Bucella – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bucella – polski herb szlachecki z nobilitacji.

Opis zgodnie z klasycznymi regułami blazonowania:

Na tarczy dzielonej w słup w polu prawym, złotym skos srebrny, obarczony trzema dzwonkami złotymi w podzielonych liniami odcinkach, w których także wpisane krzyżujące się linie; nad i pod skosem po lwie wspiętym, srebrnym, trzymającym miecz w prawej łapie; pole lewe dzielone w pas; w polu górnym, czerwonym, nałęczka srebrna; w polu dolnym, czerwonym, rogacina podwójnie przekrzyżowana, srebrna.

Nadany 12 kwietnia 1589 doktorowi filozofii i medycyny^[1], lekarzowi królewskiemu, Mikołajowi Bucellemu z Padwy. Powstał przez dodanie godeł herbów Nałęcz Stanisława Gostomskiego i Lis Lwa Sapiehy^[1] do herbu rodowego Bucellich. Józef Szymański podaje tu jeszcze nobilitację Prospera de Lippis et Bucellis, potwierdzoną 19 marca 1597, ale nadany wówczas herb miał być bez rogaciny.

Jedna rodzina herbownych: Bucella. Herb tej rodziny był określany także jako Lis^[2], albo Nałęcz z Lisem^[3].

• Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 25-26. ISBN 83-7181-217-5.