Dializa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dializa (gr. diálysis = „rozpuszczanie”, „rozdzielanie”) – metoda oczyszczania roztworów koloidalnych z elektrolitów przy użyciu błony półprzepuszczalnej.

W nefrologii stosuje się zabiegi dializacyjne u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek, którzy nie kwalifikują się do zabiegu przeszczepienia nerki albo oczekują na ten zabieg.

Zabieg ten umożliwia usunięcie większości szkodliwych produktów przemiany materii, w tym mocznika.

Poza tym zabiegi hemodializy wykorzystywane są w leczeniu niektórych zatruć, wówczas celem zabiegu jest usunięcie toksycznej substancji znajdującej się we krwi. Przykładem może być hemodializa w leczeniu zatrucia glikolem etylenowym.

Najczęściej stosowane są dwie metody zabiegu dializy:

• hemodializa
• dializa otrzewnowa

Jest to najczęstsza w Polsce metoda leczenia stosowana w chorobie nerek wymagającej terapii nerkozastępczej; co roku dializowanych pacjentów jest ponad 130/mln^[1].

Wskazania do dializy to^[2]:

• wskaźnik filtracji kłębuszkowej poniżej 10–15 ml/min/1,73 m²
• nadciśnienie tętnicze oporne
• masywne obrzęki
• znaczne niedożywienie
• zapalenie osierdzia
• świąd mocznicowy
• neuropatia lub encefalopatia mocznicowa
• skaza krwotoczna
• znaczna nadczynność przytarczyc i osteodystrofia
• znaczna hiperkaliemia

Zobacz hasło dializa w Wikisłowniku

• Global Dialysis (ang.)