Goggomobil – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2011-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Goggomobil – mikrosamochody produkowane przez bawarskie przedsiębiorstwo Glas w miejscowości Dingolfing, konkurujące z BMW Isetta. Pierwszy model Goggomobila został wprowadzony na rynek w roku 1955. W 1969 r. BMW przejęło przedsiębiorstwo Glas.

Był to czteroosobowy sedan z dwucylindrowym dwusuwowym silnikiem zaprojektowanym przez Feliksa Dozekala, chłodzony powietrzem przy użyciu dmuchawy. Istniały dwie wersje silnikowe, T250 i T300, różniące się pojemnością jednostek. Silnik znajdował się z tyłu za tylną osią. Samochód posiadał zawieszenie niezależne, z przodu oś wahliwą, z tyłu łamany most napędowy ze sprężynami śrubowymi i teleskopowymi amortyzatorami olejowymi.

Produkowane w latach 1957-1969 czteroosobowe, z charakterystyczną, tylną szybą panoramiczną coupe. Budowane także w wersji cabrio.

W latach 1957–1965 Glas produkowało Goggomobila w wersji dostawczej. Większość tych pojazdów zakupiła niemiecka poczta.

Na konstrukcji Goggomobila wzorowany był polski mikrosamochód Mikrus MR-300^[1].

Zobacz multimedia związane z tematem: Goggomobil

• goggomobil.com