Anders Jonas Ångström – Wikipedia, wolna encyklopedia

Anders Jonas Ångström

Państwo działania	Szwecja
Data i miejsce urodzenia	13 sierpnia 1814 Lögdö
Data i miejsce śmierci	21 czerwca 1874 Uppsala
Profesor nauk fizycznych
Specjalność: analiza spektralna
fizyk, astronom

Anders Jonas Ångström [czyt.: Ongström] (ur. 13 sierpnia 1814 w Lögdö, zm. 21 czerwca 1874 w Uppsali^[1]) – szwedzki fizyk i astronom, jeden z twórców spektroskopii. Członek Szwedzkiej Akademii Nauk i laureat Medalu Rumforda.

Zajmował się przez długi czas teoretycznym opracowaniem obserwacji z zakresu magnetyzmu, dokonanych na fregacie „Eugenia” podczas żeglugi dookoła świata (1851-1853). Od roku 1858 pracował jako profesor na Uniwersytecie w Uppsali. Zajmował się badaniami nad analizą widmową (spektralną). Prowadził badania nad Kometą Halleya. W 1862 roku odkrył wodór w atmosferze Słońca. W 1869 opublikował pierwszą mapę widma słonecznego. Jego dzieło Recherches sur le spectre solaire (1869) jest atlasem widma słonecznego. Specjalną dziedziną jego badań naukowych była nauka o przewodnictwie cieplnym i spektroskopia. Uwagi jego o istocie iskry elektrycznej wybiegają w nieznaną wówczas dziedzinę analizy spektralnej. Największe znaczenie posiadają staranne badania Ångströma nad widmem słonecznym i długością jego fal świetlnych, jak też nad istotą słońca o północy, które pierwszy zanalizował. Jego nazwiskiem nazwano jednostkę długości angstrem, którą po raz pierwszy wprowadził w 1868 roku. Jego syn Knut Johan Ångström był również wybitnym fizykiem, a wnuk Anders Knutson Ångström także był zasłużonym fizykiem.

• (42487) Ångström – planetoida nazwana jego nazwiskiem

Zobacz galerię związaną z tematem: Anders Jonas Ångström

• Ilustrowana Encyklopedia Trzaski, Everta i Michalskiego (1924-1927)
• Wielka Ilustrowana Encyklopedia Gutenberga (1934-1939)
• Wielka Encyklopedia Powszechna PWN (1962-1969)