Fernando Redondo – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy osoby. Zobacz też: Redondo – miejscowość.

Fernando Redondo

Data i miejsce urodzenia	6 czerwca 1969 Adrogué
Wzrost	186 cm
Pozycja	defensywny pomocnik, środkowy pomocnik
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1985–1990 Argentinos Juniors 75 (1) 1990–1994 CD Tenerife 103 (8) 1994–2000 Real Madryt 165 (4) 2000–2004 A.C. Milan 16 (0) W sumie: 359 (13)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1992–1999  Argentyna 29 (1)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Copa América złoto Ekwador 1993 Puchar Konfederacji złoto Arabia Saudyjska 1992
Multimedia w Wikimedia Commons

Fernando Carlos Redondo Neri (ur. 6 czerwca 1969 w Buenos Aires) – argentyński piłkarz występujący na pozycji defensywnego pomocnika.

Uważany za jednego z najlepszych i najbardziej eleganckich pomocników w historii futbolu^[1].

Treningi piłkarskie zaczynał w klubie Taleres Remedios, skąd przeszedł do Argentinos Juniors. W barwach Argentinos zaliczył swój ligowy debiut w wieku zaledwie 16 lat, w pierwszym składzie zaczął grać dwa lata później, zajmując stałe miejsce na środku pomocy.

W 1990 został piłkarzem CD Tenerife, dokąd ściągnął go jego rodak, a późniejszy teść Jorge Solari. W 1994 został zawodnikiem Realu Madryt, lecz zanim transfer do skutku, Królewscy dwa razy z rzędu stracili tytuł mistrza Hiszpanii na rzecz FC Barcelona, przegrywając w ostatniej kolejce sezonu swoje mecze z Teneryfą, w barwach której grał Redondo.^[2]. Do Madrytu przeniósł się wraz ze swoim trenerem - Jorge Valdano. Mimo niesnasek z przeszłości, Argentyńczyk z miejsca stał się ulubieńcem kibiców, a Real już w pierwszym sezonie jego gry odzyskał tytuł mistrzostwo kraju. W 1997 roku pod wodzą Fabio Capello zdobył swój drugi tytuł mistrza Hiszpanii, a rok później sięgnął po swój pierwszy puchar Ligi Mistrzów. Dowodzony przez Redondo, Real, pokonał w finałowym spotkaniu faworyzowany Juventus Turyn (1-0), a on sam zaliczył świetne spotkanie neutralizując francuza Zinedine Zidanea. W 2000 roku Królewscy dołożyli do gablocie swój ósmy Puchar Mistrzów, a Redondo wraz ze Stevenem McManamanem stworzył żelazny duet w środku pola.^[2]. Ówczesny trener zespołu Vincente del Bosque przestawił zespół na ustawienie 1-5-3-2, co dało Argentyńczykowi ogromną swobodę w środku pola.

Potwierdzeniem talentu Redondo była akcja, którą przeprowadził w ćwierćfinałowym spotkaniu przeciwko Manchesterowi United (3-2); ograł Henniga Berga, przepuszczając piłkę piętą między jego nogami, po czym wyłożył ją znajdującemu się przed pustą bramką Raulowi^[3]. Podczas pobytu w Madrycie otrzymał przydomek El Principe (pol. Książę), a w 2017 roku został wybrany do najlepszej jedenastki w historii klubu w plebiscycie gazety „Marca”^[4].

Latem 2000 roku po zwycięstwie Florentino Péreza w wyborach na prezesa Realu Madryt został sprzedany do AC Milan za kwotę 17,5 mln euro^[2]. Na debiut w nowych barwach czekał dwa lata, co było spowodowane kontuzją (zerwaniem więzadła w kolanie), którego doznał na jednym z pierwszych treningów w klubie. W czasie rekonwalescencji nie pobierał od klubu wynagrodzenia, zrezygnował też z klubowego samochodu i mieszkania^[2]. W 2003 jako piłkarz Milanu powrócił na Estadio Santiago Bernabeu, zwieńczony owacją na stojąco od madryckich kibiców.

W 2004 roku zakończył karierę piłkarską.

W 1992 zadebiutował w reprezentacji Argentyny w spotkaniu przeciwko Australii, choć mogło stać się to dużo wcześniej. Selekcjoner Carlos Bilardo zaproponował Redondo miejsce w składzie na Mistrzostwa Świata 1990, lecz on sam odmówił, tłumacząc się koniecznością zdania egzaminów na uczelni. W 1992 zdobył z reprezentacją Puchar Konfederacji, a rok później zwyciężył w Copa America 1993. W 1994 wystąpił we wszystkich spotkaniach Argentyny na Mistrzostwach Świata w USA, docierając do 1/8 finału, w których silniejsza okazała się Rumunia (2-3). Jego kariera reprezentacyjna wygasła wraz z przejęciem kadry przez Daniela Passarellę, który nie powoływał do reprezentacji piłkarzy z długimi włosami.^[2]. Redondo nie zdecydował się na obcięcie swoich, przez co ominęły go Mistrzostwa Świata 1998 we Francji. W 1999 zaliczył powrót do reprezentacji, powołany przez Marcelo Bielsę, na towarzyskie mecze z Holandią i Brazylią. Po tych spotkaniach zrezygnował z dalszego reprezentowania kraju.

Łącznie w reprezentacji narodowej rozegrał 29 spotkań i zdobył jednego gola.

Żonaty z Natalią, kuzynką argentyńskiego piłkarza Santiago Solariego. Jego teściem jest Jorge Solari, jego trener z CD Teneryfe. Ma dwóch synów i córkę.

• Mistrzostwo Hiszpanii: 1994/95, 1996/97
• Superpuchar Hiszpanii: 1997
• Liga Mistrzów UEFA: 1997/98, 1999/2000
• Puchar Interkontynentalny: 1998

• Mistrzostwo Włoch: 2003/04
• Puchar Włoch: 2002/03
• Liga Mistrzów UEFA: 2002/03
• Superpuchar Europy UEFA: 2003

• Copa América: 1993
• Puchar Konfederacji: 1992
• Mistrzostwo Ameryki Południowej U-17: 1985

• Puchar Konfederacji: Złota Piłka dla najlepszego gracza 1992
• Real Madryt piłkarz sezonu: 1996–1997, 1999–2000
• ESM Drużyna roku: 1997–98
• Piłkarz roku UEFA: 1999–2000
• W latach 1999–2000 uznany za najbardziej wartościowego gracza na świecie przez UEFA.

• Fernando Redondo w bazie National Football Teams (ang.)
• Profil na footballdatabase.eu