Dagmar Krause – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dagmar Krause
	; Dagmar Krause 1997
Pseudonim	Dagmar
Data i miejsce urodzenia	4 czerwca 1950 ; Hamburg
Typ głosu	alt
Gatunki	rock awangardowy, rock progresywny, muzyka eksperymentalna, muzyka poważna, kabaret
Zawód	muzyk
Aktywność	Od 1964
Wydawnictwo	Hannibal, Island, Voiceprint, RēR
Powiązania	Faust, Anthony Moor, Peter Blegvad, Fred Frith, Chris Cutler, Lutz Glandien, Tim Hodgkinson, Lindsay Cooper, Kevin Coyne, Michael Newman Band, Heiner Goebbels, Alfred 23 Harth, Marie Goyette
	Zespoły
	The City Preachers, The I.D. Company, Slapp Happy, Henry Cow, Art Bears, News from Babel, Duck and Cover

Dagmar Krause (ur. 4 czerwca 1950 w Hamburgu)^[1] – niemiecka piosenkarka i śpiewaczka; związana była z wieloma awangardowymi twórcami (m.in. grupy Henry Cow, Art Bears, muzycy tacy jak Fred Frith, Chris Cutler, Lindsay Cooper, Lutz Glandien i inni); wykonawczyni utworów Kurta Weilla i Hannsa Eislera.

Życiorys

Wczesne lata

Urodziła się w Hamburgu. Karierę rozpoczęła jako 14-letnia piosenkarka w klubie nocnym w hamburskiej dzielnicy „czerwonych latarni” Reeperbahn.

W 1968 r. wstąpiła do zaangażowanej politycznie grupy folkowej The City Preachers. W tym samym roku zespół wydał album Der Kaürbis, Das Transportproblem und Die Traumtänzer z muzyką do spektaklu telewizyjnego. W 1969 r. grupa ta się rozpadła, jednak jej wokalistki, czyli Inga Rumpf i Dagmar nagrały w 1970 r. album I.D. Company^[2] Utwory nagrane przez Dagmar wykazują już jej zamiłowanie do niekonwencjonalnego, awangardowego podejścia do muzyki, które będzie się pogłębiać w następnych latach. W 1971 r. ukazał się jeszcze jeden album The City Preachers Back to the City.

W 1971 r. Krause wstąpiła do grupy Slapp Happy, która powstała w Wumme w Niemczech. Było to międzynarodowe trio; oprócz Niemki Dagmar jego członkami byli Anglik Anthony Moore (instrumenty klawiszowe) i Amerykanin Peter Blegvad (gitara, wokal). Wkrótce Dagmar i Anthony stają się małżeństwem.

Grupa ta dla wzbogacenia swojego brzmienia rozpoczęła współpracę z zespołem Faust, który towarzyszył im na dwóch pierwszych albumach: Sort of... z 1972 r. i Casablanca Moon z 1973 r. Ta druga płyta została niewydana.

W 1974 r. Slapp Happy przenieśli się do Londynu i ponownie nagrali materiał z niewydanego albumu. Nowe nagrania ukazały się na płycie zatytułowanej Slapp Happy. Oryginalne niewydane nagrania z grupą Faust zostały ostatecznie wydane dopiero w 1980 r. jako Acnalbasac Noom^[3], przez firmę Chrisa Cutlera Recommended Records.

Henry Cow

W 1974 r. Slapp Happy zaczęli współpracę z awangardowym, lewicowym zespołem Henry Cow, a w październiku obie grupy połączyły się i rozpoczął się prawie roczny okres ich ścisłej kooperacji.

Jeszcze w tym samym roku ukazał się ich pierwszy album Desperate Straights firmowany przez oba zespoły.

W lutym i marcu 1975 r. muzycy weszli do studia i nagrali album In Praise of Learning.

Po nagraniu tej płyty Moore i Blegvad odeszli z zespołu, jednak Dagmar zdecydowała się pozostać w bardziej awangardowo nastawionym Henry Cow.

Po nagraniu In Praise of Learning grupa udała się na tournée po Francji. Rozpoczęło się ono w Champs Elysees w Paryżu połączonym koncertem z Robertem Wyattem. Zespół otrzymał także natychmiast zaproszenie i propozycje koncertów od Włoskiej Partii Komunistycznej (PCI). Przez następnych 10 miesięcy Henry Cow z Dagmar Krause koncertował w Szwajcarii, Szwecji, Francji, Danii, Norwegii, Finlandii, Belgii, Holandii i Hiszpanii.

W Norwegii wydany został podwójny album Concerts.

W maju 1976 r. Dagmar musiała ze względu na stan zdrowia zrezygnować z niezwykle intensywnych tras koncertowych grupy i powróciła do Hamburga, obiecując zespołowi, że dołączy do nich podczas nagrywania następnego albumu.

Podczas nagrywania następnego albumu w Szwajcarii na początku 1978 r. doszło w zespole do rozłamu; część muzyków pragnęła aby płyta była całkowicie instrumentalna, a część optowała za płytą wokalną. W rezultacie sporu, nowy i ostatni już album Henry Cow Western Culture był prawie całkowicie instrumentalny, a trio: Dagmar Krause, Fred Frith i Chris Cutler założyło nowy zespół Art Bears.

Art Bears

Grupa ta wydała utwory z wokalem Dagmar na albumie zatytułowanym Hopes and Fears w 1978 r. Na płycie gościnnie wystąpili pozostali muzycy z Henry Cow.

W listopadzie trio bez żadnych dodatkowych muzyków nagrało drugi album grupy Winter Songs.

W 1979 r. zespół odbył swoje jedyne tournée posiłkując się Peterem Blegvadem (gitara, gitara basowa) i Markiem Hollanderem (instrumenty klawiszowe i klarnet).

W tym samym roku Dagmar nagrała album z Kevinem Coyne’em zatytułowany Babbles.

W sierpniu 1980 r. trio Art Bears nagrało trzeci i ostatni album The World as It Is Today.

News From Babel

W 1983 r. Dagmar wstąpiła do grupy News From Babel. Innymi muzykami zespołu byli Chris Cutler, Lindsay Cooper i Zeena Parkins.

Zespół ten wydał dwa albumy: Work Resumed on the Tower (1984) i Letters Home (1986)

Pozostała współpraca

Po rozwiązaniu News From Babel Dagmar współpracowała z takimi muzykami i grupami jak Michael Newman Band (album The Kiss and Other Movements z 1985 r.), Lindsay Cooper (album Music for Other Occasions z 1986 r.).

W 1991 r. Dagmar, Moore i Blegvad odnowili współpracę, tworząc dla BBC operę Camera (włos. pokój), powstałą według pomysłu Dagmar, ze słowami Blegvada i muzyką Moore’a. Dagmar grała i wykonywała partie wokalne głównej postaci opery Meluzyny (Melusine). W dwa lata później dzieło to zostało wykonane w studiu telewizji publicznej Channel 4.

Następnie współpracowała z takimi artystami jak Chris Cutler i Lutz Glandien (album Domestic Stories z 1992 r.), Tim Hodgkinson (album Each in Out Own Thoughts z 1994 r.). Wspólnie z Marie Goyette firmowała album A Scientific Dream and a French Kiss (1998)

W 1997 r. reaktywowała się grupa Slapp Happy i wydała w 1998 r. album Ça Va.

Prace solowe

Dagmar zawsze fascynowała się kabaretem Republiki Weimarskiej oraz twórczością Bertolda Brechta i jego muzycznych współpracowników Kurta Weilla i Hannsa Eislera. W 1978 r. występowała w londyńskim wystawieniu sztuki Brechta Rozkwit i upadek miasta Mahogany.

W 1985 r. zaśpiewała „Surabaya Johnny” na albumie Lost in the Stars: The Music of Kurt Weil^[4], którego producentem był Hal Willner.

W 1986 r. Dagmar wydała dwa albumy: Supply and Demand. Songs by Brecht/Weil oraz Tank Battles: The Songs of Hanns Eisler. Oba albumy ukazały się także w wersji śpiewanej w języku niemieckim. Utwory z tych znakomitych płyt Dagmar wykonywała później na koncertach, z których podkreślić trzeba występ na Festiwalu w Edynburgu.

Głos

Dagmar dysponuje oryginalnym, niezwykle plastycznym altem, mocnym i głębokim, z dość dużym wibratem. Jego plastyczność powoduje, że Dagmar może znakomicie wyrażać słodycz prostych piosenek, ale i zmienić się diametralnie w dramatycznych, krańcowych utworach. Jej styl wykonawczy cechuje oryginalność i idiosynkrazja. Dodatkowym elementem jest także jej niemiecki akcent, który w piosenkach śpiewanych w języku angielskim podkreślał politycznie zaangażowane utwory Henry Cow.

Repertuar, do którego sięga, rozciąga się od muzyki eksperymentalnej, poprzez progresywny i awangardowy rock, songi Brechta do muzyki Mozarta.

Dyskografia

The City Preachers. Der Kürbis, Das Transportproblem und dir Traumtänzer. 1968
I.D. Company. I.D. Company. 1970
The City Preachers. Back to the City. 1971
Slapp Happy. Sort of..., 1972
Slapp Happy. Acnalbasac Noom, 1973 (wyd. 1980)
Slapp Happy. „Just a Conversation/Jumpin’ Jonah”, 1973
Slapp Happy. „Casablance Moon/Slow Moon Rose”, 1974
Slapp Happy. Charly and Charly, 1974
Slapp Happy. Slapp Happy, 1974
Slapp Happy/Henry Cow. Desperate Straights, 1974
Henry Cow. In Praise of Learning, 1975
Various Artists. Virgin Sound V, 1975
Utopic Sporadic Orchestra De Futura, 1975
Slapp Happy Mr. Rainbow, 1975
Henry Cow. Concerts, 1976
Art Bears. Hopes and Fears, 1978
Various Artists. Dead on Arrival, 1978
Art Bears. Winter Songs, 1979
Kevin Coye & Dagmar Krause. Babble, 1979
Slapp Happy. „Charly and Charly”/instr., 1979
Art Bears. „Rats and Monkeys/ Collapse”, 1979
Art Bears. The World as It Is Today, 1981
Art Bears. Coda to Man and Boy, 1981
Goebbels & Harth. Indianer fuer Morgen, 1981
Goebbels & Harth. Bertold Brecht: Zeit Wirdknapp, 1981
Commuters. Commuters, 1982
ReR Records Sampler, 1982
Slapp Happy. „Everybody’s Slimmin’/ Blue Eyed William”, 1983
Paul Young. No Parlez, 1983
Lindsay Cooper. The Small Screen – Music for Television, 1984
The Stranglers. Skin Deep, 1984
News from Babel. Contraries, 1984
News from Babel. The Work Resumed on the Tower, 1984
Anthony Moore. The Only Choice, 1984
Various Artists. Lost in the Stars – The Music of Kurt Weill, 1985
The ReR records quarterly. Vol.1 No.2, 1985
Michael Nyman. The Kiss and Other Movements, 1985
Lindsay Cooper. Music for Other Occasions, 1986
News from Babel. Letter Home, 1986
Dagmar Krause. Angebot und Nachfrage, 1986
Dagmar Krause. Supply and Demand, 1986
ReR Quarterly. Vol.II No.1, 1987
Dagmar Krause. Panzerschlacht, 1988
Dagmar Krause. Tank Battles, 1988
Fred Frith. Gravity, 1990
Fred Frith. Speechless, 1991
ReR Quarterly. Vol. 1 Selections, 1991
Henry Cow. The Virgin Years, Souvenir Box 1991 1991
Heiner Goebbels, Alfred 23 Harth. Goebbels/Harth, 1992?
The Grid 456, 1992
Chris Cutler & Lutz Glandien. Domestic Stories, 1992
Dagmar Krause. Radio Session, 1993
Slapp Happy. Camera, 1993?
Tim Hodgkinson. Each in Our Own Thoughts, 1994
Robert Wyatt. Flotsam Jetsam, 1994
Slapp Happy. Ça va, 1998
Dagmar Krause & Marie Goyette. A Scientific Dream and a French Kiss, 1998
Slapp Happy. Live in Japan – May, 2000, 2001

Przypisy

↑ Dagmar Krause na stronie allmusic.com. allmusic.com. [dostęp 2011-09-05]. (ang.).
↑ I odnosiło się do Ingi a D do Dagmar.
↑ Jest to odwrócony tytuł Casablanca Moon.
↑
„Introduction from Mahagonny Songspiel” – Steve Weisberg
1. „The Ballad of Mac The Knife” (from The Threepenny Opera) – Sting i Dominic Muldowney
2. „The Cannon Song” (from The Threepenny Opera) – The Fowler Brothers i Stan Ridgway
3. „Ballad of the Soldier’s Wife” – Marianne Faithfull i Chris Spedding
4. „Johnny Johnson Medley” – Van Dyke Parks
  1. „Overture”
  2. „Johnny’s Melody”
  3. „Aggie’s Sewing Machine”
5. „Alabama Song” (z Mahagonny) – Ralph Schuckett z Richard Butler, Bob Dorough, Ellen Shipley i John Petersen
6. „Youkali Tango” – Armadillo String Quartet
7. „Der Kleine Leutnant Des Lieben Gottes” (The Little Lieutenant of the Loving God) (z Happy End) – John Zorn
8. „September Song” (from Knickerbocker Holiday) – Lou Reed
9. „Lost in the Stars” – Carla Bley i Phil Woods
10. „What Keeps Mankind Alive?” (z The Threepenny Opera) – Tom Waits
11. „Surabaya Johnny” (from Happy End) – Dagmar Krause
12. „Oh Heavenly Salvation” (from Mahagonny) – Mark Bingham i Johnny Adams oraz Aaron Neville
13. „Call From The Grave/Ballad In Which MacHeath Begs All Men For Forgiveness” (z The Threepenny Opera) – Todd Rundgren i Gary Windo
14. „Speak Low” (from One Touch of Venus) – Charlie Haden i Sharon Freeman
15. „In No Man’s Land” (from Johnny Johnson) – Van Dyke Parks
- To CD zostało wznowione z dodatkowymi utworami
1. „The Great Hall” – Henry Threadgill
2. „Johnny’s Speech” – Van Dyke Parks
3. „Klops Lied” (Meatball Song) – Elliott Sharp
4. „Hurricane Introduction” – Mark Bingham.

Linki zewnętrzne

Dagmar Krause – dyskografia
Dagmar Krause. musicweb-international.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-06-14)].

[1] Dagmar Krause na stronie allmusic.com. allmusic.com. [dostęp 2011-09-05]. (ang.).

[2] I odnosiło się do Ingi a D do Dagmar.

[3] Jest to odwrócony tytuł Casablanca Moon.

[4] „Introduction from Mahagonny Songspiel” – Steve Weisberg
„The Ballad of Mac The Knife” (from The Threepenny Opera) – Sting i Dominic Muldowney

„The Cannon Song” (from The Threepenny Opera) – The Fowler Brothers i Stan Ridgway

„Ballad of the Soldier’s Wife” – Marianne Faithfull i Chris Spedding

„Johnny Johnson Medley” – Van Dyke Parks
„Overture”

„Johnny’s Melody”

„Aggie’s Sewing Machine”

„Alabama Song” (z Mahagonny) – Ralph Schuckett z Richard Butler, Bob Dorough, Ellen Shipley i John Petersen

„Youkali Tango” – Armadillo String Quartet

„Der Kleine Leutnant Des Lieben Gottes” (The Little Lieutenant of the Loving God) (z Happy End) – John Zorn

„September Song” (from Knickerbocker Holiday) – Lou Reed

„Lost in the Stars” – Carla Bley i Phil Woods

„What Keeps Mankind Alive?” (z The Threepenny Opera) – Tom Waits

„Surabaya Johnny” (from Happy End) – Dagmar Krause

„Oh Heavenly Salvation” (from Mahagonny) – Mark Bingham i Johnny Adams oraz Aaron Neville

„Call From The Grave/Ballad In Which MacHeath Begs All Men For Forgiveness” (z The Threepenny Opera) – Todd Rundgren i Gary Windo

„Speak Low” (from One Touch of Venus) – Charlie Haden i Sharon Freeman

„In No Man’s Land” (from Johnny Johnson) – Van Dyke Parks

To CD zostało wznowione z dodatkowymi utworami

„The Great Hall” – Henry Threadgill

„Johnny’s Speech” – Van Dyke Parks

„Klops Lied” (Meatball Song) – Elliott Sharp

„Hurricane Introduction” – Mark Bingham.

[5] „The Ballad of Mac The Knife” (from The Threepenny Opera) – Sting i Dominic Muldowney

[6] „The Cannon Song” (from The Threepenny Opera) – The Fowler Brothers i Stan Ridgway

[7] „Ballad of the Soldier’s Wife” – Marianne Faithfull i Chris Spedding

[8] „Johnny Johnson Medley” – Van Dyke Parks
„Overture”

„Johnny’s Melody”

„Aggie’s Sewing Machine”

[9] „Overture”

[10] „Johnny’s Melody”

[11] „Aggie’s Sewing Machine”

[12] „Alabama Song” (z Mahagonny) – Ralph Schuckett z Richard Butler, Bob Dorough, Ellen Shipley i John Petersen

[13] „Youkali Tango” – Armadillo String Quartet

[14] „Der Kleine Leutnant Des Lieben Gottes” (The Little Lieutenant of the Loving God) (z Happy End) – John Zorn

[15] „September Song” (from Knickerbocker Holiday) – Lou Reed

[16] „Lost in the Stars” – Carla Bley i Phil Woods

[17] „What Keeps Mankind Alive?” (z The Threepenny Opera) – Tom Waits

[18] „Surabaya Johnny” (from Happy End) – Dagmar Krause

[19] „Oh Heavenly Salvation” (from Mahagonny) – Mark Bingham i Johnny Adams oraz Aaron Neville

[20] „Call From The Grave/Ballad In Which MacHeath Begs All Men For Forgiveness” (z The Threepenny Opera) – Todd Rundgren i Gary Windo

[21] „Speak Low” (from One Touch of Venus) – Charlie Haden i Sharon Freeman

[22] „In No Man’s Land” (from Johnny Johnson) – Van Dyke Parks

[23] To CD zostało wznowione z dodatkowymi utworami

[24] „The Great Hall” – Henry Threadgill

[25] „Johnny’s Speech” – Van Dyke Parks

[26] „Klops Lied” (Meatball Song) – Elliott Sharp

[27] „Hurricane Introduction” – Mark Bingham.

[28] „The Ballad of Mac The Knife” (from The Threepenny Opera) – Sting i Dominic Muldowney

[29] „The Cannon Song” (from The Threepenny Opera) – The Fowler Brothers i Stan Ridgway

[30] „Ballad of the Soldier’s Wife” – Marianne Faithfull i Chris Spedding

[31] „Johnny Johnson Medley” – Van Dyke Parks
„Overture”

„Johnny’s Melody”

„Aggie’s Sewing Machine”

[32] „Overture”

[33] „Johnny’s Melody”

[34] „Aggie’s Sewing Machine”

[35] „Alabama Song” (z Mahagonny) – Ralph Schuckett z Richard Butler, Bob Dorough, Ellen Shipley i John Petersen

[36] „Youkali Tango” – Armadillo String Quartet

[37] „Der Kleine Leutnant Des Lieben Gottes” (The Little Lieutenant of the Loving God) (z Happy End) – John Zorn

[38] „September Song” (from Knickerbocker Holiday) – Lou Reed

[39] „Lost in the Stars” – Carla Bley i Phil Woods

[40] „What Keeps Mankind Alive?” (z The Threepenny Opera) – Tom Waits

[41] „Surabaya Johnny” (from Happy End) – Dagmar Krause

[42] „Oh Heavenly Salvation” (from Mahagonny) – Mark Bingham i Johnny Adams oraz Aaron Neville

[43] „Call From The Grave/Ballad In Which MacHeath Begs All Men For Forgiveness” (z The Threepenny Opera) – Todd Rundgren i Gary Windo

[44] „Speak Low” (from One Touch of Venus) – Charlie Haden i Sharon Freeman

[45] „In No Man’s Land” (from Johnny Johnson) – Van Dyke Parks

[46] „Overture”

[47] „Johnny’s Melody”

[48] „Aggie’s Sewing Machine”

[49] „The Great Hall” – Henry Threadgill

[50] „Johnny’s Speech” – Van Dyke Parks

[51] „Klops Lied” (Meatball Song) – Elliott Sharp

[52] „Hurricane Introduction” – Mark Bingham.

[1]

[2]

[3]

[4]

Albumy studyjne	Leg End Unrest Desperate Straights In Praise of Learning Western Culture
Albumy koncertowe	Concerts
Zbiorcze wydania pudełkowe	Henry Cow Box Henry Cow 40th Anniversary Box Set
Bootlegi	Industry Ruins In the Name of a Freedom Culture de L'Ouest The Canterbury Tapes

Dagmar Krause 1997
Pseudonim	Dagmar
Data i miejsce urodzenia	4 czerwca 1950 Hamburg
Typ głosu	alt
Gatunki	rock awangardowy, rock progresywny, muzyka eksperymentalna, muzyka poważna, kabaret
Zawód	muzyk
Aktywność	Od 1964
Wydawnictwo	Hannibal, Island, Voiceprint, RēR
Powiązania	Faust, Anthony Moor, Peter Blegvad, Fred Frith, Chris Cutler, Lutz Glandien, Tim Hodgkinson, Lindsay Cooper, Kevin Coyne, Michael Newman Band, Heiner Goebbels, Alfred 23 Harth, Marie Goyette
Zespoły
The City Preachers, The I.D. Company, Slapp Happy, Henry Cow, Art Bears, News from Babel, Duck and Cover