Antena Beverage’a – Wikipedia, wolna encyklopedia

Antena Beverage’a – antena kierunkowa o długości większej niż długość fali λ, umieszczona nad powierzchnią ziemi i zakończona dopasowanym obciążeniem równym impedancji charakterystycznej. Została wynaleziona przez Harolda Beverage'a i została przez niego opatentowana w 1920^[1]. Antena wykorzystywana jest w zastosowaniach militarnych oraz przez krótkofalowców.

Antena ta cechuje się dużą kierunkowością, lecz bardzo małym zyskiem energetycznym, który wynosi około -20 do -10 dBi. Antena nie jest wykorzystywana jako antena nadawcza^[2]. Kierunkowość wzrasta wraz z długością anteny. Kierunkowość zaczyna się rozwijać przy długości anteny równej zaledwie 0,25 długości fali, kierunkowość staje się bardziej znacząca przy antenie równiej długości fali i stale się poprawia, aż antena osiągnie długość około dwóch długości fali. Dla anten o długości większej niż dwukrotność długości fali kierunkowość nie wzrasta, ponieważ prądy w antenie nie mogą pozostawać w fazie z falą radiową.

• Jarosław Szóstka: Fale i anteny. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 2001, s. 253. ISBN 83-206-1414-7.