Dywizja Ułanów – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dywizja Ułanów – wielka jednostka kawalerii Wojska Polskiego na Wschodzie.

Dywizja została sformowana wiosną 1918 roku, w twierdzy Bobrujsk, w czasie reorganizacji I Korpusu Polskiego.

• dowództwo:
  • dowódca – płk Zygmunt Łempicki
  • szef sztabu - Marian Przewłocki
• 1 pułk ułanów^[a] – płk Muszyński, potem rtm. Dziewicki
• 2 pułk ułanów – rtm. Adolf Waraksiewicz
• 3 pułk ułanów - rtm. Stefan Strzemieński
• dywizjon artylerii konnej^[b] – płk Władysław Obuch-Woszczatyński
• szwadron konnych saperów
• tabory

• Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa. Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1921.
• Polskie formacje wojskowe w Rosji 1914-1920 w świetle dokumentów CAW. archiwumcaw.wp.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. dostęp 11.10.2008