Edward Madejski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Edward Madejski

Madejski przed debiutem w reprezentacji
Pełne imię i nazwisko	Edward Dominik Jerzy Madejski
Data i miejsce urodzenia	11 sierpnia 1914 Kraków
Data i miejsce śmierci	15 lutego 1996 Bytom
Wzrost	177 cm
Pozycja	bramkarz
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1931–1932 Juvenia Kraków 1932–1937 Wisła Kraków 64 (0) 1939 Garbarnia Kraków 5 (0) 1939 Zaolzie Trzyniec 1945–1949 Polonia Bytom 3 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1936–1938 Polska 11 (0)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Edward Dominik Jerzy Madejski (ur. 11 sierpnia 1914 w Krakowie, zm. 15 lutego 1996 w Bytomiu) – polski piłkarz, bramkarz.

Wychowywał się w Krakowie. Jako gimnazjalista grywał w mistrzostwach Polski w piłce ręcznej w barwach Cracovii, choć formalnie niepełnoletni nie mogli uczestniczyć w tych rozgrywkach. Następnie studiował chemię na Uniwersytecie Jagiellońskim^[1]

Edward Madejski był wychowankiem Juvenii Kraków, będącej jedną z drużyn piłkarskich działających przy Związku Męskiej Młodzieży Przemysłowej i Rękodzielniczej, w ramach Towarzystwa Sportowego im. Henryka Jordana. Dobrze zapowiadający się junior szybko dostrzeżony został przez działaczy silniejszych klubów. W latach 1933–1937 zagrał w 64 meczach ligowych w barwach Wisły Kraków. Zadebiutował w wieku niespełna 19 lat, 2 lipca 1933 w meczu derbowym z Podgórzem (10:1). Bramki Wisły strzegł przez pięć kolejnych sezonów, ostatni mecz rozegrał 14 listopada 1937 przeciwko AKS Chorzów (5:2).

W 1938 roku miał zostać zawodnikiem Dębu Katowice, jednak w ostatniej chwili zrezygnował z przenosin na Śląsk mimo porozumienia klubów^[1]. W niedokończonym sezonie 1939 reprezentował Garbarnię – między 14 maja i 25 czerwca 1939 pięciokrotnie bronił bramki krakowskiego beniaminka. Po przegranym 0:5 meczu z Wartą Poznań stracił miejsce w bramce Garbarni i letnie miesiące spędził jako zawodnik Zaolzia Trzyniec.

W reprezentacji Polski zadebiutował 6 września 1936 w meczu z Jugosławią. W kręgu zainteresowań kapitana związkowego Józefa Kałuży znajdował się już jednak wcześniej, w sierpniu 1936 był rezerwowym dla Spirydiona Albańskiego podczas igrzysk olimpijskich w Berlinie. Bronił m.in. w najsłynniejszym meczu Polaków tego okresu – z Brazylią na MŚ 1938, przegranym przez polską drużynę po dogrywce 5:6. Podczas francuskich finałów nie należał formalnie do żadnego z klubów – z Wisłą rozstał się w burzliwy sposób, a nie mógł jeszcze występować w Garbarni. Ostatni mecz w kadrze rozegrał 13 listopada 1938 przeciwko Irlandii. Łącznie reprezentacyjną bluzę bramkarską przywdziewał 11 razy.

Mecze Edwarda Madejskiego w reprezentacji Polski

Lp.	Data	Miasto	Przeciwnik	Wynik	Czas gry	Uwagi
1.	6 września 1936	Belgrad	Jugosławia	3:9 (0:5)	45 minut zmieniony przez Stanisława Andrzejewskiego	Mecz o puchar króla Piotra II
2.	23 czerwca 1937	Warszawa	Szwecja	3:1 (2:0)	90 minut	Mecz towarzyski
3.	4 lipca 1937	Łódź	Rumunia	2:4 (2:3)	90 minut	Mecz towarzyski
4.	13 marca 1938	Zurych	Szwajcaria	3:3 (1:1)	90 minut	Mecz towarzyski
5.	3 kwietnia 1938	Belgrad	Jugosławia	0:1 (0:0)	90 minut	Eliminacje Mistrzostw Świata
6.	22 maja 1938	Warszawa	Irlandia	6:0 (3:0)	90 minut	Mecz towarzyski
7.	5 czerwca 1938	Strasburg	Brazylia	5:6 (1:3, 4:4, 4:5)	120 minut	1/8 finału Mistrzostw Świata
8.	18 września 1938	Chemnitz	III Rzesza	1:4 (0:1)	90 minut	Mecz towarzyski
9.	25 września 1938	Warszawa	Jugosławia	4:4 (2:1)	90 minut	Mecz o puchar króla Piotra II
10.	23 października 1938	Warszawa	Norwegia	2:2 (0:2)	90 minut	Mecz towarzyski
11.	13 listopada 1938	Dublin	Irlandia	2:3 (1:2)	57 minut w 14' zmieniony przez Romana Mrugałę, w 47' wrócił na boisko	Mecz towarzyski

W czasie II wojny światowej brał udział w konspiracyjnych rozgrywkach piłkarskich jako zawodnik AKS Kraków, ale też m.in. drukował ulotki niepodległościowe. Aresztowany przez Gestapo podczas próby przemytu kosztowności do Lwowa. Kilka miesięcy spędził w celi śmierci, w więzieniu zachorował na tyfus. Pod koniec wojny ukrywał się w górach^[1].

Po wyjściu na wolność kontynuował karierę piłkarską, wyjechał do Bytomia. Pracował tam w Państwowym Urzędzie Repatriacyjnym. Wstąpił w szeregi założonej przez przesiedleńców ze Lwowa Polonii^[1]. Okazała się być ona trzecim i ostatnim klubem, w którym Edward Madejski występował w ramach pierwszoligowych rozgrywek. Do 1947 roku był pierwszym bramkarzem^[1]. Później bytomskich barw bronił już tylko trzykrotnie, dwa razy w sezonie 1948 i raz w sezonie 1949 – 2 maja 1948 w meczu przeciwko Polonii Warszawa (1:1), a następnie 9 maja 1948 grając przeciwko swojemu dawnemu zespołowi – Garbarni (4:1). Po tych dwóch spotkaniach oddał miejsce w bramce młodszemu o 15 lat Mieczysławowi Wieczorkowskiemu, czasem zastępowanemu przez Kazimierza Koczapskiego (rocznik 1919). Pożegnalny mecz Madejskiego miał miejsce 29 maja 1949, na boisku AKS Chorzów, w ramach 9. kolejki I ligi. Mający wówczas 34 lata i 291 dni bramkarz rozegrał pierwszą połowę spotkania, po czym został zmieniony przez Koczapskiego. Mecz zakończył się wynikiem 3:2 dla chorzowian, ale po 45 minutach rezultat brzmiał 2:1 dla drużyny z Bytomia. Co ciekawe, szkoleniowcem Polonii był wówczas kolega Madejskiego z reprezentacji, Michał Matyas. Rok wcześniej obaj przedwojenni kadrowicze wystąpili zresztą w meczu przeciwko Garbarni.

W 1954 otrzymał dyplom inżyniera na Akademii Górniczo-Hutniczej. Pracował jako kierownik działu gospodarki materiałowej w Nowej Hucie^[1].

W 1956 aresztowano go i fałszywie oskarżono o działalność dywersyjną oraz szpiegostwo na rzecz rządu RP na uchodźstwie na podstawie zeznań bezpośredniego przełożonego. W więzieniu przesiedział trzy lata; wyszedł 24 kwietnia 1959 r. W tym czasie rozpadło się jego małżeństwo. W latach 70. jeszcze trzykrotnie zamykano go w więzieniu pod fałszywymi zarzutami^[1]. Ostatecznie został zrehabilitowany.

Zmarł 15 lutego 1996 r. w Bytomiu, gdzie nieprzerwanie mieszkał^[1]. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie^[2].

• Wicemistrzostwo Polski: 1936
• III miejsce Mistrzostw Polski: 1933, 1934
• 11-krotny reprezentant Polski (1936/38) – awans i udział w Mistrzostwach Świata 1938 (1/8 finału), rezerwowy podczas turnieju olimpijskiego 1936.

• Andrzej Gowarzewski, MISTRZOSTWA POLSKI. LUDZIE (1918-1939). 100 lat prawdziwej historii (1), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017
• Andrzej Gowarzewski, MISTRZOSTWA POLSKI. MECZE, KLUBY (1918-1939). 100 lat prawdziwej historii (2), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017.
• Andrzej Gowarzewski, BIAŁO-CZERWONI. Dzieje piłkarskiej reprezentacji Polski 1921-2018, Wydawnictwo GiA, Katowice 2018.