Carl Friedrich von Weizsäcker – Wikipedia, wolna encyklopedia

Carl Friedrich von Weizsäcker

Data i miejsce urodzenia	28 czerwca 1912 Kilonia
Data i miejsce śmierci	28 kwietnia 2007 Söcking
Profesor nauk fizycznych
Alma Mater	Uniwersytet w Lipsku Uniwersytet w Getyndze
Doktorat	1933
Habilitacja	1936
Uczelnia	Uniwersytet w Hamburgu Instytut Maxa Plancka
Odznaczenia
[1]
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Carl Friedrich Freiherr von Weizsäcker (ur. 28 czerwca 1912 w Kilonii, zm. 28 kwietnia 2007 w Söcking^[2]) – niemiecki fizyk i filozof. Był ostatnim żyjącym członkiem grupy pracującej nad bronią jądrową dla III Rzeszy. Twórca wzoru Weizsäckera, odkrywca tzw. cyklu węglowego.

Urodził się w Kilonii, jako syn dyplomaty Ernsta von Weizsäckera. Jego młodszym bratem był Richard von Weizsäcker, późniejszy prezydent RFN i zjednoczonych Niemiec. Jego synem jest Ernst Ulrich von Weizsäcker.

W latach 1929–1933 Weizsäcker studiował fizykę, matematykę i astronomię w Berlinie, Getyndze i Lipsku, był uczniem Wernera Heisenberga i Nielsa Bohra. W 1933 uzyskał doktorat, w 1936 habilitował się. W latach 1942–1944 wykładał fizykę teoretyczną w Strasburgu. W czasach Trzeciej Rzeszy uczestniczył w badaniach nad niemiecką bronią jądrową. W 1945 roku został internowany w Wielkiej Brytanii. W latach 1946–1957 pracował jako kierownik działu w Instytucie Maxa Plancka w Getyndze. W latach 1957–1969 wykładał filozofię na uniwersytecie w Hamburgu. W latach 1970–1980 kierował Instytutem Maxa Plancka. Był członkiem Rady Naukowej Instytutu Nauk o Człowieku. W 1989 został laureatem Nagrody Templetona.