Explorer 4 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Explorer 4

Inne nazwy	Explorer B, 1958 Epsilon
Indeks COSPAR	1958-005A
Państwo	Stany Zjednoczone
Zaangażowani	DARPA, Jet Propulsion Laboratory
Rakieta nośna	Jupiter C
Miejsce startu	Cape Canaveral Space Force Station
Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	263 km
Apogeum	2213 km
Okres obiegu	110,2 min
Nachylenie	50,3°
Mimośród	0,12794
Czas trwania
Początek misji	26 lipca 1958 15:07 UTC
Koniec misji	5 października 1958
Powrót do atmosfery	23 października 1959
Wymiary
Kształt	cylindryczny
Wymiary	długość 2 m, średnica 15 cm[1]
Masa całkowita	11,7 (17,4 kg z ostatnim członem rakiety) kg
Multimedia w Wikimedia Commons

Explorer 4 – amerykański satelita naukowy z serii Explorer. Był własnością wojskowej agencji DARPA i pierwszym satelitą sponsorowanym przez tę agencję. Prowadził obserwacje magnetosfery w ramach Projektu Argus – serii małych wybuchów nuklearnych w atmosferze Ziemi, oraz obserwacje pasów radiacyjnych. Instrumenty do misji przygotowywał dr James Van Allen, odkrywca pasów radiacyjnych Ziemi.

Statek był podobny do statków Explorer 1 i Explorer 3. Był cięższy od nich o około 3,5 kg. Nie posiadał anten w postaci krótkich drutów odstających od kadłuba, tylko w formie dwóch okrągłych metalowych płytek mieszczących się blisko dziobu i w połowie długości statku. Posiadały na krawędziach uszczelniacze i tym samym dzieliły wnętrze statku na trzy części. Antena umocowana bliżej dziobu obsługiwała nadajnik niskiej mocy. Antena tylna obsługiwała nadajnik dużej mocy. Dzięki odbiorowi sygnałów z nadajnika można było określić wysokość lotu satelity oraz jego ruch w przestrzeni. Wewnątrz umieszczono dwa nadajniki pracujące na fali 2,78 m, cztery liczniki Geigera-Müllera. Jeden z liczników został osłonięty trzymilimetrową warstwą ołowiu celem stwierdzenia różnicy w ilości rejestrowanego promieniowania kosmicznego w obu licznikach i pomiaru promieniowania o większym natężeniu (według wstępnych wyników stwierdzono istnienie na wysokości 960 km intensywnego promieniowania kosmicznego)^[1].

26 lipca 1958 roku za pomocą czterostopniowej rakiety Jupiter C wprowadzono na orbitę trzeciego z rzędu „Badacza” – Explorera 4. Początkowe parametry: perygeum – 278 km, apogeum – 2184 km, czas obiegu – 110 minut i inklinacja – 51°, a więc znacznie większa niż przy poprzednich satelitach amerykańskich^[1]. Explorer 4 wykonał jako pierwszy na świecie dokładne pomiary cząstek naładowanych uwięzionych w ziemskich pasach radiacyjnych (protonów i elektronów). Krótko po starcie stwierdzono, że satelita wykonuje nieprzewidziane obroty wokół własnej osi. Utrudniły one interpretacje odczytów z detektorów.

Detektor ze scyntylatorem z plastycznego tworzywa oraz nadajnik małej mocy (108 MHz) przestały działać 3 września 1958. Dwa liczniki Geigera-Müellera i detektory CsI(Tl) działały normalnie do 19 września 1958. Nadajnik dużej mocy (108,03 MHz) zaprzestał działania 5 października 1958, prawdopodobnie z powodu wyczerpania baterii.

Nim zszedł z orbity i spłonął w atmosferze okrążył Ziemię około 6400 razy.

DARPA początkowo planowała wysłanie dwóch takich statków, wysłano jednak tylko Explorera 4.

• lista obiektów wyniesionych w kosmos (1957–1969)

• NSSDC Master Catalog (ang.)