Goin’ Back – Wikipedia, wolna encyklopedia

Goin’ Back (także jako Going Back) – piosenka napisana przez Gerry’ego Goffina i Carole King w 1966^[1]. Utwór był wykonywany przez wielu różnych artystów^[2], w tym przez Dusty Springfield, Goldie, The Byrds, Elkie Brooks, Deacon Blue, Marianne Faithfull, Queen (jako Larry Lurex), Dianę Ross, Phila Collinsa, Bon Jovi, a także przez samą Carole King^[3].

Chociaż pierwszą artystką, która nagrała ten utwór, była Goldie z grupy Goldie & The Gingerbreads, po nieporozumieniach z autorami (Goffinem i King) dotyczącymi nieautoryzowanych zmian w tekście, zgoda na użycie ich dzieła została wycofana^[2][4]. Wówczas Carole King postanowiła sama nagrać utwór, jednak ostatecznie podarowała go Dusty Springfield^[2]. W wykonaniu Springfield piosenka stała się międzynarodowym hitem i dlatego ta wersja jest do dziś najbardziej znana.

Nagrania dokonano 15 czerwca 1966 w Philips Studios w Londynie. Artystce akompaniował Peter Knight, zaś produkcją zajął się Johnny Franz. Singel został wydany 1 lipca 1966 i osiągnął dziesiąte miejsce na UK Singles Chart, lecz mimo to nie wydano go w Stanach Zjednoczonych^[5][6].

Utwór „Goin' Back” nie został zamieszczony na żadnym albumie studyjnym Dusty Springfield z lat 60., jednak znalazł się na kilku kompilacjach wokalistki, w tym Greatest Hits, Goin' Back: The Very Best of Dusty Springfield, Songbooks, Complete A and B-sides: 1963–1970, Live at the BBC, a także na brytyjskim wydaniu Golden Hits^[6][7].

Płyta gramofonowa 7″, Philips Records^[8], data wydania: 1 lipca 1966

1. „Goin' Back” (3:30)
2. „I'm Gonna Leave You” (3:28)

Kraj	Lista (1966)	Najwyższa pozycja
Wielka Brytania	Singles Top 100[9]	10

Amerykańska grupa The Byrds wydała „Goin’ Back” jako singel 20 października 1967, osiągając 89. miejsce na liście Billboard Hot 100, jednak bez sukcesów w Wielkiej Brytanii^[10][11]. Utwór znalazł się też na albumie The Notorious Byrd Brothers. Pod względem muzycznym przypomina pozostałe utwory z tego albumu, jak „Get to You” czy „Natural Harmony” dzięki barokowym aranżacjom i orkiestracji^[12][13]. Można też doszukać się w nim wpływów muzyki country, będących charakterystyczną cechą późniejszego albumu Sweetheart of the Rodeo^[14].

Decyzja o nagraniu „Goin' Back” doprowadziła do spięć w grupie, powodowanych głównie przez Davida Crosby’ego, pełniącego wówczas rolę gitarzysty rytmicznego, który nie podzielał entuzjazmu wobec tego utworu^[12]. Uważał, że jest zbyt lekki, typowy dla popularnego na przełomie lat 1950. i 1960. stylu Brill Building^[12]. Dodatkowo okazało się, że utwór konkuruje z jego własną piosenką, „Triad”, o miejsce na albumie The Notorious Byrd Brothers^[13]. Ostatecznie Crosby odmówił wzięcia udziału w nagrywaniu i został wyrzucony z zespołu, a „Goin' Back” został umieszczony na albumie oraz wydany jako singel^[15][16].

Niektórzy krytycy błędnie uważali, że wersja z singla została nagrana w innym podejściu niż ta z albumu^[16]. Analiza zapisów z sesji nagraniowej wykazała jednak, że singel zawiera tę samą wersję utworu, co album^[17][18]. Pomyłkę mógł powodować fakt, że monofoniczna wersja singlowa została zmiksowana nieco inaczej niż ta umieszczona na albumie. Wersję mono ponownie wydano na albumach kompilacyjnych The Byrds: The Original Singles: 1967–1969, Volume 2 z 1982 roku^[16], The Columbia Singles '65-'67 z 2002 roku^[19] oraz wydanym w Japonii Original Singles A's & B's 1965 – 1971 z 2012 roku.

Oprócz wymienionych wydawnictw, „Goin' Back” w wykonaniu The Byrds można również znaleźć na albumach: The Byrds' Greatest Hits Volume II, History of The Byrds, The Byrds, The Very Best of The Byrds, There Is a Season, a także na brytyjskiej wersji The Best of The Byrds: Greatest Hits, Volume II^[3]. Ponadto alternatywną, wczesną wersję utworu zamieszczono jako dodatek na wznowieniu The Notorious Byrd Brothers z 1997 roku (wydanym przez Legacy Recordings)^[13].

Płyta gramofonowa 7”, Columbia Records / CBS, data wydania: 20 października 1967^[20]

1. „Goin' Back” (3:22)
2. „Change Is Now” (3:17)

Kraj	Lista (1967)	Najwyższa pozycja
Stany Zjednoczone	Billboard Hot 100[10][11]	89

W 2010 roku Phil Collins nagrał własną wersję na potrzeby albumu Going Back (od niej właśnie pochodzi nazwa tego albumu). Utwór został wydany jako drugi singel z płyty, zawierającej soulowe i rhythmandbluesowe standardy z lat 60., a także jako ostatni singel w karierze Collinsa. Do utworu został nakręcony teledysk.

Promo CD-Single, Atlantic (Warner), data wydania: 27 września 2010^[21]

1. „Going Back” (4:37)

CD-Single, Atlantic 7567883320 (Warner) / EAN 0075678833205, data wydania: 3 grudnia 2010^[21]

1. „Going Back” (4:38)
2. „Papa Was a Rolling Stone” (6:42)

Kraj	Lista (2010/2011)	Najwyższa pozycja
Szwajcaria	Singles Top 75[22]	50
Austria	Singles Top 75[23]	45

Carole King zdecydowała się nagrać własną wersję „Goin' Back” na albumie Writer z 1970 roku, a później dokonała ponownej rejestracji utworu na potrzeby albumu Pearls: Songs of Goffin and King, wydanego w 1980 roku^[24][25].

W 1973 roku utwór został wydany pod szyldem Larry Lurex. Nagrania dokonano rok wcześniej w Trident Studios pod przewodnictwem producenta Robina Cable'a, który zaprosił do udziału Freddiego Mercury’ego, a ten z kolei namówił Briana Maya i Rogera Taylora (basista Queen, John Deacon, nie był wówczas obecny w studiu)^[26]. W ten sposób powstały dwa utwory, „I Can Hear Music”, wykonywany wcześniej przez The Beach Boys, oraz właśnie „Goin’ Back”. W obydwu nagraniach Cable starał się odtworzyć technikę Wall of Sound Phila Spectora^[26]. Rezultat spodobał się producentowi, który doprowadził do wydania singla (z „Goin’ Back” na stronie B), ten jednak nie odniósł sukcesu komercyjnego, sprzedając się w zaledwie kilku kopiach, za to stając się później poszukiwanym przez kolekcjonerów rarytasem^[26]. W 1995 roku piosenka znalazła się na bootlegu Queen in Nuce, a później także na solowych kompilacjach Mercury’ego: The Solo Collection (2000) oraz Lover of Life, Singer of Songs (2006). Ponadto fragment „Goin’ Back” w tym wykonaniu wykorzystano w utworze „Mother Love” z albumu Made in Heaven (1995)^[27]. Zdaniem Carole King, May (który pracował nad tym ostatnim nagraniem) wybrał właśnie „Goin’ Back” ze względu na tekst, opowiadający o dzieciństwie – pod koniec „Mother Love” umieścił sample z różnych przebojów Queen w odwrotnej kolejności chronologicznej, a „Goin’ Back” jako jedno z najstarszych nagrań zespołu doskonale nadawało się, by zamknąć tę listę^[28].

Mniej więcej w tym samym czasie grupa The New Seekers stworzyła cover utworu, zamieszczając go na swym albumie Now, wydanym w 1973 roku^[2]. W 1975 roku Nils Lofgren wydał swój debiutancki album solowy, zamykany przez „Goin’ Back”^[3][2]. W październiku tego samego roku utwór został wykonany na żywo podczas serii koncertów Bruce’a Springsteena i E Street Band w Los Angeles.

Późniejsze wersje nagrały między innymi: Elkie Brooks na swoim albumie Pearls II z 1982 roku^[29] oraz Diana Ross w 2001 roku (album Love & Life: The Very Best of Diana Ross)^[30]. W 2011 były piłkarz Paul McGrath nagrał cover „Goin’ Back” jako część swojego charytatywnego albumu Handle with Care^[31].