Euklaz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Euklaz
ilustracja
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

BeAlSiO4(OH), hydroksokrzemian berylu i glinu[1]

Twardość w skali Mohsa

7,5

Przełam

muszlowy

Łupliwość

doskonała

Pokrój kryształu

słupkowy

Układ krystalograficzny

jednoskośny

Gęstość minerału

2,99 - 3,1 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

jasno- i ciemnozielona, niebieska, żółta, biała, bezbarwna

Rysa

biała

Połysk

szklisty; perłowy na płaszczyznach łupliwości

Euklazminerał klasy krzemianów wyspowych.

Po raz pierwszy znaleziony został w Ouro Preto w stanie Minas Gerais w Brazylii.

Właściwości

[edytuj | edytuj kod]

Tworzy kryształy słupkowe albo kolumnowe ze skośnymi zakończeniami. Są one często bezbarwne do jasnozielonego, prawie zawsze przeźroczyste. Bardzo rzadko można spotkać ten minerał w kolorze intensywnie niebieskim lub niebieskozielonym, czasem nawet ciemnozielonym. Ściany mają połysk szklisty i są prążkowane wzdłuż kryształu. Jego powstanie związane jest z przeobrażeniami berylu w pegmatytach.

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Występuje w hydrotermalnych żyłach typu alpejskiego.

Miejsca występowania:

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wirtualna Polska - Wszystko co ważne - www.wp.pl [online], encyklopedia.wp.pl [dostęp 2017-11-23] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Kieszonkowy atlas skał i minerałów Monica Price, Kevin Walsh
  • Encyklopedia Gutenberga
  • Minerały Rozpoznać - Podziwiać - Chronić Helga Hofmann, Rupert Hochleitner