Eugène-Melchior de Vogüé – Wikipedia, wolna encyklopedia

Eugène-Melchior de Vogüé

Eugène-Melchior de Vogüé
Imię i nazwisko	Marie-Eugène-Melchior de Vogüé
Data i miejsce urodzenia	25 lutego 1848 Nicea
Data i miejsce śmierci	29 marca 1910 Paryż
Narodowość	Francuz
Dziedzina sztuki	pisarz, krytyk, dyplomata, orientalista, historyk
Epoka	powieść
Ważne dzieła
Le roman russe Jean d'Agrève
Multimedia w Wikimedia Commons

Marie-Eugène-Melchior, wicehrabia de Vogüé (ur. 25 lutego 1848, zm. 29 marca 1910) – francuski dyplomata, pisarz oraz krytyk literacki^[1].

Urodził się w Nicei, we Francji. Brał udział w wojnie francusko-pruskiej. Po zakończeniu wojny wstąpił do służby dyplomatycznej III Republiki Francuskiej. Pełnił funkcję attaché w Imperium Osmańskim i Egipcie, a następnie sekretarza ambasady w Petersburgu. Zrezygnował w 1882 roku. W latach 1893–1898 pełnił funkcję przedstawiciela Ardeche we francuskim Zgromadzeniu Narodowym.

Jako pisarz współpracował z Revue des Deux Mondes od 1873 roku, Na jego łamach opublikował Voyage en Syrie et en Palestine. Zrobił wiele, aby obudzić francuskie zainteresowanie intelektualnym życiem innych krajów, zwłaszcza Rosji. De Vogüé był praktycznie pierwszym, który zwrócił uwagę Francuzów na Fiodora Dostojewskiego. Wielu uważa, że esej de Vogüé jest pierwszym ważnym badaniem pracy pisarza.

W 1888 r. został członkiem Akademii Francuskiej (zajmował fotel 39)^[1].

• Syrie, Palestine, Mont-Athos, 1876
• Histoires orientales, 1880
• Les Portraits du siècle, 1883
• Le Roman russe, 1886
• Spectacles contemporains, 1891
• Notes sur le Bas-Vivarais, 1893
• Cœurs russes, 1894
• Jean d'Agrève, 1897
• Les morts qui parlent, 1899
• Le Maître de la mer, 1903
• Sous l'horizon, 1904
• Journal du vicomte Eugène-Melchior de Vogüé : Paris, Saint-Pétersbourg 1877–1883, 1932