlandii | |
| Okres | od 12 maja 1972 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych | |
| Okres | od 6 listopada 1969 |
| Odznaczenia | |
    | |
Adam Willmann (ur. 16 lutego 1908 w Rawie Ruskiej[1], zm. 1995) – polski działacz państwowy i dyplomata, ambasador PRL na Węgrzech (1955–1959), we Włoszech (1962–1967) i Finlandii (1972–1978), wiceminister spraw zagranicznych (1969–1972).
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Kazimierza. Z wykształcenia filolog romanista, absolwent Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (1930), w okresie studiów ukończył także kurs języka francuskiego na Universite de Poitiers (sierpień 1929). W latach 1928–1939 pracował w następujących miejscach: Zarząd Okręgowy Woj. Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (Lwów), od praktykanta po zastępcę dyrektora okręgu, następnie kierował administracją i buchalterią Instytutu Techniki Szybownictwa, Studium Lotniczego Politechniki Lwowskiej i Laboratorium Aerodynamicznego.
W latach 1940–1941 pracował w Zarządzie Państwowych Kas Oszczędności i Państwowego Kredytu we Lwowie, po ukończeniu kursu podwyższającego kwalifikacje, mianowany kierownikiem finansowym Państwowych Kas Oszczędności i Państwowego Kredytu Rejonu Ponikowickiego. W latach 1941–1944 pracował w zakładzie „Kontakt” i Spółdzielni Inżynierskiej we Lwowie jako: urzędnik administracyjny i kierownik administracyjny[1].
Po wojnie pracował jako szef biura, potem dyrektor administracyjny w Zakładach Ceramicznych „Opoczno”. Od sierpnia 1945 w Świdnicy, był zastępcą dyrektora i dyrektorem Delegatury Zjednoczenia Przemysłu Materiałów Ogniotrwałych. Od września 1947 w Zakładach Materiałów Ogniotrwałych w Żarowie, od października dyrektor. Od 14 listopada 1947 w PPR, następnie w PZPR. Z początkiem 1949 został powołany na Naczelnego Dyrektora Zjednoczenia Zakładów Materiałów Ogniotrwałych w Gliwicach. Od czerwca 1951 początkowo wicedyrektor departamentu planowania w Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego, po reorganizacji ministerstwa, od kwietnia 1952 dyrektor Departamentu Planowania Ministerstwa Hutnictwa[1].
Od lutego 1955 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, od lipca pełnił obowiązki polskiego ambasadora na Węgrzech, przebywając w Budapeszcie podczas powstania węgierskiego 1956. Od lipca 1959 do 1967 sprawował misję ambasadora PRL we Włoszech. W marcu 1967 mianowany dyrektorem Departamentu IV MSZ, w listopadzie 1969 został wiceministrem spraw zagranicznych, odpowiadał m.in. za prace nad układem polsko-niemieckim. W 1972 ponownie wysłany na placówkę, tym razem do Helsinek, gdzie przebywał do 6 czerwca 1979.
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Order Sztandaru Pracy II klasy (1964)[2]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (16 lipca 1954)[3]
- Srebrny Krzyż Zasługi (7 marca 1939)[4]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (12 stycznia 1955)[5]
- Wielki Oficer Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (1965)[6][7]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2020-11-12].
- ↑ Odznaczenia państwowe dla zasłużonych pracowników [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 169, 18-19 lipca 1964, s. 2.
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 105, poz. 1394 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie hutnictwa”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 57, poz. 101 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 104, poz. 1411 - Uchwała Rady Państwa z dnia 12 stycznia 1955 r. nr 0/96 - na wniosek Ministra Hutnictwa.
- ↑ Order Odrodzenia dla G. Saragata. Odznaczenia włoskie dla przywódców polskich. „Dziennik Polski”. 246, s. 1, 16 października 1965.
- ↑ Le Onorificenze (Dettaglio decorato)
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991. Władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991.
- Andrzej Werblan, Władysław Gomułka sekretarz generalny PPR, Warszawa 1988.