French
DeutschBój pod Stepanówką – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Wojna polsko-bolszewicka | |||
| Czas | 19 marca 1920 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | pod Stepanówką | ||
| Terytorium | |||
| Wynik | zwycięstwa Polaków | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
Wojna Polska 1918–1921[1]
Bój pod Stepanówką – walki 18 pułku piechoty płk. Jana Dmóchowskiego z oddziałami sowieckiej 58 Dywizji Strzelców komdywa Pawła Kniagnickiego w okresie wojny polsko-bolszewickiej.
Geneza
[edytuj | edytuj kod]Zimą 1919/1920, na froncie polsko-sowieckim odnotowywano tylko działania lokalne. Linia frontu była rozciągnięta od środkowej Dźwiny, wzdłuż Berezyny, Uborci, Słuczy, po Dniestr[2]. Zastój w działaniach wojennych obie strony wykorzystywały na przygotowanie się do decydujących rozstrzygnięć militarnych, planowanych na wiosnę i lato 1920[3].
W marcu 1920 4 Dywizja Piechoty zajmowała pozycje obronne po obu stronach linii kolejowej Sarny – Korosteń. Jej oddziały organizowały wypady w celu rozpoznania ugrupowania bojowego nieprzyjaciela i dezorganizowania jego przygotowań do ewentualnej ofensywy[4].
Walczące wojska
[edytuj | edytuj kod]| Jednostka | Dowódca | Podporządkowanie |
 Wojsko Polskie | ||
|---|---|---|
| dowództwo 4 Dywizji Piechoty | gen. Leonard Skierski | Front Wołyński |
| ⇒ 18 pułk piechoty | płk Jan Dmóchowski | 4 Dywizja Piechoty |
| → I batalion 18 pp | 18 pułk piechoty | |
 Armia Czerwona | ||
| 58 Dywizja Strzelców | Pawieł Kniagnicki | 12 Armia |
Walki pod Stepanówką
[edytuj | edytuj kod]W marcu 1920 18 pułk piechoty bronił linii Uborci w rejonie Horodnicy. Nocą z 18 na 19 marca I batalion 18 pułku piechoty przeszedł linię frontu i lasami dotarł pod Stepanówkę[5]. Wieś ubezpieczały trzy placówki. Zlikwidowano je bez strzału.
Tutaj kompanie rozdzieliły się, otoczyły miejscowość i o świcie przeprowadziły koncentryczne natarcie na uśpiony pułk 56 Dywizji Strzelców[6]. 2 kompania uderzyła od południa, 1 kompania od północnego wschodu, a 4 kompania z północy. Kompletnie zaskoczony przeciwnik nie próbował nawet zorganizować obrony. Przy minimalnych stratach własnych zdobyto 4 działa, 11 ckm-ów, wzięto około 150 jeńców. Po wykonaniu zadania, batalion wieczorem 19 marca wrócił za linię frontu[7][8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Przybylski 1930 ↓.
- ↑ Cisek, Paduszek i Rawski 2010 ↓, s. 33.
- ↑ Wyszczelski 2011 ↓, s. 178.
- ↑ Odziemkowski 1998 ↓, s. 115.
- ↑ Roszkiewicz 1929 ↓, s. 12.
- ↑ Odziemkowski 2010 ↓, s. 393.
- ↑ Odziemkowski 2010 ↓, s. 394.
- ↑ Roszkiewicz 1929 ↓, s. 13.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Janusz Cisek, Konrad Paduszek, Tadeusz Rawski: Wojna polsko-sowiecka 1919–1921. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2010.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon bitew polskich 1914–1920. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-85621-46-6.
- Janusz Odziemkowski: Piechota polska w wojnie z Rosją bolszewicką 1919-1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adam”, 2010. ISBN 978-83-7072-650-8.
- Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
- Mieczysław Roszkiewicz: Zarys historii wojennej 18-go pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Lech Wyszczelski: Wojna o polskie kresy 1918–1921. Warszawa: Wydawnictwo Bellona SA, 2011. ISBN 978-83-11-12866-8.