French
DeutschBenedykt Piórowicz – Wikipedia, wolna encyklopedia
 kapitan administracji | |
| Data urodzenia | 3 maja 1893 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | kierownik referatu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   | |
Benedykt Piórowicz (ur. 3 maja 1893, zm. ?) – kapitan administracji (piechoty) Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W czasie I wojny światowej walczył jako porucznik w szeregach 129 Kurskiej Drużyny Piechoty Pospolitego Ruszenia (ros. 129-я пешая Курская дружина государственного ополчения)[1]. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii rosyjskiej[2].
Służył w 51 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1826. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. Później został przeniesiony do 37 Pułku Piechoty w Kutnie[5][6][7]. 5 maja 1924 został odkomenderowany na 8. pięciomiesięczny kurs doszkolenia młodszych oficerów piechoty w Chełmnie[8]. W marcu 1930 został przeniesiony z 37 pp do Powiatowej Komendy Uzupełnień Modlin (22 grudnia 1933 przemianowana na PKU Płońsk) na stanowisko kierownika I referatu administracji rezerw[9][10]. Od 1 września 1938, po przeprowadzonej reorganizacji, pełnił służbę w Komendzie Rejonu Uzupełnień Płońsk na stanowisku kierownika I referatu ewidencji[11].
Był żonaty z Bertą, z którą miał syna Zbigniewa Antoniego ps. „Zych” (ur. 8 grudnia 1924 w Kutnie), żołnierza Pułku AK „Baszta” w powstaniu warszawskim[12].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Walecznych dwukrotnie[13]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 29 października 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[14][15]
- Order Świętego Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą – 20 stycznia 1917[1]
21 czerwca 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia[16].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Памяти героев ↓.
- ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 96 z 13 sierpnia 1921, pkt 1 Nadesłanie kart kwalifikacyjnych.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 164, 818.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 69.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 233, 421.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 217, 364.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 53, 198.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 83 z 24 sierpnia 1924 roku, s. 470.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 103.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 46, 519.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 292, 854.
- ↑ Zbigniew Antoni Piórowicz. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2022-03-27].
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 46.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 252, poz. 575.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 31 października 1938 roku, s. 40.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-27]..
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. [dostęp 2022-03-27].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Пиорович Венедикт. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny. [dostęp 2022-03-27]. (ros.).