Felicjan Lechnicki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Felicjan Kajetan Lechnicki

Felicjan Lechnicki (przed 1936)
Data i miejsce urodzenia	7 sierpnia 1885 Serebryszcze
Data i miejsce śmierci	3 listopada 1963 Poznań
Poseł II i III kadencji Sejmu oraz Senator IV i V kadencji Sejmu (II RP)
Okres	od 1928 do 1939
Przynależność polityczna	BBWR
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Felicjan Kajetan Lechnicki (ur. 7 sierpnia 1885 w Serebryszczach, zm. 3 listopada 1963 w Poznaniu) – polski działacz społeczny i rolniczy, ziemianin, polityk, poseł na Sejm i senator w II RP, członek Rady Związku Powiatów Rzeczypospolitej Polskiej w 1933 roku^[1], Prezes Zarządu Centralnego Towarzystwa Organizacji i Kółek Rolniczych do 1935 roku^[2], prezes Wojewódzkiego Towarzystwa Organizacji i Kółek Rolniczych w Lublinie^[3], członek Rady Związku Gmin Wiejskich Rzeczypospolitej Polskiej w 1930 roku^[4], Przewodniczący Prezydium Okręgu Lubelskiego Obozu Zjednoczenia Narodowego (OZN) w 1938 roku^[5].

Z powodu udziału w strajku szkolnym podczas rewolucji w 1905 został wydalony z wilczym biletem z ostatniej klasy gimnazjum w Radomiu^[6][7]. Maturę zdał eksternistycznie w Krakowie, później krótko studiował na Wydziale Rolnym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium^[6].

W czasie studiów w Krakowie był członkiem socjalistycznej „Spójni”^[6].

Od 1912 roku prowadził gospodarstwo rodzinne w Serebryszczach.

W 1918 roku został członkiem Rady Stanu. Jesienią 1918 roku został wybrany na komisarza rządowego powiatu Chełm. Był równocześnie członkiem Sejmiku i Wydziału Powiatowego w Chełmie (1917–1939). W latach 1919–1929 prezesował Wojewódzkiemu Związkowi Kółek Rolniczych, w latach 1929–1933 był prezesem Wojewódzkiego TOKR (Towarzystwa Organizacji i Kółek Rolniczych) w Lublinie i członkiem Centralnego TOKR. Ponadto w latach 1933–1940 pełnił funkcję prezesa Lubelskiej Izby Rolniczej oraz pozostawał członkiem Komitetu Izb i Organizacji Rolniczych^[8].

Brał udział wraz z braćmi oraz Gustawem Orliczem-Dreszerem i Melchiorem Wańkowiczem w rozmowach z marszałkiem Józefem Piłsudskim z ramienia ruchu zetowego w majątku brata Zdzisława w Święcicy 6–7 czerwca 1925, które prawdopodobnie zakończyły się porozumieniem politycznym na rzecz zastąpienia ustroju parlamentarnego prezydenckim^[9].

Od 1926 roku był członkiem zetowskiego Związku Patriotycznego (ZP), a następnie Związku Naprawy Rzeczypospolitej (ZNR).

W 1928 roku został posłem na Sejm II kadencji (1928–1930) – mandat uzyskał z listy nr 1 (BBWR) z okręgu miasto i powiat Lublin. W tej kadencji pracował w komisjach: administracji i robót publicznych. W 1930 roku został powtórnie wybrany posłem na Sejm III kadencji (1930–1935) – mandat uzyskał również z listy nr 1 (BBWR) w tym samym okręgu. W III kadencji pracował w komisjach budżetowej (zastępca przewodniczącego od 1931) i rolnej^[8][10]. W II i III kadencji należał do klubu parlamentarnego BBWR^[8]. Opowiadał się za ograniczeniem wolnego obrotu ziemią, połączeniem reformy rolnej z akcją osadniczą i udzielaniem rolnikom niskoprocentowego kredytu^[11].

W 1935 roku został senatorem IV kadencji (1935–1938) z województwa lubelskiego^[12]. W IV kadencji pracował w komisjach: budżetowej (1937–1938 był w niej referentem), gospodarczo-skarbowej, komunikacyjnej (zastępca przewodniczącego) i kontroli długów państwa (zastępca członka). Proponował likwidację obozu w Berezie Kartuskiej^[13]. W 1938 roku ponownie został senatorem, V kadencji (1938–1939). Pracował w komisjach budżetowej (zastępca przewodniczącego), regulaminowej (zastępca przewodniczącego) i rolnej. W IV kadencji należał do Parlamentarnej Grupy Lubelskiej, a w V kadencji do klubu Obozu Zjednoczenia Narodowego^[8].

W czerwcu 1940 został razem z synem Klemensem aresztowany przez Niemców. Uzyskali zwolnienie dzięki staraniom miejscowej ludności^[6][14].

Współpracował z Komendą Okręgu AK „Lublin”. Po wojnie, w latach 1946–1950, współorganizował Związek Plantatorów Przetwórczych Roślin Okopowych (w którym był później kierownikiem okręgu poznańskiego). Stworzył zespół redakcji miesięcznika „Poradnik Plantatora”. W 1951 zatrudnił się jako pracownik naukowy w Pracowni Paleobotanicznej Kierownictwa Badań nad Początkami Państwa Polskiego. Od 1953 pracował w tejże pracowni w Instytucie Historii Kultury Materialnej PAN^[6].

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)^[15]
• Złoty Krzyż Zasługi^[8][6]
• Srebrny Krzyż Zasługi (12 stycznia 1928)^[16]

Był synem Felicjana (właściciela dóbr Święcica i Serebryszcze) i Marii z Sielskich^[17]. Miał trzech braci przyrodnich (synów Felicjana seniora i jego drugiej żony, Marii z Hemplów):

• Zdzisława (1890–1959) – posła na Sejm II i III kadencji w II Rzeczypospolitej, lidera ZP, współorganizatora i ideologa Towarzystwa Straży Kresowej^[18], członka Rady Naczelnej OZN 1938–1939^[19],
• Tadeusza (1892–1939) – murmańczyka, posła na Sejm V kadencji II Rzeczypospolitej^[17][6][8], pracownika Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (1919–1920)^[20], Ministerstwa Spraw Zagranicznych (1928–1932) i Biura Ekonomicznego Prezesa Rady Ministrów (1932–1934), wiceministra skarbu 1934–1936^[21], członka Rady Naczelnej OZN 1938–1939^[22],
• Klemensa (1899–1920) – podporucznika Wojska Polskiego.

Felicjan Kajetan ożenił się w 1909 roku z Anną z Bobińskich, koleżanką ze „Spójni”, z którą miał cztery córki (Jadwigę, Zofię, Marię i Teresę) oraz syna Klemensa Felicjana (1918–1944) – poetę, publicystę, lotnika Dywizjonu 300, jednego z liderów konspiracji wojskowej przeciwko rządowi gen. Władysława Sikorskiego^[23], zestrzelonego 1 sierpnia 1944 roku nad Francją, pochowanego na cmentarzu w Normandii. Jego wnukiem jest Antoni Kroh^[24], syn Zofii.

Felicjan Kajetan Lechnicki zmarł w Poznaniu. Został pochowany 7 listopada 1963 na cmentarzu na Junikowie w Poznaniu (pole 9 kwatera 2-4-2)^[25].

• StanisławS. Sęp-Szarzyński StanisławS., Trop legendy, „Kultura”, 9 (143), 1959, s. 87–116 .
• PrzemysławP. Waingertner PrzemysławP., Lechniccy – z dziejów publicznego zaangażowania ziemiaństwa w Drugiej Rzeczypospolitej, „Studia z Historii Społeczno-Gospodarczej”, 7, 2010, s. 259–274 .