Antoni Brodowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Antoni Brodowski
	; Autoportret z 1813 roku
Data i miejsce urodzenia	przed 26 grudnia 1784 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	31 marca 1832 ; Warszawa
Narodowość	polska
Dziedzina sztuki	malarstwo
Epoka	klasycyzm
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Antoni Brodowski herbu Łada (ur. przed 26 grudnia 1784 w Warszawie, zm. 31 marca 1832 tamże) – polski malarz, jeden z głównych przedstawicieli klasycyzmu w malarstwie polskim.

Życiorys

W latach 1805–1808 przebywał w Paryżu jako guwerner dzieci Tadeusza Mostowskiego. W 1809 przybył do Paryża ponownie jako stypendysta rządowy. Jego nauczycielami był m.in. Jacques Jean Baptiste Augustin^[1]. Studia malarskie odbył w Paryżu u Jaques'a Louis Davida i François Gérarda^[2]. W 1815 powrócił do Warszawy^[3] i pracował jako urzędnik. Po zdobyciu w 1819 złotego medalu za Gniew Saula na Dawida uzyskał stanowisko profesora rysunków i malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego^[4]. W 1822 został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk^[2]. Jego uczniami byli: Rafał Hadziewicz i Jakub Tatarkiewicz.

Portretował między innymi: Juliana Ursyna Niemcewicza, arcybiskupa Szczepana Hołowczyca (1828), Stanisława Kostkę Potockiego, księcia Józefa Poniatowskiego, Wojciecha Bogusławskiego, Ludwika Osińskiego, kasztelana Mostowskiego oraz Jana Pawła Woronicza. Namalował także portret brata Karola oraz autoportret^[2].

Tworzył również kompozycje na tematy mitologiczne i biblijne, m.in. Gniew Saula na Dawida, Edyp i Antygona, Parys w czapce frygijskiej oraz historyczne: Nadanie dyplomu ustanowienia Uniwersytetu Warszawskiego przez Aleksandra I w 1816.

Jest autorem książki Co stanowi szkołę malarską (1824).

Miał dwóch synów: Józefa i Tadeusza, którzy także byli malarzami. Był stryjecznym dziadkiem pisarza Feliksa Brodowskiego.

W 1825 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława III klasy^[5]. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 13-5-23)^[6].

Galeria

Parys w czapce frygijskiej, 1812
Portret Karola Brodowskiego, brata artysty, 1813
Gniew Saula na Dawida, 1812-1819
Portret Ludwika Osińskiego w stroju wolnomularskim, około 1820
Edyp i Antygona, 1828

Przypisy

↑ Brodowski Antoni (1784–1832). wilanow-palac.art.pl. [dostęp 2010-09-17].
↑ ^a ^b ^c Patronowie ulic. „Warszawski Kalendarz Ilustrowany «Stolicy» – 1967”, s. 121, 1966. Warszawa: Wydawnictwo Warszawskiego Tygodnika „Stolica”.
↑ Witz 1970 ↓, s. 52.
↑ Witz 1970 ↓, s. 55.
↑ S. Łoza, Kawalerowie orderu św. Stanisława (1. XII. 1815–29. XI. 1830), [w:] „Miesięcznik Heraldyczny”, nr 2, r. X, Warszawa, luty 1931, s. 45.
↑ Cmentarz Stare Powązki: ANTONI BRODOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-01] .

Bibliografia

Krystyna Sroczyńska, Antoni Brodowski, 1784–1832, Życie i dzieło, Agencja Wydawnicza Varsovia, 1985, ISBN 83-85018-03-4.

Literatura dodatkowa

Feliks Kopera: Brodowski Antoni. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 2: Beyzym Jan – Brownsford Marja. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1936, s. 445-446. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03291-0
IgnacyI. Witz IgnacyI., Polscy malarze, polskie obrazy, Warszawa: Nasza Księgarnia, 1970 .

Linki zewnętrzne

Reprodukcje rysunków Antoniego Brodowskiego w bibliotece Polona

[1] Brodowski Antoni (1784–1832). wilanow-palac.art.pl. [dostęp 2010-09-17].

[stol-2] Patronowie ulic. „Warszawski Kalendarz Ilustrowany «Stolicy» – 1967”, s. 121, 1966. Warszawa: Wydawnictwo Warszawskiego Tygodnika „Stolica”.

[CITEREFWitz197052-3] Witz 1970 ↓, s. 52.

[CITEREFWitz197055-4] Witz 1970 ↓, s. 55.

[5] S. Łoza, Kawalerowie orderu św. Stanisława (1. XII. 1815–29. XI. 1830), [w:] „Miesięcznik Heraldyczny”, nr 2, r. X, Warszawa, luty 1931, s. 45.

[6] Cmentarz Stare Powązki: ANTONI BRODOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-01] .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]