Edward Rogala – Wikipedia, wolna encyklopedia

Edward Rogala (ur. 7 września 1937 w Strzemieszycach) – generał dywizji WP.

Służbę wojskową rozpoczął w październiku 1954 jako podchorąży Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 2 w Jeleniej Górze. Po rozformowaniu szkoły w 1955 kontynuował naukę w Oficerskiej Szkoły Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych w Poznaniu, po której ukończeniu w 1957 został promowany do stopnia podporucznika w korpusie oficerów wojsk pancernych. Następnie został wyznaczony na dowódcę plutonu czołgów (1957-1960) i kompanii czołgów (1960-1967) w 73 Pułku Zmechanizowanym w Gubinie (w strukturze 5 Dywizji Pancernej).

W latach 1967–1970 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Warszawie, po czym został pomocnikiem szefa Oddziału Szkolenia Operacyjnego Sztabu Generalnego WP. W latach 1973–1975 dowódca 68 Pułku Czołgów w Budowie, który pod jego dowództwem uzyskał tytuł Mistrza Gospodarności WP i miano przodującej jednostki Pomorskiego Okręgu Wojskowego. Od 1975 szef sztabu – zastępca dowódcy 8 Dywizji Zmechanizowanej w Koszalinie. W latach 1976–1978 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie, następnie do 1979 szef sztabu i zastępca dowódcy 11 Dywizji Pancernej w Żaganiu w stopniu pułkownika. W latach 1979–1983 szef Oddziału Operacyjnego – zastępca szefa sztabu Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu, 1983–1986 dowódca 10 Sudeckiej Dywizji Pancernej im. Bohaterów Armii Radzieckiej w Opolu.

26 września 1985 Rada Państwa PRL nadała mu stopień generała brygady. Nominację otrzymał 10 października 1985 w Belwederze z rąk przewodniczącego Rady Państwa PRL prof. Henryka Jabłońskiego. W latach 1986–1987 szef sztabu – zastępca dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego, 1987–1990 szef Zarządu Mobilizacji i Uzupełnień Sztabu Generalnego WP. W 1990 został wyznaczony na pełniącego obowiązki zastępcy szefa Sztabu Generalnego WP ds. organizacyjno-mobilizacyjnych. Postanowieniem z 16 października 1992 Prezydent RP Lech Wałęsa nadał mu stopień generała dywizji. Nominację wręczył mu 9 listopada 1992 w Belwederze Prezydent RP Lech Wałęsa. W listopadzie 1992 premier Hanna Suchocka powołała go na stanowisko szefa Obrony Cywilnej Kraju. Od kwietnia 1996 w rezerwie.

• podporucznik - 1957
• porucznik - 1961
• kapitan - 1965
• major - 1971
• podpułkownik - 1974
• pułkownik - 1978
• generał brygady - 1985
• generał dywizji - 1992

Mieszka w Brzegu nad Odrą. Żonaty, dwoje dzieci^[1].

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR, 1984)
• Medal „Za umacnianie Przyjaźni Sił Zbrojnych” II stopnia (CSSR, 1984)^[2]
• inne odznaczenia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. III: M–S, Toruń 2010, s. 301–302.