Epoka lodowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Artystyczna wizja Ziemi widzianej z kosmosu w okresie plejstocenu.

Epoka lodowa, inaczej epoka lodowcowa – historyczny termin na określenie okresu zlodowaceń w Europie odpowiadający z grubsza plejstocenowi, zaproponowany w 1838 przez niemieckiego botanika Karla Friedricha Schimpera jako alternatywa terminu dyluwium. Później stosowana także poza Europą. Obecnie termin ten nie jest używany w nauce w pierwotnym znaczeniu (jako synonim plejstocenu lub jednostka stratygraficzna), natomiast częściowo przetrwał w nazwach epizodów ochłodzeń holocenu, np. mała epoka lodowa. Używa się go też często w pracach popularnonaukowych (np. Andel) i w niektórych naukowych (zwłaszcza ogólnych podręcznikach anglojęzycznych pod angielską nazwą ice age) na określenie glacjałów plejstocenu. Czasami także w znacznie szerszym aspekcie dla każdego okresu, gdy istniały rozległe lądolody (np. Ziemia-śnieżka). W polskiej literaturze naukowej tradycyjnie preferuje się nazwę epoka lodowa, a nie epoka lodowcowa, choć obecnie terminy te są traktowane jako synonimy.

Zobacz też

Bibliografia

L. Lindner. Czwartorzęd. Wyd. PAE, 1992.
Słownik stratygraficzny. Wyd. Geologiczne, 1968.
Stankowski W. Wstęp do geologii kenozoiku. Wyd. Nauk. UAM, 1996.
Tjeerd H. van Andel, Nowe spojrzenie na starą planetę. PWN, 1997.

Linki zewnętrzne

Lorraine Lisiecki, When will the next ice age happen?, kanał TED-Ed na YouTube, 10 maja 2018 [dostęp 2024-08-30].