Deborah Polaski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Deborah Polaski (ur. 26 września 1949 w Richland Center w stanie Wisconsin^[1][2]) – amerykańska śpiewaczka operowa, sopran.

Studiowała w Stanach Zjednoczonych, następnie uczyła się u Irmgard Hartmann w Berlinie^[2]. Zadebiutowała jako śpiewaczka w 1976 roku w Gelsenkirchen^[1][2]. W kolejnych latach śpiewała w Hamburgu, Monachium, Karlsruhe, Mannheimie, Hanowerze i innych miastach niemieckich, gdzie wcielała się m.in. w role Leonory w Fideliu, Zyglindy w Walkirii, Izoldy w Tristanie i Izoldzie, Marii w Wozzecku^[1][2]. Kreowała także tytułową rolę w Elektrze Richarda Straussa, którą śpiewała w Oslo (1986)^[1], Zurychu (1991) i Salzburgu (1994)^[2]. Do jej popisowych partii należała także Kassandra w Trojanach Hectora Berlioza^[2]. W 1988 roku w roli Senty w Holendrze tułaczu wystąpiła w mediolańskiej La Scali^[1]. W tym samym roku debiutowała na festiwalu w Bayreuth w roli Brunhildy, w której powróciła w 1991 i 1995 roku^[1][2]. Rolą Kundry w Parsifalu debiutowała w 1992 roku w nowojorskiej Metropolitan Opera^[2]. W 1996 roku występowała w Berlinie w kompletnej realizacji cyklu Pierścień Nibelunga^[1].

W 1999 roku wystąpiła u boku Plácido Domingo na gali z okazji otwarcia przebudowanego gmachu Covent Garden Theatre w Londynie, gdzie śpiewała partie z Fidelia i Walkirii^[1]. Dokonała licznych nagrań płytowych, m.in. w roli Ortrudy w Lohengrinie pod batutą Daniela Barenboima^[2].