Furry Lewis – Wikipedia, wolna encyklopedia

Furry Lewis

Imię i nazwisko	Walter Lewis
Pseudonim	Furry
Data i miejsce urodzenia	6 marca 1893 Greenwood
Data i miejsce śmierci	14 września 1981 Memphis
Przyczyna śmierci	zapalenie płuc
Instrumenty	wokalista, gitara, harmonijka
Typ głosu	tenor
Gatunki	country blues
Zawód	muzyk
Aktywność	1900-1981
Wydawnictwo	Vocalion Records, Victor Records, Folkways Records, Prestige-Bluesville Records, Sire-Blue Horizon Records, Biograph Records
Instrument
gitara, harmonijka
Zespoły
Memphis Jug Band

Furry Lewis, właśc. Walter E. Lewis. (ur. 6 marca 1893, zm. 14 września 1981) – amerykański bluesman, wokalista, gitarzysta, grający także na harmonijce ustnej i reprezentujący country blues.

Urodził się w Greenwood w hrabstwie Leflore w stanie Missisipi. Jego ojcem był Walter Lewis Senior, a matką Victoria Jackson^[1].

W wieku 6 lat nauczył się grać na zrobionej w domu gitarze. Jego nauczycielem był gitarzysta z Arkansas znany jako Blind Joe, który w 1934 r. nagra dwa utwory dla firmy Flyright-Matchbox. Około 1900 r. wraz z rodziną przeprowadził się do Memphis w stanie Tennessee, gdzie rozpoczął grać na ulicach dla napiwków. W wieku 10 lat nauczył się gry na harmonijce. W szkole otrzymał przydomek Furry^[1][2].

Około 1906 roku uciekł z domu aby pracować z Jimem Jacksonem w tzw. „medicine shows”, co kontynuował do 1908 r. Od niego nauczył się grać techniką ślizgową (ang. slide)^[1]

Po powrocie do Memphis razem ze skrzypkiem Williem Polkiem założył zespół a następnie rozpoczął pracę w W. C. Handy Orchestra, z którą grał w lokalnych tawernach, salach tanecznych, na przyjęciach, zabawach i piknikach. Równocześnie pracował także solowo^[1][2].

W latach 1908–16 często wędrował jako włóczęga po Południu i pracował jako wędrowny muzyk. W 1917 r. stracił w wypadku kolejowym nogę i posługiwał się od tej pory drewnianą protezą^[1][2][3].

Po powrocie do Memphis razem z Jimem Johnsonem, Willem Shade’em i Gusem Cannonem założył grupę muzyczną, z którą występował w wielu znanych klubach Memphis – Pee Wee's, Big Grandy's, Cham Fields, B. B. Anderson's i innych, a także na ulicach^[1].

Około 1920 r. udał się na tournée z Doctor Willie Lewis Medicine Show po Arkansas i Missisipi. W tym okresie często także współpracował z Memphis Minnie, Blind Lemon Jeffersonem, Texsas Alexandrem i innymi^[2][4].

W tym też okresie osiedlił się w Memphis i imał się różnych prac pozamuzycznych (np. w garażu, a w latach 1923-1966 jako zamiatacz ulic) oraz okazjonalnie grał na domowych przyjęciach w rejonie miasta.

W latach 1923–1966 okazjonalnie współpracował z grupą Will Shade's Memphis Jug Band w Church's Park (obecnie W.C. Handy Park), na ulicach, w klubach i na przyjęciach domowych. Jednak mimo ich kariery nagraniowej, nie wystąpił z nimi na żadnej płycie^[2][4].

W 1927 r. Ralph Peer zaangażował go do pierwszych nagrań dla firmy Vocalion w Chicago. 20 kwietnia nagrał 6 utworów, a 9 października 7 kolejnych. 28 sierpnia 1928 r. dla firmy Victor w Memphis nagrał 10 bluesów, z których popularnością cieszyły się zwłaszcza „Kassie Jones” (część 1 i 2). 22 września 1929 r. w Peabody Hotel w Memphis nagrał dla firmy Vocalion 4 utwory, wśród nich dwie wersje słynnego „John Henry”. Do ponownych nagrań zostanie zaproszony dopiero w 1943 r.^[2][4][5]

W 1959 r. „odkrył” go Samuel Charters. W lutym tego samego roku ponownie wszedł do studia nagraniowego i dla firmy Folkways nagrał „I'm Going to Brownsville”, a w kilka dni później dla firmy RBF nagrał dwa bluesy „John Henry” i „Casey Jones”. 3 października nagrał dla Folkways 9 kolejnych utworów^[6].

W latach 60. w związku z renesansem bluesa i folku, występował w ośrodkach akademickich, na festiwalach folkowych i bluesowych oraz w klubach solo lub w towarzystwie Williego Boruma i Gusa Cannona^[2][4].

W kwietniu 1961 r. dokonał wielu nagrań dla firmy Bluesville, które zostały wydane na dwóch albumach tej firmy^[7].

W 1963 r. wystąpił w dokumentalnym filmie „The Blues”. Występował także w Bitter Lemon Coffeehouse w Memphis^[4]. Nagrywał również dla kilku firm w Memhis.

W 1964 r. wystąpił na Chicago Folk Festival w Chicago.

W 1966 r. wziął udział w serii koncertów w USA w ramach Memphis Blues Society Show^[4].

W latach 1966–1969 występował na Memphis Blues Festival. W 1968 r. nagrania z tego festiwalu ukazały się na albumie wydanym przez brytyjską firmę Blue Horizon (7-63228)^[8].

W latach 1967–1968 koncertował w ramach Alabama State Troupers.

W 1968 r. nagrywał w Memphis dla brytyjskiej firmy Matchbox; nagrania te zostały wydane na albumie (LP 190)^[8].

W 1969 r. nagrywał dla kilku firm, w tym wspólnie w Bukką White’em oraz koncertował w nowojorskim Electric Circus^[8][4].

W 1970 r. występował w nowojorskim klubie Cafe A-Go-Go, na Berkeley Blues Festival Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley oraz w Beloit College w Beloit w stanie Wisconsin. Następnie pojawił się w programie telewizji publicznej (PBS) Homewood Show, a następnie wystąpił na Washington Blues Festival na Howard University w Waszyngtonie^[4].

W 1971 r. pojawił się na filmie „Roots of American Music: Country & Urban Music, Pt 1”. Występował również w Gaslight Club w Nowym Jorku. Jeden z tych koncertów został wydany na albumie firmy Ampex. Następnie koncertował w Long Beach Civic Auditorium w Long Beach w Kalifornii. Występ został wydany przez firmę Electra. Występował również w Pasadena Civic Auditorium w Pasadenie w Kalifornii. Koncert został wydany na albumie wydanym przez firmę Electra^[4].

W latach 1971–1973 brał udział w River City Blues Festival, który odbywał się w Ellis Auditorium w Memphis. Jeden z koncertów był transmitowany przez radio VOA^[4].

W 1972 r. wystąpił na University of Chicago w Chicago w stanie Illinois. Następnie koncertował na Delta Blues Festival, który odbywał się na University of Arkansas w Fayetteville w stanie Arkansas. Pojawił się także w dwóch filmach francuskich „Blues Under the Skin” i „Out of the Blacks into the Blues (pt. 1: Along the Old Man River)”, oraz krótkim filmie „Thinking out Loud”. Następnie występował w ramach Memphis Blues Caravan w college'ach amerykańskich^[4].

W latach 1972–1976 dokonał nagrań dla firmy Stax w Memphis.

W 1973 r. jako pierwszy Afroamerykanin w dowód swoich zasług artystycznych otrzymał od władz stanu Tennessee tytuł Honorowego Pułkownika. Mimo tego, dalej jego głównym źródłem zarobkowania było sprzątanie ulic^[2].

W 1974 r. wystąpił w programie Johnny’ego Carsona The Tonight Show emitowanym przez telewizyjną stację NBC. Następnie występował w W. C. Handy Show w Henderson w stanie Kentucky, w Hotel Pontchartrain w Detroit w stanie Michigan i w Peanut's Pub w Memphis^[4].

W 1975 r. wystąpił w filmie WW & the Dixie Dancekings. Następnie koncertował w Jubilee Jazz Hall w Memphis, a później na Cornell Folk Festival w Ithace w stanie Nowy Jork^[4]. W tym samym roku otworzył koncert The Rolling Stones w Memphis^[9].

w 1976 r. występował w Memphis Blues Caravan w Performing Arts Center w Milwaukee w stanie Wisconsin^[4].

W 1977 r. wystąpił w Mac Davis Show w telewizji NBC.

W 1978 r. wystąpił w programie telewizji publicznej PBS Good Mornin' Blues^[4].

Pod koniec życia tracił wzrok na skutek katarakty^[2].

Zmarł 14 września 1981 r. w Memphis.

Był dwukrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Stella, a drugą – Versie. Miał jedną córkę^[4].

W 2012 r. Furry Lewis został wprowadzony do Blues Hall of Fame.

Furry Lewis jest niemal archetypiczną postacią w rozwoju bluesa w Memphis i to pomimo tego, że na ulicach miasta przeważnie występował z różnymi zespołami. Jednak bluesy, które śpiewał były wyróżniająco osobiste, a przy tym charakterystyczne dla bluesa z Memphis^[10]. Wymagania miejskiej publiczności wobec Lewisa, tak jak i wobec innych muzyków grających w mieście, zmuszały go do poszerzenia repertuaru o piosenki minstreli oraz ragtime'owe i folkowe. Chociaż właściwie prawie wszyscy bluesmani w Memphis pochodzili z Missisipi, miasto wymuszało na nich zmianę stylu. Dlatego styl śpiewu Lewisa był prosty i bardzo bezpośredni, bez upiększeń i nacisków na słowa czy zwroty^[3].

Mimo że był bluesmanem, to prawdopodobnie będzie zawsze pamiętany jako wspaniały wykonawca wielkich ballad w rodzaju „Casey Jones”, „John Henry” i „Stackerlee”.

Grał na gitarze zarówno techniką palcową jak również potrafił wykorzystywać technikę ślizgową (ang. slide). Słowa jego ballad i bluesów wyrażały jego własne poglądy na wiele kwestii społecznych i obyczajowych nie stroniąc przy tym od specyficznego poczucia humoru^[2].

Był pod wpływem Blind Joego, a wpłynął na Dave’a Van Ronka^[4].

Płyty/CD

• Furry Lewis Blues – (1959)
• Done Changed My Mind – (1962)
• The Complete Blue Horizon Sessions – (wznowienie na CD 2007 z dodatkowymi utworami)
• On the Road Again – (z Bukką White’em i Gusem Cannonem, 1969)
• In Memphis – (1970)
• Blues Masters, Vol. 5 – (1972)
• In His Prime (1927-1928) – (1988)
• Furry Lewis – (1998)
• Complete Recorded Works (1927-1929) – (2000)
• Heroes of the Blues: the Very Best of Furry Lewis – (2003)
• Party at Home: Recorded in Memphis 1968 – (z Bukką White’em, 2004)

DVD

• Legends of the Bottleneck Blues Guitar (2003. z innymi wykonawcami)
• Masters of the Country Blues: John Lee Hooker / Furry Lewis (2002)

• Sheldon Harris. Blues Who’s Who. Da Capo Press. Nowy Jork, 1991. ISBN 0-306-80155-8.
• MarekM. Jakubowski MarekM., Blues, Poznań: Oficyna Wydawnicza Atena, 2008, ISBN 978-83-923700-2-4, OCLC 297867071 . Brak numerów stron w książce
• Francis Davis. The History of the Blues. The Roots, the Music, the People from Charley Patton to Robert Cray. Hyperion. Nowy Jork, 1995. ISBN 0-7868-6052-9
• Samuel Charters. The Blues Makers. Da Capo Paperback. Nowy Jork, 1991. ISBN 0-306-80438-7
• Mike Leadbitter, Neil Slaven. Blues Records 1943 to 1970: A Selective Discography, Vol. One A to K. Record Information Services. London, 1987. ISBN 0-907872-08-5
• Mike Leadbitter, Leslie Fancourt, Paul Pelletier. Blues Records 1943-1970. The Bible of the Blues, Vol. Two L to Z. Record Information Services. London, 1994. ISBN 0-907-872-25-5