Burzyk śródziemnomorski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Burzyk śródziemnomorski
Puffinus yelkouan[1]
(Acerbi, 1827)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

rurkonose

Rodzina

burzykowate

Rodzaj

Puffinus

Gatunek

burzyk śródziemnomorski

Synonimy

Procellaria Yelkouan Acerbi, 1827[2]

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Burzyk śródziemnomorski[4] (Puffinus yelkouan) – gatunek średniego ptaka oceanicznego z rodziny burzykowatych (Procellariidae), zamieszkujący Morze Śródziemne. Późnym latem może pojawiać się na Atlantyku. Do Polski nie zalatuje. Jest narażony na wyginięcie.

Taksonomia

[edytuj | edytuj kod]

Taksonomia budzi kontrowersje. Do niedawna uznawany za podgatunek burzyka północnego (jako Puffinus puffinus yelkouan). Niektórzy systematycy uznają burzyka balearskiego (Puffinus mauretanicus) za podgatunek burzyka śródziemnomorskiego[4], inni klasyfikują je jako dwa odrębne gatunki[2][5].

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]
Cechy gatunku
Obie płci ubarwione jednakowo. Wierzch ciała rdzawobrązowy, spód białawy. Spód skrzydeł ciemniejszy niż u podobnego burzyka północnego, ale jaśniejszy niż u burzyka balearskiego. Sylwetka krótka w kształcie cygara, skrzydła wąskie o ostrych końcach. Dziób ciemny. Lata nisko nad powierzchnią wody, z rzadka uderzając skrzydłami. W locie sylwetka przypomina krzyż, a końce nóg wystają poza krawędź ogona.
Wymiary średnie
długość ciała ok. 33–38 cm
rozpiętość skrzydeł 80–89 cm
masa ciała ok. 350–460 g

Ekologia i zachowanie

[edytuj | edytuj kod]
Biotop
Gniazduje na wyspach, a poza okresem lęgowym przebywa na otwartym morzu.
Gniazdo
Na wysepkach i klifach w wykopanej przez siebie norze (do 1,5 m głębokości), odwiedzanej wyłącznie w nocy, aby uniknąć wykrycia przez duże mewy mogące pożreć młode. Gnieździ się kolonijnie.
Jaja
Jedno jajo w zniesieniu.
Jajo z kolekcji muzealnej
Wysiadywanie, pisklęta
Jajo wysiadywane jest przez okres 47–55 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta opuszczają gniazdo po 60–70 dniach.
Pożywienie
Drobne ryby, głowonogi i inne zwierzęta.

Status

[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2012 roku uznaje burzyka śródziemnomorskiego za gatunek narażony (VU – Vulnerable); wcześniej, od 2008 roku klasyfikowano go jako gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threatened), a od 2000 jako gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy[3].

IUCN od 2000 roku traktuje burzyka balearskiego (P. (y.) mauretanicus) jako odrębny gatunek, a od 2004 roku klasyfikuje go jako gatunek krytycznie zagrożony[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Puffinus yelkouan, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b Carboneras, C., Jutglar, F. & Kirwan, G.M.: Yelkouan Shearwater (Puffinus yelkouan). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2019. [dostęp 2019-12-29].
  3. a b Puffinus yelkouan, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Rodzina: Procellariidae Leach, 1820 - burzykowate - Petrels & shearwaters (wersja: 2021-04-05). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-07-14].
  5. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Petrels, albatrosses. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-07-14]. (ang.).
  6. Puffinus mauretanicus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2021-07-14] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]