Autochoria – Wikipedia, wolna encyklopedia

Autochoria (samosiewność) – proces samoczynnego rozsiewania diaspor przez roślinę, przy wykorzystaniu własnych sił i mechanizmów rośliny macierzystej. Oddalenie się diaspor od rośliny macierzystej jest stosunkowo niewielkie, autochoria ma więc znaczenie głównie jako czynnik zwiększający zagęszczenie populacji w danym biotopie. Czasem diaspora, przenoszona niedaleko od rośliny macierzystej, trafia na inny czynnik transportujący ją dalej – jest to kombinowany sposób rozsiewania.

Rodzaje autochorii:

• blastochoria – rosnące na długość pędy dostarczają diaspory na miejsce ich dalszego rozwoju,
• ballochoria – różnego rodzaju mechanizmy balistyczne odrzucają diaspory od rośliny macierzystej,
• herpochoria – diaspory są rozsiewane na skutek własnych ruchów pełzających.

Zobacz hasło autochoria w Wikisłowniku

• allochoria (obcosiewność)

• Zbigniew Podbielkowski: Wędrówki roślin. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1995. ISBN 83-02-05615-4. Brak numerów stron w książce