Ethelbert Nevin – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ethelbert Nevin

Ethelbert Nevin (lata 90. XIX w.)
Imię i nazwisko	Ethelbert Woodbridge Nevin
Data i miejsce urodzenia	25 listopada 1862 Edgeworth, Pensylwania
Data i miejsce śmierci	17 lutego 1901 New Haven, Connecticut
Instrumenty	fortepian
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	muzyk (pianista, kompozytor)
Multimedia w Wikimedia Commons

Ethelbert Woodbridge Nevin (ur. 25 listopada 1862 w Edgeworth w stanie Pensylwania, zm. 17 lutego 1901 w New Haven w stanie Connecticut) – amerykański pianista i kompozytor głównie muzyki wokalnej i utworów fortepianowych. Pisał utwory w stylu lirycznym, czasami wręcz sentymentalnym lub miłosnym.

Ethelbert Nevin rozpoczął naukę gry na fortepianie oraz podstaw muzyki w wieku czterech lat. Jego matka zakupiła pierwszy fortepian, jaki został sprowadzony w okolice Allegheny. Podstawową edukację muzyczną otrzymał od ojca, Roberta P. Nevina, właściciela gazety wydawanej w Pittsburghu, który hobbystycznie komponował muzykę i pisał wiersze. Ponieważ przejawiał talent muzyczny ojciec zabrał go do Drezna w Niemczech na dwa lata studiów muzycznych pod kierunkiem Von Böhme. Swój pierwszy utwór „Lilian Polka” skomponował w wieku 11 lat, a pierwszą pieśń „Good Night, Beloved” mając lat 13^[1].

W 1878 roku rozpoczął studia na Western University (obecnie University of Pittsburgh), ale po roku przeniósł się do Bostonu, gdzie w latach 1882–1883 kontynuował naukę grę na fortepianie u Benjamina Johnsona Langa i kompozycję u Stephena A. Emery’ego. Następnie powrócił do Pittsburgha, gdzie dawał lekcje gry na fortepianie w celu zebrania środków na studia w Berlinie. W latach 1884–1886 wyjechał do Berlina, gdzie pobierał naukę gry na fortepianie u Karla Klindwortha, a teorię muzyki u Otto Tierscha. W grudniu 1886 w Berlinie po raz pierwszy wystąpił profesjonalnie debiutując w recitalu fortepianowym, co okazało się niekwestionowanym sukcesem^[2].

W roku 1887 powrócił do Bostonu, gdzie przez kilka następnych lat dawał lekcje gry na fortepianie i okazjonalnie grał koncerty^[1]. W tym czasie skomponował „Sketchbook”, op. 2 (1888, zawierający siedem pieśni, jeden chorus i pięć utworów fortepianowych), utwór „Twas April!”, op. 5, nr 3 (1889), do tekstu Jamesa Freemana Clarka, „Trzy duety na fortepian” op. 6 (1890), a w 1891 „Sceny wodne” op. 13 („Dragon Fly”, „Ofelia”, „Wodna nimfa”, „Narcyz”, „Barkarola”) na fortepian oraz piosenkę „Narcyz” z tekstem P.C. Warrena. W 1892 roku złożył podanie o naukę kompozycji u Richarda Straussa, ale nie został przyjęty^[2]. Swój „Sketchbook” przedstawił dziesięciu różnym wydawcom, jednak komercyjny potencjał jego muzyki rozpoznał dopiero Gustave Schirmer, młody wydawca muzyki z Bostonu, który opublikował go w 1888 roku^[1].

W latach 1893–1895 dawał wykłady, nauczał i koncertował w Bostonie, a następnie w Paryżu, Berlinie, Algierze, Florencji i Wenecji. W 1897 roku, z powodu złego stanu zdrowia spowodowanego nadużywaniem alkoholu, za namową Andrew Carnegie, powrócił do Stanów Zjednoczonych^[1]. W tym czasie Nevin skomponował „A Book of Songs”, op. 20 (1893, zawierający dziesięć piosenek z tekstami różnych autorów m.in. „Nokturn”, op. 20, nr 7, z tekstem Thomasa Baileya Aldricha)^[2].

Nevin skomponował także „Maggio in Toscana” op. 21 na fortepian (1896, zawierający „Arlecchino”, „Notturno”, „Barchetta”, „Misericordia”, „Il rusignuolo”, „La pastorella”). Opracował muzykę do pantomimy zatytułowanej „Floriane's Dream” (1898) dla zespołu tanecznego, którego członkiem była nieznana wówczas Isadora Duncan. Później przez wiele lat Duncan włączała „Sceny wodne” Nevina do swojego podstawowego tanecznego repertuaru^[2].

W 1898 roku w Bostonie Nevin napisał swoją najpopularniejszą pieśń „The Rosary” z tekstem R.C. Rogersa, której 287 000 egzemplarzy sprzedano w roku 1913. Jednak pieśń ta nie była najbardziej reprezentatywna dla stylu kompozytora, będąc przesadnie sentymentalną balladą. W tym samym roku Nevin skomponował cykl na fortepian „Un Giorno in Venezia” (Dzień w Wenecji), z dźwiękowymi ruchami poematu „Alba”, „Gondolieri”, „Canzone amoroso” i „Buona notte”^[2].

W 1899 roku w Cincinnati skomponował cykl piosenki „Captive Memories”, a w 1901 inną popularną piosenkę „Mighty Lak' a Rose”. Aranżację jego ostatniego dzieła, kantaty „The Quest”, ukończył Horatio Parker^[2].

Nevin był autorem ponad 500 kompozycji^[1].

Ethelbert Nevin ożenił się z Anne Paul Nevin, z którą miał dwoje dzieci^[3].

Choć był wybitnym kompozytorem pod koniec życia był zadłużony. Połączenie długów i nadużywanie alkoholu doprowadziło do depresji. Czasami się przepracowywał, co stale pogarszało jego stan zdrowia^[1]. Ostatni występ dał w New Haven w stanie Connecticut w nocy z 14 na 15 lutego 1901 roku podczas recitalu Harolda Bauera. Po powrocie do domu jego stan zdrowia się pogorszył. Na jego rękach pojawiły się objawy drętwienia, uniemożliwiające grę na pianinie. Rankiem 17 lutego był bardzo słaby i nie wstawał z łóżka^[3]. Zmarł tego samego dnia w New Haven^[2].

Ethelbert Nevin został upamiętniony na amerykańskim znaczku pocztowym w 1940 roku, w serii „Słynni Amerykanie”.

• Gene Tyranny: Ethelbert Nevin. allmusic.com. [dostęp 2018-04-15]. (ang.).

• Ethelbert Nevin – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project
• Ethelbert Nevin – nuty w bibliotece Polona