Andrzej Kuliczkowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andrzej Kuliczkowski

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	27 lutego 1950 Tarnów
profesor nauk technicznych
Specjalność: budownictwo sanitarne, wodociągi i kanalizacja
Alma Mater	Politechnika Śląska
Doktorat	1978
Habilitacja	1986
Profesura	2 czerwca 2003
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Wrocławska Politechnika Świętokrzyska
Odznaczenia

Andrzej Janusz Kuliczkowski (ur. 27 lutego 1950 w Tarnowie^[1]) – polski inżynier, profesor nauk technicznych, profesor zwyczajny Politechniki Świętokrzyskiej.

W 1973 ukończył studia na Politechnice Śląskiej w Gliwicach. Rozprawę doktorską obronił w 1978 na Politechnice Wrocławskiej^[1]. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1986 na Uniwersytecie Technicznym w Lipsku na podstawie pracy zatytułowanej Optimierung der Projektierungs und Ausführungsparameter von Abwassersammlern unter städtischen Bedingungen (wydaną w Polsce jako monografia: Optymalizacja kolektorów kanalizacyjnych przebudowywanych w warunkach miejskich)^[2]. Tytuł naukowy profesora nauk technicznych otrzymał 2 czerwca 2003. Specjalizuje się w budownictwie sanitarnym, wodociągach i kanalizacji^[3].

W latach 1973–1986 zatrudniony był na Politechnice Wrocławskiej^[4]. W 1986 podjął pracę na Politechnice Świętokrzyskiej, na której kierował Katedrą Wodociągów i Kanalizacji oraz Katedrą Sieci i Instalacji Sanitarnych^[1][3]. W latach 1987–1993 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Budownictwa Lądowego (początkowo ds. dydaktyczno-wychowawczych, a później – ds. inżynierii środowiska). Na Politechnice Świętokrzyskiej zaangażował się m.in. w utworzenie kierunku studiów pn. „inżynieria środowiska”^[2]. W latach 2000–2004 był członkiem prezydium Sekcji Inżynierii Sanitarnej Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk^[1]. W latach 2006–2013 wygłaszał referaty na konferencjach w: Brisbane, Kuala Lumpur, Rzymie, Moskwie, Toronto, Singapurze, Berlinie, São Paulo i Sydney^[2].

Po 1989 współtworzył firmę wykonawczą RenoRurCentrum. W latach 90. był przez osiem lat prezesem firmy badawczej EuroKan, został również prezesem firmy konsultingowej Wod-Kan Consulting^[2]. W 2005 został prezesem zarządu Polskiej Fundacji Technik Bezwykopowych^[1].

W 2002, za wybitne zasługi w pracy naukowej i dydaktycznej, został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[5]. Otrzymał również Złoty Krzyż Zasługi i Medal Komisji Edukacji Narodowej (2004)^[1]. W 2008 wraz ze swoim zespołem uzyskał międzynarodową nagrodę „No-Dig Award” za zorganizowanie pierwszego na świecie studium podyplomowego dotyczącego technologii bezwykopowych („techniki bezwykopowe w inżynierii środowiska” na Politechnice Świętokrzyskiej)^[2]. Nagrodzony również Honorową Nagrodą – Statuetką Wydziału Inżynierii Środowiska, Geomatyki i Energetyki Politechniki Świętokrzyskiej (2013)^[6].