Berżeniki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Berżeniki
Ilustracja
Berżeniki na północny wschód od Dukszty (lewy, dolny róg)
Państwo

 Litwa

Okręg

 uciański

Rejon

ignaliński

Populacja
• liczba ludności


39
(2011)

Nr kierunkowy

386

Położenie na mapie Litwy
Mapa konturowa Litwy, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Berżeniki”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, blisko górnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Berżeniki”
55,531°N 26,379°E/55,531000 26,379000

Berżeniki (lit. Beržininkai) – wieś w okręgu uciańskim, w rejonie ignalińskim w gminie Dukszy.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów w gminie Dukszty, w powiecie nowoaleksandrowskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego[1].

W dwudziestoleciu międzywojennym wieś i majątek leżał w Polsce, w województwie nowogródzkim (od 1926 w województwie wileńskim), w powiecie brasławskim (od 1926 w powiecie święciańskim)[2], w gminie Dryświaty a następnie w gminie Dukszty[3][4].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało:

  • wieś – 68 osób, wszystkie były wyznania rzymskokatolickiego. Jednocześnie 13 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową a 35 litewską. Było tu 11 budynków mieszkalnych[3]. W 1931 zamieszkiwało tu 75 osób w 13 budynkach[4].
  • majątek – 43 osoby, wszystkie były wyznania rzymskokatolickiego. Jednocześnie 23 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową a 20 litewską. Było tu 8 budynków mieszkalnych[3]. W 1931 zamieszkiwało tu 38 osób w 5 budynkach[4].

Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej w Duksztach. Podlegała pod Sąd Grodzki w Święcianach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w m. Duksztach[5].

Przed wojną mieszkała tam Helena StankiewiczPani na Berżenikach. Wcześniej w folwarku Raj profesor Adam Hrebnicki-Doktorowicz wyhodował odmiany jabłek Malinówka Berżenicka i Ananas Berżenicki.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Berżeniki wieś, powiat nowoaleksandrowski, gmina Dukszty, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 116.
  2. Dz.U. z 1925 r. nr 67, poz. 472
  3. a b c Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 6.
  4. a b c Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 45.
  5. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 83.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]