Adriano Gozzini – Wikipedia, wolna encyklopedia

Adriano Gozzini (ur. 13 kwietnia 1917 we Florencji, zm. 24 września 1994 w Pizie^[1][2]) – włoski fizyk eksperymentalny, związany z Uniwersytetem w Pizie i Scuola Normale Superiore di Pisa.

Od 1936 studiował w Scuola Normale Superiore di Pisa^[1]. Tam w 1940 obronił pracę doktorską poświęconą spektroskopii w podczerwieni napisaną pod kierunkiem Luigi Pucciantiego(inne języki)^[3]. Następnie został wcielony do wojska, służył m.in. w Grecji, gdzie po kapitulacji Włoch w 1943 został wzięty do niewoli niemieckiej i przebywał w obozie jenieckim w Dęblinie^[1][2].

Po II wojnie światowej rozpoczął pracę w Instytucie Fizyki Uniwersytetu w Pizie, od 1959 był tam zatrudniony na stanowisku profesora. W 1970 został dyrektorem Laboratorio per lo Studio delle Proprietà Fisiche di Biomolecole e Cellule, w 1971 dyrektorem Laboratorio di Fisica Atomica e Molecolare CNR w Pizie, od 1985 był profesorem Scuola Normale Superiore di Pisa, gdzie kierował nowo powstałym laboratorium fizyki atomowej^[1][2][4].

Razem z Marcello Conversim(inne języki) zbudował komorę jonizacyjną, która była prototypem komory iskrowej^[1], prowadził obserwacje przejść wielofotonowych w absorpcji w obszarze mikrofalowym wykrywanych metodą pomiaru momentów pędu, wprowadził też obserwację polaryzacji zespołu atomów, którą uzyskał dzięki pompowaniu optycznemu za pomocą zjawiska Faradaya, był jednym ze współodkrywców zjawiska interferencji stanów kwantowych^[1].

W 1971 otrzymał Premio Feltrinelli(inne języki)^[5], w 1981 Medal Mariana Smoluchowskiego^[6]. Był doktorem honoris causa uniwersytetów w Lille, Clermont-Ferrand i Paryżu (1988)^[1][4]. Należał do Accademia dei Lincei (od 1987) i Królewskiego Towarzystwa Naukowego w Liège^[4].

Jego imię nosi jedna z ulic w Pizie^[4].