Andrzej Olgierdowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andrzej Olgierdowicz
Garbaty
	; Alternatywna rycina Andrzeja Olgierdowicza (1675)
Data i miejsce urodzenia	1325 ; Wilno, Wielkie Księstwo Litewskie (prawdopodobnie)
Data i miejsce śmierci	12 lub 16 sierpnia 1399 ; Bitwa nad Worsklą
Narodowość	wielkolitewska
Rodzice	Olgierd Giedyminowic; Anna
	Multimedia w Wikimedia Commons

Andrzej Olgierdowicz, zwany Garbatym, znany również jako Andrzej Połocki (ur. 1325, zm. 12 lub 16^[1] sierpnia 1399) – książę połocki i pskowski, syn wielkiego księcia litewskiego Olgierda Giedyminowica i Anny^[2], brat księcia Fiodora, księcia Konstatyna, księcia Dymitra Starszego, księcia Włodzimierza oraz księżniczki Agrypiny.

Przyrodni brat króla polski, Władysława Jagiełły, księcia Skirgiełły, księcia Korybuta Dymitra, księcia Lingwena, księcia Korygiełły, księcia Wigunta, księcia Świdrygiełły, księżnej mazowieckiej - Aleksandry, księżniczki Marii i Heleny.

Po śmierci ojca w 1377 roku sprzymierzył się z Krzyżakami i księciem smoleńskim, Świętosławem sprzeciwko nowemu wielkiego księciu.

Życiorys

Za życia ojca

Za życia Olgierda Andrzej został mianowany księciem połockim. Osadzony został także na tronie Pskowa, którego jednak nie utrzymał.

Po śmierci Olgierda

Po śmierci ojca i przejęciu władzy nad Litwą przez Jagiełłę, Andrzej zbiegł do Pskowa i ponownie objął w nim władzę, uznając zwierzchność wielkiego księcia moskiewskiego Dymitra Dońskiego. W umowie między nimi Andrzej określany jest jako Wielki Książę, co biorąc pod uwagę, że książęta pskowscy ani połoccy takiego tytułu nigdy nie używali, oznacza prawdopodobnie uznanie przez Moskwę praw Andrzeja do władzy nad Wielkim Księstwem Litewskim. Być może dowodził prawym skrzydłem (tzw. pułkiem prawej ręki) wojsk ruskich w bitwie nad Wożą. Z pewnością zaś uczestniczył w moskiewskim najeździe na Litwę w roku 1379. W następnym roku podczas bitwy na Kulikowym Polu dowodził prawym skrzydłem wojsk ruskich i według niektórych historyków (m.in. Wasilij Tatiszczew) w znacznym stopniu przyczynił się do zwycięstwa wojsk moskiewskich. W 1381 roku został kniaziem Połocka, po buncie tego miasta i przegnaniu Skirgiełły. W roku 1387 został wzięty do niewoli przez Jagiełłę i uwięziony w Chęcinach^[3].

Zginął w bitwie nad Worsklą 12 lub 16^[1] sierpnia 1399 roku.

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b A. Supruniuk, Wojewoda płocki Abraham Socha. Przyczynek do genealogii Nałęczów mazowieckich, [w:] A. Supruniuk, Szkice o rycerstwie mazowieckim XIV/XV wieku, Toruń 2008, ISBN 978-83-89376-69-5, s. 7-8.
↑ Dawniej uważano, że była nią Maria witebska, zob. J. Tęgowski, Pierwsze pokolenia Giedyminowiczów, s. 47–57.
↑ Paweł Jasienica: Myśli o dawnej Polsce. Warszawa: Czytelnik, 1990, s. 229. ISBN 83-07-01957-5.

Bibliografia

Jurij Łoszczyc: Dymitr Doński. Warszawa: PIW, 1987. ISBN 83-06-01458-8.

[supruniuk-1] A. Supruniuk, Wojewoda płocki Abraham Socha. Przyczynek do genealogii Nałęczów mazowieckich, [w:] A. Supruniuk, Szkice o rycerstwie mazowieckim XIV/XV wieku, Toruń 2008, ISBN 978-83-89376-69-5, s. 7-8.

[2] Dawniej uważano, że była nią Maria witebska, zob. J. Tęgowski, Pierwsze pokolenia Giedyminowiczów, s. 47–57.

[3] Paweł Jasienica: Myśli o dawnej Polsce. Warszawa: Czytelnik, 1990, s. 229. ISBN 83-07-01957-5.

[1]

[2]

[3]