Dom pomocy społecznej – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dom pomocy społecznej (skr. DPS) lub (dawniej) Dom Opieki – placówka świadcząca usługi bytowe, opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne osobom wymagającym całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności^[1].

Domy pomocy społecznej były dawniej znane w Polsce jako domy opieki^[2].

Domy, w zależności od tego, dla kogo są przeznaczone dzielą się na domy dla:

• osób w podeszłym wieku
• osób przewlekle somatycznie chorych
• osób przewlekle psychicznie chorych
• dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie
• dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie
• osób niepełnosprawnych fizycznie
• osób uzależnionych od alkoholu

lub prowadzone łącznie dla:

• osób w podeszłym wieku i chorych przewlekle somatycznie
• osób chorych przewlekle somatycznie oraz niepełnosprawnych fizycznie
• osób w podeszłym wieku i niepełnosprawnych fizycznie
• osób dorosłych oraz dzieci i młodzieży niepełnosprawnych intelektualnie.

Zgodnie z ustawą o pomocy społecznej z 12 marca 2004 roku^[3] domy pomocy społecznej mogą prowadzić:

• jednostki samorządu terytorialnego,
• Kościół katolicki, inne związki wyznaniowe,
• fundacje i stowarzyszenia,
• pozostałe osoby prawne,
• osoby fizyczne.

DPS oferują usługi bytowe, opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne.

• Usługi bytowe obejmują zakwaterowanie, wyżywienie oraz utrzymanie higieny.
• Usługi opiekuńcze to pomoc w codziennych czynnościach, opieka zdrowotna i pielęgniarska.
• Usługi wspomagające obejmują terapię zajęciową, wsparcie psychologiczne oraz organizację wydarzeń kulturalno-rekreacyjnych.
• Usługi edukacyjne dotyczą szkoleń i kursów dla mieszkańców.

DPS mogą również świadczyć usługi opiekuńcze dla osób spoza placówki, w tym usługi wsparcia krótkoterminowego w formie pobytu całodobowego lub dziennego, przyznawane na czas określony. Organizacja i zakres usług uwzględniają wolność, intymność, godność i poczucie bezpieczeństwa mieszkańców, dostosowując je do indywidualnych potrzeb^[4].

W strukturze mieszkańców zakładów stacjonarnych pomocy społecznej w wieku 60 lat i więcej dominowały osoby z najstarszej grupy wiekowej, tj. mające 80 lat i więcej, których udział w 2022 r. wyniósł 39,3%^[5].

Te dane GUS  potwierdza raport o demografii i kondycji osób poszukujących miejsca w domach opieki.  Miejsca w DPS najczęściej poszukiwane są dla osób wymagających doraźnej opieki (51,4%) lub osób leżących (24%). Zdecydowaną większość stanowią kobiety (63%), cierpiące na różnego rodzaju choroby przewlekłe (92%). Osoby, dla których poszukiwane jest miejsce w DPS, to w przeważającej liczbie przypadków osoby w wieku powyżej 80 roku życia, które stanowią 60% ogółu. W podziale na grupy wiekowe, osoby w wieku 70-79 lat stanowią 25% mieszkańców, osoby w wieku 80-90 lat 40%, a osoby powyżej 90 roku życia 20%^[6].

Organem wydającym zezwolenie na prowadzenie DPS-u jest wojewoda właściwy ze względu na położenie domu^[7]. Zezwolenie jest wydawane wówczas, jeśli ubiegający się o nie:

• spełnia warunki wymienione w ustawie o pomocy społecznej
• spełnia standardy
• przedstawi dokumentację dotyczącą:

1. tytułu prawnego do nieruchomości, na której znajduje się dom
2. spełnienia wymagań określonych w odrębnych przepisach
3. regulaminu organizacyjnego domu pomocy społecznej.

Takie zezwolenie wydaje się na czas nieokreślony po wizytacji obiektu.

Zobacz hasło dom pomocy społecznej w Wikisłowniku

Zobacz multimedia związane z tematem: Dom pomocy społecznej

• zakład opiekuńczo-leczniczy
• dom międzypokoleniowy