José Chamot – Wikipedia, wolna encyklopedia

José Chamot
Pełne imię i nazwisko	José Antonio Chamot Reguero
Data i miejsce urodzenia	17 maja 1969 ; Concepción del Uruguay
Wzrost	186 cm
Pozycja	obrońca
Kariera seniorska
Kariera reprezentacyjna
Kariera trenerska
Lata	Drużyna
2018	Rosario Central (tymcz.)
2019	Libertad
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ;
Dorobek medalowy
	Puchar Konfederacji
	Igrzyska olimpijskie
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2023-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

José Antonio Chamot Reguero (ur. 17 maja 1969 w Concepción del Uruguay) – argentyński piłkarz grający na pozycji środkowego lub bocznego obrońcy.

Kariera klubowa

Chamot wychował się w klubie Gimnasia y Esgrima Concepcion del Uruguay pochodzącego z jego rodzinnej miejscowości Concepción del Uruguay. Już w 1988 roku mając 19 lat przeszedł do pierwszoligowego klubu Rosario Central. 28 stycznia 1989 zadebiutował w jego barwach w ekstraklasie Argentyny w przegranym 0:1 wyjazdowym spotkaniu ze stołecznym Argentinos Juniors. Swojego pierwszego gola zdobył już w sezonie 1989/1990 – 3 września 1989 (San Lorenzo de Almagro – Rosario Central 0:2). W Rosario występował do końca roku 1990 i do tego czasu rozegrał 48 spotkań dla tego klubu i zdobył w nich 2 bramki.

Jeszcze w 1990 roku Chamot zasilił szeregi włoskiej Pisy Calcio, w której stał się trzecim obcokrajowcem obok rodaka Diego Simeone, a także Duńczyka Henrika Larsena. W Serie A swój pierwszy mecz rozegrał 11 listopada, a Pisa uległa w nim Sampdorii 2:4. Na koniec sezonu 1990/1991 zespół spadł jednak do Serie B i przez kolejny sezon Argentyńczyk występował na drugim froncie przez kolejne dwa lata. W 1993 roku zmienił barwy klubowe i trafił do 11. zespołu Serie A, Foggi. Z powodu kontuzji rozegrał tylko 20 spotkań, ale Foggia spisała się udanie zajmując 9. pozycję w ekstraklasie.

Latem 1994 Chamot został zawodnikiem stołecznego S.S. Lazio. W sezonie 1994/1995 osiągnął swój pierwszy większy sukces w karierze, jakim było wywalczenie wicemistrzostwa Włoch. W 1996 roku zajął z Biancocelestimi 3. miejsce w Serie A, a także zadebiutował w europejskich pucharach. W 1997 roku zajął 4. miejsce, a w sezonie 1997/1998 przyczynił się do zdobycia Pucharu Włoch. W Lazio przez 3,5 roku rozegrał 100 spotkań ligowych i zdobył jednego gola.

W 1998 roku Chamot wyjechał do Hiszpanii i podpisał kontrakt z Atlético Madryt. W La Liga zadebiutował 29 sierpnia w przegranym 0:1 meczu z Valencią. W swoim pierwszym sezonie w madryckim klubie występował w wyjściowej jedenastce, ale już w następnym częściej zasiadał na ławce rezerwowych. Na dodatek Atlético zaliczyło nieudany sezon i zajmując 19. pozycję w Primera División zostało zdegradowane do drugiej ligi.

Na początku 2000 roku José powrócił na Półwysep Apeniński i przeszedł do A.C. Milan. W Mediolanie przegrywał jednak rywalizację z innymi bocznymi obrońcami jak Serginho, Thomas Helveg czy Kacha Kaladze. Jedynym sukcesem za czasów gry w Rossonerich było zdobycie Pucharu Włoch w 2003 roku. Przez 3,5 roku Argentyńczyk wystąpił zaledwie w 49 spotkaniach. Latem 2003 przeszedł do hiszpańskiego drugoligowca CD Leganés, ale zaliczył tam tylko jeden występ. Ostatnie dwa lata kariery spędził w Rosario Central, ale z powodu kontuzji rozegrał tylko 4 spotkania. Ostatecznie w 2006 roku postanowił zakończyć sportową karierę. Liczył sobie wówczas 37 lat.

Kariera reprezentacyjna

W reprezentacji Argentyny zadebiutował 31 października 1993 roku w zremisowanym (1:1) spotkaniu z Australią, rozegranym w ramach barażu o awans do Mistrzostw Świata 1994.

Rok później został przez Alfio Basile powołany na ten turniej. W USA był podstawowym zawodnikiem Argentyny i wystąpił we wszystkich meczach tej drużyny: grupowych z Grecją (4:0), Nigerią (2:1) i Bułgarią (0:2), a także w 1/8 finału z Rumunią (2:3).

Cztery lata póżźniej na Mundialu we Francji 1998 wystąpił w czterech spotkaniach: z Japonią (1:0), Jamajką (5:0), w 1/8 z Anglią (2:2, p.k 4:3) i ćwierćfinale z Holandią (1:2). Na Mundialu 2002 zaliczył tylko jeden mecz - ze Szwecją (1-1).

Był częścią kadry na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie, skąd przywiózł srebrny medal (wystąpił w przegranym 2:3 finale z Nigerią). W 1995 roku został zwycięzca Copa América 1995.

Karierę reprezentacyjną zakończył w 2002 roku, łącznie w drużynie Albicelestes zagrał 43 razy i strzelił 2 gole.

Statystyki

Sezon	Klub	Kraj	Rozgrywki	Mecze	Bramki
1988/89	Rosario Central	Argentyna	Primera División	19	0
1989/90	Rosario Central	Argentyna	Primera División	29	2
1990/91	Rosario Central	Argentyna	Primera División	10	0
1990/91	Pisa Calcio	Włochy	Serie A	20	0
1991/92	Pisa Calcio	Włochy	Serie B	33	1
1992/93	Pisa Calcio	Włochy	Serie B	34	0
1993/94	US Foggia	Włochy	Serie B	20	0
1994/95	S.S. Lazio	Włochy	Serie A	28	1
1995/96	S.S. Lazio	Włochy	Serie A	32	0
1996/97	S.S. Lazio	Włochy	Serie A	29	0
1997/98	S.S. Lazio	Włochy	Serie A	11	0
1998/99	Atlético Madryt	Hiszpania	Primera División	33	1
1999/00	Atlético Madryt	Hiszpania	Primera División	12	0
1999/00	A.C. Milan	Włochy	Serie A	13	0
2000/01	A.C. Milan	Włochy	Serie A	14	0
2001/02	A.C. Milan	Włochy	Serie A	22	0
2002/03	A.C. Milan	Włochy	Serie A	2	0
2003/04	CD Leganés	Hiszpania	Segunda División	1	0
2004/05	Rosario Central	Argentyna	Primera División	1	0
2005/06	Rosario Central	Argentyna	Primera División	3	0