Bill Hewlett – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bill Hewlett
ilustracja
Pełne imię i nazwisko

William Hewlett

Data i miejsce urodzenia

20 maja 1913
Ann Arbor

Data i miejsce śmierci

12 stycznia 2001
Palo Alto

Zawód, zajęcie

wynalazca, przedsiębiorca

William „Bill” Hewlett (ur. 20 maja 1913 w Ann Arbor, zm. 12 stycznia 2001 w Palo Alto) – amerykański wynalazca i organizator przemysłu komputerowego.

Współzałożyciel (wraz z Davidem Packardem) spółki Hewlett-Packard. Podał się do dymisji jako prezes w 1977 i zrezygnował z funkcji dyrektora naczelnego w 1978. Prezes zarządu HP do 1983, kiedy to został wiceprezesem rady dyrektorów spółki. W 1987 otrzymał status dyrektora honorowego, którym pozostał do śmierci. Był działaczem różnych organizacji naukowych i członkiem wielu akademii nauk.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował na Uniwersytecie Stanforda, gdzie uzyskał stopień bakałarza w 1934. W 1936 stopień magistra elektrotechniki przyznał mu Massachusetts Institute of Technology, zaś Uniwersytet Stanforda w 1939 stopień inżyniera.

W czasie studiów na stanfordzkiej uczelni poznał Davida Packarda, z którym się serdecznie zaprzyjaźnił. Wspólnie w 1939 założyli przedsiębiorstwo Hewlett-Packard Company z kapitałem zakładowym 538 dolarów[1].

Hewlett pozostawał w ścisłym kierownictwie spółki do 1987, z wyjątkiem lat służby wojskowej podczas II wojny światowej, kiedy to kierował zespołem elektroniki Wydziału Nowych Technologii Departamentu Wojny. Pod koniec służby należał do specjalnego zespołu badającego wojenne osiągnięcia Japonii.

W 1947, wkrótce po powrocie do Palo Alto, Hewlett został wiceprezesem HP. Został wybrany wiceprezesem zarządzającym w 1957, prezesem w 1964; stanowisko dyrektora naczelnego objął w 1969. Oprócz zainteresowań zawodowych William Hewlet posiadał też obszerną wiedzę botaniczną. Był alpinistą, narciarzem i zapalonym wędkarzem.

W 1983 prezydent Ronald Reagan przyznał mu National Medal of Science, najwyższe amerykański odznaczenie naukowe.

Hewlett otrzymał liczne doktoraty honoris causa, między innymi z prawa od Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley, Uniwersytet Yale, Mills College, Uniwersytetu Marquette’a i Uniwersytetu Browna; nauk technicznych od Polytechnic Institute of New York, Kenyon College, Uniwersytetu w Notre Dame, Dartmouth College i Utah State University; z humanistyki od Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa. Był także doktorem h. c. włoskiego Uniwersytetu Bolońskiego.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Stuart Crainer, Des Dearlove (eds): Financial Times Handbook of Management. Harlow: Financial Times/Prentice Hall, 2004, s. 235. ISBN 0-273-67584-2.