Agaricus bernardii – Wikipedia, wolna encyklopedia

Agaricus bernardii

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Gromada	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	pieczarkowce
Rodzina	pieczarkowate
Rodzaj	pieczarka
Gatunek	Agaricus bernardii
Nazwa systematyczna
Agaricus bernardii Quél. Clavis syn. Hymen. Europ. (London): 89 (1878)
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Agaricus bernardii Quél. – gatunek grzybów z rodziny pieczarkowatych (Agaricaceae)^[1].

Klasyfikacja według Index Fungorum: Agaricus, Agaricaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy opisał go w 1878 r. Lucien Quélet na wydmach we Francji^[1]. Synonimy:

Kapelusz

Średnicy 5–15 cm, początkowo wypukły, później szeroko wypukły. Powierzchnia biała, początkowo naga, potem łuskowata i popękana, czasami brązowawa lub brązowa. Brzeg podwinięty^[3].

Blaszki

Wolne, dość gęste, początkowo różowe, później brązowe, na koniec czekoladowobrązowe. Młode owocniki w całości okryte białą osłoną^[3].

Trzon

Wysokość 5–9 cm, grubość 2,5–3,5 cm, mniej więcej walcowaty lub zwężający się do podstawy, nagi lub delikatnie szorstki. Pierścień biały, rozszerzający się na zewnątrz na górnej krawędzi^[3].

Miąższ

Gruby, zwarty, białawy, po przekrojeniu zmieniający barwę na różowawą lub czerwonawą. Nie żółknie, nawet u podstawy. Zapach nieprzyjemny; przypominający solankę^[3].

Cechy mikroskopowe

Zarodniki o wymiarach 6–8 × 5–6 µm; szeroko elipsoidalne, gładkie, grubościenne, w KOH brązowe, z bladym, kontrastującym wyrostkiem wnęki. Podstawki 4-sterygmowe. Cheilocystydy 30–50 × 5–10 µm, cylindryczno-wygięte do maczugowatych, główkowatych lub nieco nieregularnie napęczniałych w kierunku wierzchołka, gładkie grubościenne, żółtawy do brązowego w KOH. Pleurocystyd brak. Strzępki w skórce o szerokości 2,5–10 µm, gładkie, szkliste do żółtawych w KOH^[3].

Podano występowanie Agaricus bernardii w Ameryce Północnej, Europie, Azji i na Nowej Zelandii^[4]. W wykazie wielkoowocnikowych podstawczaków Polski W. Wojewody z 2003 r. brak tego gatunku^[5], ale jego stanowiska podano w późniejszych latach^[6].

Naziemne grzyby saprotroficzne rosnące samotnie, w rozproszeniu lub gromadnie na wydmach i terenach w pobliżu wód przybrzeżnych i słonawych; także na trawnikach i terenach trawiastych wzdłuż poboczy dróg, zwłaszcza tam, gdzie zimą drogi są solone w celu usunięcia lodu. Owocniki pojawiają się latem i jesienią^[3].

Przeprowadzone w Czechach badania wykazały, że gatunek ten ma zdolność do bioakumulacji srebra z gleby. Chociaż średnie stężenie srebra w glebie jest zwykle mniejsze niż 1 miligram na kilogram gleby, może być znacznie podwyższone w pobliżu obiektów przemysłowych, takich jak kopalnie i huty. Stężenie srebra w kapeluszach Agaricus bernardii osiągnęło poziom do 544 mg na kg suchej masy grzyba. W trzonie było dwukrotnie niższe^[7].