Antoine de Paule – Wikipedia, wolna encyklopedia

Antoine de Paule
	56. Wielki Mistrz Zakonu Maltańskiego
Okres	od 10 marca 1623; do 9 czerwca 1636
Poprzednik	Luis Mendes de Vasconcellos
Następca	Juan de Lascaris-Castellar
	Dane biograficzne
Data i miejsce urodzenia	ok. 1551 ; Prowansja, Francja
Data i miejsce śmierci	9 czerwca 1636 ; Valletta, Malta
Miejsce spoczynku	Katedra św. Jana, Valletta
	Multimedia w Wikimedia Commons

Fra' Antoine de Paule (ur. ok. 1551, zm. 9 czerwca 1636) – 56. wielki mistrz zakonu maltańskiego od 10 marca 1623 roku do śmierci.

Życiorys

Urodzony ok. roku 1551 w Prowansji we Francji, wstąpił do zakonu św. Jana po wzięciu udziału w lokalnej bitwie, w której zginął jego brat^[1]. W zakonie wspinał się po szczeblach kariery, osiągając w końcu stanowiska komandora Marsylii^[1] oraz wielkiego przeora Saint-Gilles^[2]. 10 marca 1623 roku, po śmierci wielkiego mistrza Luisa Mendesa de Vasconcellos, został wybrany jego następcą^[2].

Antoine de Paule wzmocnił zakon zarówno pod względem finansowym, jak i obronnym, poprawiając stan umocnień na wyspie. W roku 1626 położył kamień węgielny pod budowę miasta Paola na Malcie, nazwanego tak na jego cześć^[3].

W roku 1620, jeszcze jako rycerz zakonu, de Paule zbudował w Attard swoją wiejską willę^[4]. Po wyborze na wielkiego mistrza około roku 1625^[5] rozbudował willę w pałac San Anton^[6], ustanawiając go swoją letnią rezydencją.

Jednak de Paule miał również wrogów; niektórzy z nich przedstawili papieżowi Urbanowi VIII memoriał, w którym opisali go jako "człowieka o swobodnym trybie życia i gawędziarza", "winnego symonii", który miał "kupić swoją pozycję za pieniądze". W odpowiedzi de Paule wysłał do papieża delegata, aby „wyciszył” te oskarżenia^[2].

W pierwszej połowie XVII wieku Morze Śródziemne było regionem względnego spokoju, jeśli nie liczyć rajdów okrętów zakonu przeciw okrętom tureckim, które trwały przez cały okres rządów wielkiego mistrza de Paule. Według spisu przeprowadzonego w 1632 roku ludność Wysp Maltańskich przekroczyła liczbę 50 000, czyli pięciokrotność szacowanej liczby mieszkańców w roku 1565^[2]^[7]. Wielcy mistrzowie potrzebowali łupu z najazdów, w tym niewolników, w celu uzupełnienia dochodów z europejskich dóbr zakonu^[7].

Wielki mistrz Antoine de Paule zmarł 9 czerwca 1636 roku, po prawie trzymiesięcznej chorobie, w wieku 85 lat^[2]. W epitafium wychwalany był jako przywódca kochający swoich poddanych, będący w zamian przez nich również kochanym^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b Slave to Fortune. [dostęp 2018-06-02]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f L'Abbé de Vertot: The history of the Knights of Malta. T. 2. London: 1728, s. 62-69. [dostęp 2018-06-01]. (ang.).
↑ Paola, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-10-03] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-17] (ang.).
↑ Inauguration of Antoine de Paule Hall at San Anton Palace. Malta Independent, 2017-02-25. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-17)]. (ang.).
↑ Nicholas De Piro, Daniel Cilia: The Sovereign Palaces of Malta. Miranda, 2001, s. 211. ISBN 978-99909-85-07-8. (ang.).
↑ San Antonio Palace and Gardens. National Inventory of the Cultural Property of the Maltese Islands, 2012-12-28. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-02)]. (ang.).
↑ ^a ^b XVIIth Century Grand Masters. romeartlover.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-25)]. (ang.).

[slave-1] Slave to Fortune. [dostęp 2018-06-02]. (ang.).

[google-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f L'Abbé de Vertot: The history of the Knights of Malta. T. 2. London: 1728, s. 62-69. [dostęp 2018-06-01]. (ang.).

[britannica-3] Paola, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-10-03] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-17] (ang.).

[independent2017-02-25-4] Inauguration of Antoine de Paule Hall at San Anton Palace. Malta Independent, 2017-02-25. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-17)]. (ang.).

[depiro-5] Nicholas De Piro, Daniel Cilia: The Sovereign Palaces of Malta. Miranda, 2001, s. 211. ISBN 978-99909-85-07-8. (ang.).

[nicpmi-6] San Antonio Palace and Gardens. National Inventory of the Cultural Property of the Maltese Islands, 2012-12-28. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-02)]. (ang.).

[romeartlover-7] XVIIth Century Grand Masters. romeartlover.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-25)]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

Kustosze Szpitala	Gérard Tonque (1113–1120) Raymond du Puy (1120–1158/60) Auger de Balben (1158/60–1162/63) Arnaud de Comps (1162–1163) Gilbert de Aissailly (1163–1169/70) Gastone de Murols (ok. 1170–ok. 1172) Gilbert z Syrii (ok. 1172–1177) Roger de Moulins (1177–ok. 1187) Hermangard d’Asp (1188–ok. 1190) Garnier de Naplouse (1189/90–1192) Geoffrey de Donjon (1193–1202) Alfons z Portugalii (1203–1206) Geoffrey le Rat (1206–1207) Guerin de Montaigu (1207–1227/28) Bertrand de Thessy (ok. 1228–1231) Guerin de Montacute (1231–1236) Bertrand de Comps (1236–1239/40) Pierre de Vielle-Bride (1239/40–1242) Guillaume de Chateauneuf (1242–1258) Hugues de Revel (1258–1277) Nicolas Lorgne (1277–1284) Jean de Villiers (1284/85–1293/94) Odon de Pins (1294–1296) Guillaume de Villaret (1296–1305)
Wielcy mistrzowie	Foulques de Villaret (1305–1319) Maurice de Pagnac (nieuznawany, 1317–1319) Helion de Villeneuve (1319–1346) Dieudonné de Gozon (1346–1353) Pierre de Corneillan (1353–1355) Roger de Pins (1355–1365) Raymond Berenger (1365–1374) Robert de Juliac (1374–1376) Jean Fernandez de Heredia (1376–1396) Riccardo Caracciolo (antymistrz, 1383–1395) Philibert de Naillac (1396–1421) Antonio Fluvian de Riviere (1421–1437) Jean de Lastic (1437–1454) Jacques de Milly (1454–1461) Piero Raimondo Zacosta (1461–1467) Giovanni Battista Orsini (1467–1476) Pierre d’Aubusson (1476–1503) Emery d’Amboise (1503–1512) Guy de Blanchefort (1512–1513) Fabrizio del Carretto (1513–1521)
Mistrzowie (od ok. 1623 Wielcy mistrzowie)	Philippe Villiers de L’Isle Adam (1521–1534) Piero de Ponte (1534–1535) Didier de Saint-Jaille (1535–1536) Juan de Homedes (1536–1553) Claude de la Sengle (1553–1557) Jean de la Valette (1557–1568) Pietro del Monte (1568–1572) Jean L’Evesque de la Cassière (1572–1581) Mathurin Romegas (namiestnik, 1577–1581) Mathurin Romegas (antymistrz, 1581) Hugues Loubenx de Verdalle (1581–1595) Martin Garzez (1595–1601) Alof de Wignacourt (1601–1622) Luís Mendes de Vasconcellos (1622–1623) Antoine de Paule (1623–1636) Juan de Lascaris-Castellar (1636–1657) Martin de Redin (1657–1660) Annet de Clermont-Gessant (1660) Raphael Cotoner (1660–1663) Nicolas Cotoner (1663–1680) Gregorio Carafa (1680–1690) Adrien de Wignacourt (1690–1697) Ramon Perellos y Roccaful (1697–1720) Marc’Antonio Zondadari (1720–1722) Antonio Manoel de Vilhena (1722–1736) Ramon Despuig (1736–1741) Manuel Pinto da Fonseca (1741–1773) Francisco Ximenes de Texada (1773–1775) Emmanuel de Rohan-Polduc (1775–1797) Ferdinand von Hompesch zu Bolheim (1797–1799)
Książęta i wielcy mistrzowie	Paweł I (de facto, 1798–1801) Nikołaj Iwanowicz Sałtykow (de facto namiestnik, 1801–1803) Giovanni Battista Tommasi (1803–1805) Innico Maria Guevara-Suardo (namiestnik, 1805–1814) André Di Giovanni (namiestnik, 1814–1821) Antoine Busca (namiestnik, 1821–1834) Carlo Candida (namiestnik, 1834–1845) Philippe di Colloredo-Mels (namiestnik, 1845–1864) Alessandro Borgia (namiestnik, 1865–1871) Giovanni Battista Ceschi a Santa Croce (namiestnik, 1871–1879) Giovanni Battista Ceschi a Santa Croce (1879–1905) Caleazzo von Thun und Hohenstein (1905–1931) Pio Franchi de’ Cavalieri (namiestnik, 1929–1931) Ludovico Chigi della Rovere Albani (1931–1951) Antonio Hercolani Fava Simonetti (namiestnik, 1951–1955) Ernesto Paterno Castello di Carcaci (namiestnik, 1955–1962) Angelo de Mojana di Cologna (1962–1988) Jean Charles Pallavicini (namiestnik, 1988) Andrew Willoughby Ninian Bertie (1988–2008) Giacomo dalla Torre del Tempio di Sanguinetto (namiestnik, 2008) Matthew Festing (2008–2017) Ludwig Hoffmann von Rumerstein (namiestnik, 2017) Giacomo dalla Torre del Tempio di Sanguinetto (namiestnik, 2017–2018) Giacomo dalla Torre del Tempio di Sanguinetto (2018–2020) Ruy Gonçalo do Valle Peixoto de Villas Boas (namiestnik, 2020) Marco Luzzago (namiestnik, 2020–2022) Ruy Gonçalo do Valle Peixoto de Villas Boas (namiestnik, 2022) John T. Dunlap (namiestnik, 2022–2023; od 2023)