Ganoderma – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lakownica
Ilustracja
Lakownica żółtawa
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

żagwiowce

Rodzina

żagwiowate

Rodzaj

lakownica

Nazwa systematyczna
Ganoderma P. Karst.
Revue mycol., Toulouse 3(9): 17 (1881)
Typ nomenklatoryczny

Ganoderma lucidum (Curtis) P. Karst.

Ganoderma P. Karst. (lakownica) – rodzaj grzybów z rodziny żagwiowatych (Polyporaceae)[1]. Obejmuje ponad 250 gatunków, wiele z nich ze strefy tropikalnej[2]. W Europie występuje 7 gatunków[3].

Cechy charakterystyczne

[edytuj | edytuj kod]

Pasożyty i saprotrofy powodujące białą zgniliznę drewna. Owocniki jednoroczne lub wieloletnie. Kapelusze przyrośnięte bokiem, płaskie (lub dość grube), zazwyczaj półkoliste, półeczkowate, rzadko z trzonem. Pokryte są cienką, lakowatą lub żywiczną krustą, która często jest błyszcząca i stąd pochodzi nazwa rodzajowa. Rurki brązowe, z białymi, drobnymi porami. Miąższ łykowato-elastyczny do korkowato-drewnowatego. Wysyp zarodników rdzawobrązowy. Zarodniki o specjalnej budowie: mają podwójną ścianę. Jej wewnętrzna ściana jest kolorowa, a zewnętrzna (egzospora) bezbarwna i dość gruba. Przez jej pory rostkowe przenikają brodawki warstwy wewnętrznej[3][4].

Lakownice zawierają kwas lucidenowy, ganodermanodiol i ganoderiol – substancje o działaniu immunostymulującym i przeciwnowotworowym[5].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Polyporaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Synonimy naukowe: Dendrophagus Murrill, Elfvingia P. Karst., Friesia Lázaro Ibiza, Ganoderma subgen. Trachyderma Imazeki, Tomophagus Murrill, Trachyderma (Imazeki) Imazeki[6].

Polską nazwę podał Stanisław Domański w 1967 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym należące do tego rodzaju gatunki opisywane były także jako huba, wrośniak, lśniak lub żagiew[7].

Gatunki występujące w Polsce:

Nazwy naukowe na podstawie Index Fungorum[8]. Wykaz gatunków i nazwy polskie według Władysława Wojewody[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Index Fungorum [online] [dostęp 2020-11-18] (ang.).
  2. Leif Ryvarden, Genera of Polypores: Nomenclature and Taxonomy, „Synopsis Fungorum”, 5, Lubrecht & Cramer Ltd, 1991, s. 1–391, ISBN 82-90724-10-1.
  3. a b c Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda, Grzyby i ich oznaczanie, Warszawa: PWRiL, 1985, s. 222, ISBN 83-09-00714-0.
  4. Ewald Gerhardt, Grzyby: wielki ilustrowany przewodnik, Warszawa: Klub dla Ciebie - Bauer-Weltbild Media, 2006, s. 546, ISBN 83-7404-513-2.
  5. Andrzej Szczepkowski, Grzyby nadrzewne w innym świetle – użytkowanie owocników, „Studia i Materiały CEPL w Rogowie. Rocznik 14”, 32 (3), 2012.
  6. Species Fungorum [online] [dostęp 2013-11-12] (ang.).
  7. a b Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 259–261, ISBN 83-89648-09-1.
  8. Index Fungorum (gatunki) [online] [dostęp 2013-10-20] (ang.).