Awen w Ratuszu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Awen w Ratuszu

Plan jaskini
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Położenie	Tatry Zachodnie Czerwony Grzbiet Czerwony Upłaz
Właściciel	Skarb Państwa (Tatrzański Park Narodowy)
Długość	22 m
Głębokość	11 m
Wysokość otworów	1867 (1857,4) m n.p.m.
Wysokość otworów nad dnem doliny	590 m
Ekspozycja otworów	ku górze
Data odkrycia	znana od dawna
Kod	(nr inwentarzowy PIG) T.E-12.24
Położenie na mapie Karpat Awen w Ratuszu
Położenie na mapie Tatr Awen w Ratuszu
49°14′35″N 19°55′02″E/49,243167 19,917167

Awen w Ratuszu (Ratusz, Źródło w Ratuszu, Dziura nad Źródłem, Dziura, Studnia Zaruskiego) – jaskinia w Dolinie Małej Łąki w polskich Tatrach Zachodnich^[1]. Wejście do niej znajduje się w Czerwonym Grzbiecie Małołączniaka, na Czerwonym Upłazie, naprzeciwko wierzchołka Wielkiej Turni (1870 m), na wysokości 1867 m^[2] (1857,4 m^[3]). Długość jaskini wynosi 22 metry, a jej deniwelacja 11 metrów^[3][2].

Jaskinia położona jest na granicy skał wapiennych (poniżej) i skał krystalicznych, ciągnących się od tego miejsca aż po szczyt Małołączniaka. Główną jej częścią jest obszerna studnia z mostami skalnymi zaczynająca się w otworze wejściowym o wymiarach 2 × 10 m. Na dnie studni znajduje się za zaciskiem niewielka salka oraz wykopana 1,5-metrowa studzienka^[3].

W jaskini brak jest nacieków. Na ścianach rosną paprocie, mchy, glony i porosty. Południową ścianą studni płynie woda z Ratuszowego Źródła, które znajduje się powyżej jaskini^[3].

Według opowiadań górali jaskinia ta łączyła się z Jaskinią Wodną pod Pisaną, gdyż wrzucony do niej pies miał wypłynąć właśnie w niej. W rzeczywistości jednak jaskinia ta ma łączność z systemem Jaskini Wielkiej Śnieżnej i poprzez tę jaskinię woda Ratuszowego Źródła wypływa w Lodowym Źródle^[4].

Jaskinia była znana od dawna. Pasterze, którzy tutaj wypasali (tereny Hali Mała Łąka), nazywali ją Ratuszem lub Dziurą^[4]. Pierwsze opisane zejście do jaskini miało miejsce w 1869 roku, w roku 1886 (prawdopodobnie) wszedł do niej góralski przewodnik Maciej Sieczka, a w 1912 roku Mariusz Zaruski^[4]. Pierwszy jej plan i opis sporządziła I. Luty przy pomocy J. Miastkowskiego w 1979 roku^[3].