Benno Zerbst – Wikipedia, wolna encyklopedia

Benno Zerbst

Benon Zerbst jako kadet
major
Data i miejsce urodzenia	15 listopada 1913 Białystok, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	21 sierpnia 1953 więzienie mokotowskie w Warszawie, Polska
Przebieg służby
Lata służby	od 1936
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: kampania wrześniowa bitwa o Monte Cassino
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Benno (Benon) Zerbst (ur. 15 listopada 1913 w Białymstoku, zm. 21 sierpnia 1953 w Warszawie) – polski dowódca wojskowy, major Wojska Polskiego.

Urodził się w rodzinie pochodzenia niemieckiego, ale przyznawał się do narodowości polskiej i obywatelstwa polskiego. Ojciec, Rudolf, był majstrem tkackim. W 1914 rodzinę wywieziono w głąb Rosji, powróciła do Polski po zakończeniu I wojny światowej. Rozpoczął naukę w niemieckiej szkole powszechnej, po 2 latach rodzice przenieśli go do szkoły publicznej. Po jej ukończeniu wstąpił do Korpusu Kadetów nr 3 w Rawiczu, maturę złożył w 1934. Następnie uczył się w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu, a po jej ukończeniu w 1936 w stopniu podporucznika artylerii objął dowództwo plutonu w 4 pac w Łodzi.

W pierwszych dniach września 1939 doznał ciężkiej kontuzji, ale już w połowie tego miesiąca objął dowództwo artylerii w zgrupowaniu płk. Leona Koca, walczył m.in. w zwycięskiej bitwie pod Janowem Lubelskim. Zatrzymany przez Sowietów w Zamościu, uwolniony, próbował przedostać się do Francji. Ujęty przez Niemców w czasie przekraczania granicy. W styczniu 1940 podjął ponownie próbę przedarcia się do wojsk polskich na Zachodzie, tym razem udaną. Przez Budapeszt dotarł do Francji. Objął stanowisko instruktora Szkoły Podchorążych Artylerii przy 4 DP. W połowie 1940 w Wielkiej Brytanii, służył w Kadrowej Brygadzie Strzelców 1 Korpusu Polskiego. W 1942 podjął naukę w Wyższej Szkole Wojennej, ukończył ją rok później. W 1943 przez Kapsztad i Indie dostał się do 2 Korpusu Polskiego gen. Władysława Andersa w Iraku. Tu pełnił funkcję oficera zwiadowczego w 2 Grupie Artylerii. W początkach 1944 dotarł do Włoch, walczył pod Monte Cassino i pod Ankoną. W sierpniu 1944 roku objął dowództwo dywizjonu w 9. pac, walczył pod Bolonią. W kwietniu 1945 objął stanowisko szefa sztabu artylerii 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej.

We Włoszech ożenił się z Polką i za namową rodziny żony wrócił do Polski. 22 sierpnia 1947 zamieszkał w Krakowie, a następnie w Łodzi. W październiku 1947 powołany do wojska, podjął służbę w Biurze Studiów Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Pozytywnie oceniany przez przełożonych, a mimo to, jak pisano w opinii z 1950: „ze względu na służbę w II Korpusie i przeszłość do pracy w II Oddziale Sztabu Generalnego nie nadaje się”. 3 kwietnia 1950 zwolniony z wojska podjął pracę w ministerstwie przemysłu maszynowego^[1]. 1 grudnia 1952 aresztowany. Maltretowany fizycznie i psychicznie, przyznał się do niepopełnionych win i „spisku w wojsku”. 27 kwietnia 1953 ława NSW Sn.7/53 pod przewodnictwem ppłk Juliusza Krupskiego skazała go na podst.7 MKK na karę śmierci^[2]. Rada Państwa nie skorzystała z prawa łaski. Stracony 21 sierpnia 1953.

• Krzyż Walecznych – dwukrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
• Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino
• I inne

Zrehabilitowany 28 kwietnia 1956. Dokładne miejsce pochówku nieznane, prawdopodobnie pochowany w Trojanowie obok Aleksandra Rode^[3]. Mogiła symboliczna na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie w Kwaterze "na Łączce" oraz na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 124-1-3)^[4].

• Tadeusz Swat: Niewinnie Straceni 1945–56. Wyd. Fundacja Ochrony Zabytków, Warszawa 1991. Brak numerów stron w książce, zob też Straceni w Więzieniu mokotowskim.
• Małgorzata Szejnert: Śród żywych duchów. Londyn: ANEKS, 1990.
• AI MON, NSW, 160/91/858, 951
• ibidem, NPW, 161/91/1865–1877
• AIPN, Teczki więźniów 1953, Zerbst Benno
• J.R. Kubiak, Tajemnice więzienia mokotowskiego...
• J. Poksiński, Victis honos...