Dur powrotny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dur powrotny (łac. febris recurrens) – choroba zakaźna.

Choroba jest wywoływana przez krętki z rodzaju Borrelia^[1], najczęściej Borrelia recurrentis, a także takie jak Borrelia duttonii, Borrelia hermsii, Borrelia turicatae i Borrelia parkeri^[2].

Bakterie przenoszone są przez wszy odzieżowe i kleszcze. Dur przenoszony przez kleszcze to dur endemiczny, a dur przenoszony przez wszy – to dur epidemiczny^[1]. Okres wylęgania 2-12 dni. Objawy: wysoka gorączka, dreszcze, ból mięśni, ból głowy, nudności, powiększenie wątroby i śledziony, oddech i tętno przyspieszone, krwawienia z nosa, kaszel, wybroczyny podskórne i podśluzowe. Gorączka jest nawrotowa.

Stosuje się tetracykliny, erytromycynę lub inne makrolidy, chloramfenikol (detreomycynę).

U nieleczonych chorych z durem epidemicznym śmiertelność wynosi ok. 40%, natomiast leczonych 4%. Chorzy na dur endemiczny mają lepsze rokowanie – chorych nieleczonych umiera od 4 do 10%, a leczonych mniej niż 2%^[2].

Zobacz hasło dur powrotny w Wikisłowniku

• borelioza