Andrzej Wiszniewski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andrzej Wiszniewski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 lutego 1935
Warszawa

Przewodniczący Komitetu Badań Naukowych
Okres

od 31 października 1997
do 19 października 2001

Przynależność polityczna

Ruch Społeczny AWS

Poprzednik

Aleksander Łuczak

Następca

Michał Kleiber

Minister nauki
Okres

od 19 października 1999
do 19 października 2001

Przynależność polityczna

Ruch Społeczny AWS

Następca

Michał Kleiber

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Zasługi za Wybitną Służbę Odznaka Honorowa Wrocławia

Andrzej Józef Wiszniewski (ur. 15 lutego 1935 w Warszawie) – polski inżynier elektryk, profesor, przewodniczący Komitetu Badań Naukowych (1997–2001), minister nauki (1999–2001).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Absolwent III LO we Wrocławiu (1952)[1]. Ukończył w 1957 studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Wrocławskiej. W 1961 uzyskał stopień doktora, a w 1966 doktora habilitowanego. W 1972 otrzymał tytuł profesora nauk technicznych. Zawodowo od początku związany z Politechniką Wrocławską. Od 1966 do 1991 był kierownikiem Zakładu Automatyki i Sterowania w Energetyce Instytutu Energoelektryki, w 1981 pełnił funkcję prorektora, a w latach 1990–1996 sprawował urząd rektora Politechniki Wrocławskiej[2].

Od 1951 do 1956 należał do Związku Młodzieży Polskiej. W 1980 wstąpił do „Solidarności”. Po wprowadzeniu stanu wojennego organizował strajk okupacyjny na uczelni. Został wkrótce usunięty z objętego kilka miesięcy wcześniej stanowiska prorektora, internowany, a w 1982 skazany na karę dwóch lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Po zwolnieniu działał w podziemiu, współpracował z wydawnictwami niezależnymi i środowiskiem Solidarności Walczącej.

31 października 1997 do 19 października 2001 z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność był ministrem-członkiem Rady Ministrów i przewodniczącym Komitetu Badań Naukowych, od 19 października 1999 sprawował urząd ministra nauki. Należał do Ruchu Społecznego AWS. W 1998 został radnym sejmiku dolnośląskiego, wkrótce jednak zrzekł się mandatu. W 2001 bez powodzenia kandydował do Senatu z ramienia Bloku Senat 2001, a w 2004 do Parlamentu Europejskiego z listy Inicjatywy dla Polski.

Wszedł w skład Komitetu Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie[3].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

W 1979 uhonorowany Krzyżem Kawalerskim, w 2005 Krzyżem Oficerskim[4], a w 2009 Krzyżem Komandorskim[5] Orderu Odrodzenia Polski. W 1999 otrzymał peruwiański Order Zasługi za Wybitną Służbę w klasie krzyża wielkiego[6]. Uhonorowany także Złotą Odznaką Honorową Wrocławia (2018)[7].

Wyróżniony tytułami doctora honoris causa Central Connecticut State University (1993) i Politechniki Wrocławskiej (2001)[8]. W 2010 otrzymał Krzyż Solidarności Walczącej.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Agnieszka Lewańska, Marian Bednarek, Anna Kosmulska, Irena Barycka (red.), Księga Pamiątkowa Jubileuszu 50-lecia III Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Mickiewicza we Wrocławiu, Komitet Organizacyjny Jubileuszu 50-lecia III LO, Wrocław 1996, s. 99 i 202, ISBN 83-906581-5-1.
  2. Curriculum vitae na stronie Politechniki Wrocławskiej. [dostęp 2011-02-23].
  3. Komitet Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin. Muzeum Historii Żydów Polskich Polin. [dostęp 2021-06-01].
  4. M.P. z 2005 r. nr 78, poz. 1088
  5. M.P. z 2009 r. nr 32, poz. 460
  6. Condecorados: Orden al Merito por Servicios Distinguidos. rree.gob.pe. [dostęp 2017-09-18]. (hiszp.).
  7. Odznaka Honorowa Wrocławia – Wrocław z wdzięcznością „Wratislavia Grato Animo”. um.wroc.pl. [dostęp 2022-11-14].
  8. Tytuły doktora honoris causa nadane przez Politechnikę Wrocławską. pwr.wroc.pl. [dostęp 2011-02-23].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]