Elektroda chlorosrebrowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Elektroda chlorosrebrowa – rodzaj elektrody stosowanej jako elektroda odniesienia w pomiarach elektrochemicznych. Zbudowana z metalicznego srebra (w formie drutu lub płytki) pokrytego warstwą chlorku srebra (AgCl), zanurzonego w nasyconym roztworze chlorku potasu (KCl). Jej potencjał standardowy związany z reakcją elektrodową:

ΑgCl + e⁻ → Ag⁰ + Cl⁻

w temperaturze 25 °C wynosi +0,22 V dla stężenia jonów chlorkowych równych 1M.

Elektroda chlorosrebrowa jest elektrodą drugiego rodzaju.

Odpowiednio skonstruowana ciśnieniowa elektroda chlorosrebrowa może być stosowna w temperaturach do 300 °C. Potencjał standardowy tej elektrody (tzn. potencjał gdy aktywność jonu chlorkowego wynosi 1 mol/kg) jest funkcją temperatury^[1]:

Bard i współpr. podali następujące równanie pozwalające wyliczyć potencjał standardowy elektrody chlorosrebrowej w zakresie 0–95 °C^[2]:

E^o(V) = 0,23695 − 4,8564x10⁻⁴t − 3,4205x10⁻⁶t² − 5,869 x 10⁻⁹t³

gdzie t to temperatura w °C

Poprawiona zależność dla wyższych temperatur, która odzwierciedla dane z tabeli powyżej wyrażona jest wzorem^[3]:

E^o(V) = 0,23755 − 5,3783x10⁻⁴t − 2,3728x10⁻⁶t² − 2,2671x10⁻⁴(t+273) dla 25 < t < 275 °C.

Ekstrapolacja do 300 °C daje E^o = −0,138 V.

• elektroda kalomelowa